شب بیست و نهم ماه رمضان 1400 - میثم مطیعی

نجوا با امام زمان (عج) - آخر ماه شد و ماه نیامد آخر سی سحر ناله زدیم آه نیامد آخر با کلافی سر بازار نشستیم ولی حیف شد یوسفم از چاه نیامد آخر جان ما از غم دوریش به لب آمده است صاحب غیبت جانکاه نیامد آخر شام هجران رخش از سر ما رخت نبست فجر امید سحرگاه نیامد آخر ترسم این است دوباره به تباهی بروم مشعل و روشنی راه نیامد آخر روضه قتلگه جد غریبش سخت است ای خدا حضرت خونخواه نیامد آخر! مرکبش خونی و بی صاحب و گریان برگشت ذوالجناحا، ز چه رو شاه نیامد آخر؟ شاعر : مصطف? هاشم? نسب

روضه - گنجشک هایی که چنین نقش زمینند دلبندهای جان ختم المرسلین ند پرکنده هستند و پراکنده؛ خدایا این صحنه هارا کاش پیغمبر نبینند جان می دهند و جرم شان جرم کمی نیست اینها محبان امیرالمومنین ند از شانه های خسته ی زینب بپرسید کوچکترین تابوت ها، سنگین ترینند داغ رقیه، ذهنیت ها را عوض کرد: کوچکترین تابوت ها، سنگین ترینند شاعر : دکتر محسن رضوانی

مناجات و روضه - ماه خدا گذشت، وقت دعا گذشت سی روز، عاشقی، چه بی صدا گذشت ای ماه روزه‌دار! ممنوتم که باز هر شب مناجات دلم، با روضه‌ها گذشت گذشت، بهونه‌ی دعای من گذشت، مهمونی خدای من بمون، رفیق با وفای من، توو روضه‌های من وقت جداییه، وقت وداع من پیش منه هنوز، اون کهنه پیرهن گفتی برام بیار، اون یادگاریو که بوی مادرو میده، میشه برات کفن نرو، امید آخر حرم نرو، بدون تو کجا برم؟ نرو، که معجرم حسین من! بمونه رو سرم «نرو حسین من حسین من» خیمه پر از عزا، با رفتنش شده هنگام غارت، پیراهنش شده ای سینه‌ی حسین، سنگین شدی چرا؟ که لحظه‌ی جداییِ، سر از تنش شده کجاست، سر بریده‌ی حسین؟ کجاست، قد خمیده‌ی حسین؟ کجاست، دل شکسته و بلا، کشیده‌ی حسین؟ «نرو حسین من حسین من» شاعر : رضا یزدانی