شب دوازدهم ماه رمضان 1400 - محمود کریمی

مناجات - منى که هیچکسى را ندارم الا تو دوباره آمده ام درد دل کنم با تو همین که با تو کمی درد دل کنم خوب است فقط برای تو‌ خود را خجل کنم خوب است کنار سفره‌ خود خلوتى به من دادى چه خوب فرصت هم صحبتى به من دادى چقدر حرف نگفته برای گفتن هست تو هم همیشه حواست به گریه‌ من هست پناه بر تو از این خشکسالی آوردم برای عرض ادب دست خالی آوردم دلم گرفته برایم نشانه ای بفرست برای بغض گلویم بهانه ای بفرست دوباره آمده ام سر به زیر گریه کنم نشسته ام بگذارید سیر گریه کنم دوباره مثل همیشه مرا بغل کردی همیشه مشکل من را فقط تو حل کردی اگر چه خسته ای و گر چه دلخوری از من همیشه مطمئنم دل نمیبُرى از من مرا ببخش اگر نامه ام سیاه شده بیا بگو به ملائک که اشتباه شده گدا رسیده بیا و کرم فروشی کن برای بنده‌ خود باز پرده پوشی کن مرا ببخش اگر سمت معصیت رفتم بلد نبودم اگر راه را غلط رفتم هنوز نیستم از کرده‌ خودم راضی قبول کن اجلم را عقب بیندازی اگر که توبه نکرده اجل فرا برسد خدا کند که به دادم امام رضا برسد اگر بناست بمیرم چه حسرتى دارم هنوز من دو سه تا کربلا طلبکارم منى که لحظه‌ افطار ها نوا کردم دم غروب فقط یاد کربلا کردم همیشه خواسته ام زیر پرچمش باشم غروب اول ماه محرمش باشم غروب اول ماه و غروب روز دهم بمیرم‌ از غم آن ضربه دوازدهم

روضه - دریا به دیده تر من گریه میکند آتش ز سوز حنجر من گریه میکند سنگی که میزند به فرقم ز روی بام بر زخم تازه ی سر من گریه میکند از حلقه های سلسله خون میبارد چو اشک زنجیر هم به پیکر من گریه میکند ریزد سرشک دیده ی اکبر به نوک نی اینجا به من برادر من گریه میکند وقتی زدند خنده به اشکم زنان شام دیدم سه ساله خواهر من گریه میکند راس حسین بر همه سر میزند ولی چون میرسد برابر من گریه میکند ای اهل شام پای نکوبید بر زمین اینجا ستاده مادر من گریه می کند زنهای شام هلهله و خنده میکنند جایی که جد اطهر من گریه میکند بگذار ظالمانه بخندند شامیان میثم که هست ذاکر من گریه میکند شاعر : استاد سازگار

نوحه - یه عمر گریه یه عمر ناله یه عمر داغی که هنوز روی پر و باله یه عمر روضه یه عمر حسرت یه عمر یاد صورت خواهر سه ساله مدینه یه گوشه از روضه هامو شنیدی ولی همه‌ غصه هامو نگفتم ندیدی خودم دیدم بابامو سر بریدن مثه گرگا لباسش رو میدریدن بچه هاش میدیدن حسینم وا حسینا یه عمر اشکی که جوشیده به یاد سروی که رفت خمیده خمیده به یاد اون اسیرایی که بودن همسفر سرای بریده مدینه به آل پیغمبرت شد جسارت ناموس خدا رو کشیدن به بند اسارت خودم دیدم سر عمه شکسته توی بازار شام با دست بسته بی قرار و خسته حسینم وا حسینا از اون اول تا اون آخر سر نوزاد روی نی جلو چش مادر چه دردی بود از این بیشتر حراج گهواره و سر علی اصغر مدینه حتی سر اصغرم رو بریدن مادرشو دنبال نیز‌ش کشیدن خودم دیدم سرش از نی می افتاد نیزه دارش سرش رو پس نمیداد ای داد بیداد حسینم وا حسینا