ولادت امام حسن مجتبی (ع) مهدی میرداماد، سال 1398

دیوونه شو اسم لیلاتو میارن/دیوونگیم واسه عشقت از قدیمه/بی خونه شو تا بری خونه مولا/گدایی کن که آقات خیلی کریمه/پریده دلم امشب با یا حسن/شده ذکر لب من مولا حسن/قرار ما شده هر سال حرم الحسن/ماه خدا چقدر باده خورده داره/عشق علی چقدر دل سپرده داره/آقام حسن چقدر کشته مرده داره

ماه کامل شد دوباره وقت دیدار آمده/بر دل غمگین من شادی بسیار آمده/شب شب یار است مستان دور هم گرد آمدند/جا ندارد بین ما هر کس که هوشیار آمده/باید امشب موسی عمران زمین را بنگرد/چون خدا در جلوه انسان پدیدار آمده/اولین فرزند زهرا بودنش جای خودش/حضرت صدیقه را امشب علمدار آمده/چشم تا وا کرده احسان علی را دیده است/از همان اول کریم و مهربان بار آمده/روز میلادش چنین گفتند در گوش فلک/فاطمیون دو عالم را خریدار آمده/از علی دل می برد چشمان زیبای حسن/بعد از این باید به حیدر گفت بابای حسن/لایق ان نیستم هرگز که باشم قنبرش/دست کم ای کاش باشم خاک پای نوکرش/هر کسی یک بار نامش را به لب آورده است/ثبت کرده نام خود را در میان دفترش/جان بابا ها فدای جان بابای حسن/جان مادر های نوکر ها فدای مادرش/ضرب شمشیرش چنان کاریست حتی جبرئیل/مانده است او را بخواند مجتبی یا حیدرش

اگه غم نداری با علی چیزی کم نداری با حسن/بگو لا فتی الا علی بگو لا کریم الا حسن/یه نیمه ماه خدا با علی/یه نیمه ماه خدا با حسن/یه نیمه ماه و بگو یا علی/یه نیمه ماه و بگو یا حسن/برهان الکرم تویی قرآن الکریم/به عشق تو رمضان شد رمضان الکریم/آقا آقا آقا آقام حسن

علی یارمه کس و کارمه/علی آبرو و اعتبارمه/تب و تابمه رگ خوابمه/خودش مولا حسینش اربابمه/نجف رویامه به خدا/همه دنیامه به خدا/اگه زهرا مادرمه/علی بابامه به خدا/حیدر/من از اول مست نبودم/تو منو دیوونه کردی/نجف و دادی نشونم/من رو یک بار راهی میخونه کردی/او شاه عالمینه/فاتح بدر و حنینه/شاگرد اول کلاسش/عباس علمداره حسینه/اباالفضل

فدای جود کسی که هر آنچه را بخشید/فقط به خاطر خشنودی خدا بخشید/غریب بود ، اگرچه گدا فراوان داشت/کریم بود ، بدون سر و صدا بخشید/کریم کار ندارد به اسم و رسم کسی/غریبه را چه بسا بیش از آشنا بخشید/ملامتش نکنید آن که را مدینه نرفت/مدینه زائر خود را به کربلا بخشید/گمان کنم که دگر مادری زمین نخورد/خدا فقط به حسن این چنین بلا بخشید/گمان دیگرم این است که دم آخر/به غیر قاتل مادر بقیه را بخشید