رحلت حضرت محمد (ص)مهدی میرداماد 28 صفر 1398

ملک وجود غرق در اندوه و در عزاست/آغاز صبح غربت زهرا و مرتضاست/قرآن عزا گرفته و عترت شده غریب/شهر مدینه را به جگر داغ مصطفاست/خون گریه کن مدینه، کز این ماتم عظیم/گر آسمان خراب شود بر سرت رواست/گشتند انبیا همه چون فاطمه یتیم/زیرا عزای قافله سالار انبیاست/خلقت چه لایق است که صاحب عزا شود/عالم عزا گرفته و صاحب عزا خداست/اهل ولا به هوش که با رحلت نبی/شهر مدینه یکسره آبستن بلاست/قومی برای غصب خلافت شدند جمع/یا للعجب وصی پیمبر، علی، کجاست

مدینه و دم غروبش یه بقیع و غم غروبش/من نمیام میدنه دلیلشم همینه/که تو حرم نداری باز من و گریه زاری/یه دنیا بی قراری/من نمیام مدینه دلیلشم همینه/یاد غمات میفتم/ کجا به پات بیفتم/ من که همیشه گفتم/خاک پاتم و خدا میدونه گداتم و داری تو دستات براتم و/هر چی می خوام و/مزد نوکریم کی میده جز حضرت کریم/حرف الان نیست از اون قدیم داری هوام و/یه حسن و یه دنیا صبرش/ یه بقیع و چهار تا قبرش/من نمیام مدینه دلیلشم همینه/کرب و بلا رو دیدم/ ایوون طلا رو دیدم/گرد حرم دویدم/من نمیام مدینه دلیلشم همینه/چقدر باید ببینم دارم رو خاک میشینم عقده بشه تو سینم/سینه نزنم گریه کن داغ تو منم/از روضتم دل نمیکنم روضه همینه/راهی و که بست تو کوچه ها بی حیای پست/گوشواره مادر و شکست/ اف به مدینه/مدینه زخم ما نمک خورد/ تو کوچه مادرت کتک خورد

مدینه، چه کردی رسول خدا را/گرفتی ز ما خاتم‌الانبیا را/چه بیدادگر بود، این چرخ گردون/که خاک یتیمی، به سر ریخت ما را/صل علی الله علی النبی صل علی الله علی الرسول/دریغا! که روح دعا، رفت در خاک/گرفتند از ما روان دعا را/به سوگ پیمبر، بگریید، یاران/که زهرا ببیند، سرشک شما را/بیارید گل بر در بیت زهرا/که هم‌درد باشید، خیرالنسا را/الهی الهی که اهل مدینه/نبینند، تنهایی مرتضی را/الهی نبینم که زهرا در آتش/دهد آب با اشک خود بچه ‌ها را/الهی بشکند دست مغیره/صل علی الله علی النبی صل علی الله علی الرسول