شهادت حضرت رقیه (س)، مهدی رسولی

بابا گریه امونمو بریده، جونم به لب رسیده بابا /بابا یه کم بشین کنارم که خیلی حرفا دارم بابا /نمی دونم خبر داری النگومو ازم گرفتن /نمی دونم خبر داری کبود شده صورت من /نمی دونم خبر داری که چشمای من شده تار /نمی دونم خبر داری ماها رو بردن تو بازار /بابایی پامو نگاه، ورم چشمامو نگاه /تا رفتی خیمه رو سوزوندن، وضع موهامو نگاه***بابایی پامو نگاه، ورم چشمامو نگاه /پاهامو آبله گرفت، دستمو سلسله گرفت /خیلی دلم از خنده های تلخ حرمله گرفت

اسمعی و افهمی، هذا آخر الساعة من ساعات الدنیا /سلام ما رو رقیه ببر به محضر بابا /رشیده ی شهیده، صنوبر خمیده /فاطمه ی سه ساله، محنت کشیده /عمه فدای موی سوخته ت، عمه فدای روی سوخته ت /عمه فدای بازوی سوخته ت /خداحافظ رقیه***اسمعی و افهمی، میری پیش بابا با این روی نیلی /یه کاری کن تا نبینه زخمیه جای سیلی /نگو از چشم کم سو، نگو از درد پهلو /نه از خلخال بگو عمه، نه از النگو /ما رو نبردن بازار باشه، ما رو ندیدن انظار باشه /ما رو نزدن هزار بار باشه /خداحافظ رقیه***اسمعی و افهمی، نترس از تاریکی ای دردونه ی خسته /میاد به استقبالت مادر پهلو شکسته /نترس یاس کبودم، نترس بود و نبودم /نترس کاشکی عمه من جای تو بودم /دیگه نمیری اسارت باشه، به تو نمیشه جسارت باشه /زجر نمی بره گوشواره ت باشه /خداحافظ رقیه