شب پنجم محرم 95 - محمدحسین پویانفر

روضه - دلم به یادتو ای دوست خلوتی دارد در این سکـوت غـم بی نهایتی دارد نسیم یاد تو بر باغ جان صفا بخشد حسین(ع) بردن نامت چه لذتی دارد به خار راه گل ای گل اگر نگاه کنی دگر به عالم و آدم چه حاجتی دارد بهشت با همه سر سبزی و طراوت و حسن به پیش کرب و بلایت چه قیمتی دارد من آن خسم که به دل نعمت ولا دارم خدا نگیرد از او هر که نعمتی دارد هر آنکه همچو من آلوده و گنه کار است ز آستان تو چشم شفاعتی دارد

زمینه - کنون که صاحب مژگان شوخ و چشم سیاهی نگاه دار دلی را که برده‌ای به نگاهی که در حضور تو ایمان و کفر جای ندارد چه دوزخی چه بهشتی چه طاعتی چه گناهی مجنون مجنون مجنونم لیلای لیلای لیلایی محتاج محتاج محتاجم آقای آقای آقایی همه تو رفت و آمدن اونی که می مونه تویی نگاه دار دلی را که برده ای به نگاهی مقیم کوی تو تشویش صبح و شام ندارد که در بهشت نه سالی معین است و نه ماهی به غیر از سینه ی صدچاک خویش در صف محشر شهید عشق نخواهد نه شاهدی نه گواهی گریون گریون گریونم بی تاب بی تاب بی تابم بارون اشک من می باره با یاد شش گوشه می خوابم

واحد - تو ای شور نهان در رقص پرچم ها تبت سوزان ترین تب ها غمت شیرین ترین غم ها تو را میخواهد این شب ها تو را میخواند این دم ها تو ای احرام مشکی پوش ها ماه محرم ها الا ای اشکریزت چشم ابراهیم و عیسی و نوح و آدم ها مصیباتت فراتر از لهوف و از مقرّم ها تو ای ماه محرم ها تو مثل رود، جاری در طنینِ نوحه خوان‌هایی تو مثل بغض، در سوزِ صدای روضه خوان‌هایی تو فریاد بلیغِ منبری‌هایی تو اشکِ گریه کن‌هایی تو شورِ سینه زن‌هایی تو سرخیِ ردِ زنجیر بر دوشِ جوان‌هایی نه این‌هایی نه آنهایی همین‌هایی، همان‌هایی تو فصلِ آشتیِ شهر ما، با آسمان‌هایی حسین ای جانِ جانم حسین ای روح و ریحانم به روی خاک جایی مثل عرش کبریا داری تویی که تربتی بالاتر از هر کیمیا داری کنارِ صحن خود، جایی برای انبیا داری عجیب این است، جایی هم برایِ مثل ما داری حسین جان کربلا داری شب جمعه‌ست حرم سرشار از زائر عوام و عالم و تاجر پر از عشّاقِ تو، از روضه‌خوان و ذاکر و شاعر شب جمعه، میان زائرانت خواهرت هم هست و جدّ اطهرت هم هست همه وقتی حرم باشند قطعاً مادرت هم هست همین که مادرت آمد به پا شد ناله از دل‌ها صدای آه و وایلا به صورت می‌زند زهرا حسینم وا حسینم و به قربانِ سرت مادر فدای غرقِ در خون پیکرت مادر به قربان پریشان بودنِ موی سرت مادر فدای حنجرت مادر حرم این روضه‌ها و، روضه‌های تو حرم هستن خیلی محترم هستن حرم از اشک و نور و جلوه و آینه و گل پُر و زهرا پاک می‌کرد اشکِ چشمِ مستمع‌ها را به نازِ گوش? چادر، شبیه حُر حسین ای اسم جاری در شب و روزم حسین ای ذکرِ هر روزم بیا و دست‌های خالیم را، از کرم پُر کن منِ دل سنگ را دُر کن

واحد - گریه گریه گریه می کنم ناله ناله ناله می زنم تا کی دوری از کرب و بلا دارم دیگه من دق می کنم دق می کنم اگه اربعین نیام دق می کنم من یه کربلا میخوام دق می کنم به خدا دق می کنم یوم الاربعین نزدیک سحر تا صحن شما دل میزنه پر سلام علی ساکن کربلا پر میزنه دلم تا گنبد طلا تو روضه ها من سر میزنم پشت این در من در میزنم بین روضه تا کرب و بلا با چشم دل من پر میزنم پر میزنم دور اون صحن و سرا پر میزنم جلو ایوون طلا پر میزنم تا شما پر میزنم جون من فدا تار پرچمت من بزرگ شدم با محرمت سلام علی ساکن کربلا پر میزنه دلم تا گنبد طلا

دودمه - ای ز آب فرات محروم شد دل خواهرت مغموم السلام علی المظلوم مظلوم مظلوم حسین جانم تو امیری و سلطانم من غلام تو می مانم به فدایت سر و جانم جانم جانم حسین جانم

دودمه - می خوام سایه تو روی سرم باشه قرارم باهات میون حرم باشه نوای حسین دم آخرم باشه حسین بیا فطرس ملک وقتشه حالا سلام منو ببر خدمت آقا که شاید بشه برات منم امضا حسین

شور - من درگیرم درگیر چشات من میمیرم پای یه نگات من بی تابم آقا به هوات من محتاجم محتاج دعات ای رویای شبای بی کسیه گدای آواره ای امید دل این نوکر بی نوای بیچاره ای مولا چشم من در حسرت دیدن تو میباره من مدیونم به مادر تو هستم مجنون دختر تو تا جون دارم سینه زنتم با گوشه چشم خواهر تو همه حاجات نماز مادر من زیارتت آقا آرزوی هرگداته روز محشر شفاعتت آقا کاش بشم آخر شهید راه عشق و ولاتت آقا پای روضت من قد کشیدم مثل تو لیلایی ندیدم مدیون بیچارت شدم از وقتی خاک تربت چشیدم ای دل آرام ای نگارم جان نثارم ز برق چشمانت از امیر بی نذیرم کاش بمیرم به روی دستانت ای تمام آبرویم آرزوم سجده زیر بام ایوانت من درگیرم درگیر چشات من میمیرم پای یه نگات من بی تابم آقا به هوات من محتاجم محتاج دعات عمری هستم زیر علمت چشمم زیر خاک قدمت یک شب جمعه با اذن شما پر میگیرم من تا حرمت دارم من آبرویم از امیرم یه آبروی تو اشکای نوکرای تو شده چشمه وضوی تو میخونم من نمازم رو به کویت به گفتگوی تو

روضه - سلام ای در صبوری بی قرینه غریب دوم شهر مدینه سلام ای برتر از ایوب صبرت که نبود سایبان بر روی قبرت مزارت سجده گاه آفتاب است ولی افسوس ویران و خراب است تو را با رنج و غم بسیار کشتند تو را بین در و دیوار کشتند