ولادت امام رضا (ع)، محمدرضا بذری

تشنه بودیم که بارانِ نجف را دیدیم /اشک بودیم که دامانِ نجف را دیدیم /در نجف منقبتِ شاهِ خراسان گفتیم /مشهدت آمده سلطانِ نجف را دیدیم /بی سبب نیست در ایوانِ طلا می چرخیم /ما در ایوانِ تو ایوانِ نجف را دیدیم /چقدر ذکرِ "علی" در حرمت می چسبد /ما در این خاک خراسانِ نجف را دیدیم /هر چه دادند به ما لطفِ علی بود و علی /بر سرِ سفره ی تو خوان نجف را دیدیم /ما رسیدیم که بر مرمرتان رو بکشیم /یک "علی" گو که پس از نامِ "علی" هو بکشیم /با خودش جامِ تو مستانه شدن هم دارد /بردنِ نام تو دیوانه شدن هم دارد /دلِ ما کاش شود کاسه ی سقاخانه /سنگ ظرفیتِ پیمانه شدن هم دارد /هر کبوتر که نشسته است دگر بازنَگشت /صحنِ تو خاصیتِ خانه شدن هم دارد /جایِ آیینه و کاشی به خودت غرقم کن /لطفِ تو از همه بیگانه شدن هم دارد /زائرانِ تو همه عینِ زیارت نامه اند /کششِ نورِ تو پروانه شدن هم دارد /وقتِ نقاره شده از تو خبر می گوید /"ها علیٌ بشرٌ کَیفَ بشر" می گوید /

یک کلاغ آمده اینجا که کبوتر بشود /عمرِ ما کاش فقط پیشِ رضا سر بشود /بگذارید همین دفعه طوافش بکنم /طاقتم نیست که هنگامه ی محشر بشود /دامنش پُر شد و با دستِ پُر از اینجا رفت /پیش از آن لحظه که چشمانِ گدا تر بشود /به لبم نام "جواد" است و کَرَم می بارد /وای اگر وقتِ دعا نوبتِ مادر بشود /آمدن های مرا ضربدر سه بکنید /چه شود دیدنِ تو چند برابر بشود /مرگ می چسبد اگر در نظرم می آیی /جای هر بار سه دفعه به سرم می آیی /بارم اُفتاده زمین تا که شوم بارِ شما /بیشتر ساخت مرا عشق گرفتارِ شما /می برد تا ابد از یاد پریدن ها را /هر کبوتر که نشیند سر دیوارِ شما /بوسه با پنجره فولاد به شش گوشه زدم /بوسه ای در عوضِ آن همه زوارِ شما /کربلا هم چقدر حسرت خادم هایی /که بیایند هر از گاه به دیدارِ شما /چاره ی این همه بیچاره فقط چهار "علی" ست /چهارده تَن همه دیدیم در این چهارِ شما /شام میلاد تو هر چند زِ مشهد دورم /چشم بر راهم و سلمانیِ نیشابورم /باز در نیمه ی شب چشمِ کسی بینا شد /کودکِ گمشده در خوابِ خوشش پیدا شد /مادری آرزویش بچه یِ زیبایی بود /گفت جبریل به گوشش گره هایت وا شد /دستِ لرزانِ زنی پیر کمی بالا رفت /از شهیدش خبر آمد چقدر غوغا شد /باز در پیشِ ضریح تو مریضی اُفتاد /زیرِ لب گفت "رضا"، گفت "رضا" تا پا شد /خادمی آینه کاریِ حرم را تا دید /گفت با بغض "حسن" گریه کُنَش زهرا شد /لطفِ آقاست اگر مستِ امام حسنیم /ما حسینی شده ی دستِ امام حسنیم /من اویسم نَفَست از قَرَن آورد مرا /تا تراشیده شوم تا یَمن آورد مرا /مادرم بارِ نخستی که مرا با خود داشت /تا ضریحت برسم سینه زن آورد مرا /حاجت کرب و بلا داشت، به ما بخشیدی /به هوایِ حرمِ بی کفن آورد مرا /چقدر اُنس گرفتیم به درهایِ حرم /همه گفتیم که آقای من آورد مرا /در گوهرشاد دلم رفت به بین الحرمین /باد تا بویی از آن پیرهن آورد مرا /وای از پیرهنش، پیرهنش را بُردند /حیف انگشتر و سنگِ یمنش را بُردند

دلا رو آب و جارو کنید که رسید ماه کنعانیا /شده از همه بیشتر ولی خوش به حال خراسانیا /خاک قدم زائراش سُرمه چشمای منه، خودش بمونه /واسه حرم با صفاش دل من پر می زنه، خودش بمونه /خودش بمونه که ولی نعمته /هر جا میری از خوبیاش صحبته /عشق رضا ضمانت جنته /بارونه امشب از آسمون /بارونه تو صحن آقامون بارونه /بارونه رحمت از آسمون /بارونه تو صحن آقامون بارونه /مولانا جانم امام رضا***قرار همه ی عاشقا توی صحن گوهرشادشه /دیدم امشب که عیسی مسیح پای پنجره فولادشه /پنجره فولاد رضا دردو درمون می کنه، خودش بمونه /نمک غذا حضرتیش منو مدیون می کنه، خودش بمونه /خودش بمونه معدن رحمته /هر جا طبابت کنه بی نوبته /قرار قلب منه بی طاقته /بارونه می ریزه بی امون /بارونه رحمت از آسمون بارونه /بارونه امشب از آسمون /بارونه تو صحن آقامون بارونه /مولانا جانم امام رضا****مثل آب واسه لب تشنه ها، مثل خون تو رگای منه /اونی که دست آقام رضاست برات کربلای منه /خاک روی کفش داریاش حکم کیمیا داره، خودش بمونه /شبیه حرم حسین حرمش صفا داره، خودش بمونه /خودش بمونه بانی هیئته /هر شب جمعه کربلا دعوته /مثل حسین سفینه ی اُمته /بارونه اشکای دونه دونه /بارونه می ریزه روی گونه بارونه /بارونه رحمت از آسمون /بارونه می ریزه بی امون /بارونه تو صحن آقامون بارونه /مولانا جانم امام رضا

نمیشه بی مِی عشقت دیوونه بود /باید کنارت پی آب و دونه بود /مثل همون کاسه ی زردم که یه عمر /با زنجیری دخیل سقاخونه بود /نور سلام، از دور سلام /به سلیمان جهان از طرف مور سلام /دل و دلبر رضا، سر و سرور رضا /همه ی هستی ام علی موسی الرضا /یا علی موسی الرضا***حج و منا، سعی و صفا امام رضا /راه میانبر تا خدا امام رضا /یه پیرزن با بچه ی مریض اومد /مریضشو بدی شفا امام رضا /یه پیرمرد قد خمیده رسیده /می خواد برات کربلا امام رضا /ماه سلام، دلخواه سلام /یا "معین الضعفاء" آمدم ای شاه سلام /من و این عاشقا می زنیم دست و پا /واسه پابوسی حرمت یا رضا /علی موسی الرضا***کرمونیا برا تو قالی میارن /شمالیا برنج و شالی میارن /قمصریا برای شستن حرم /به عشق تو گلاب عالی میارن /جان سلام، جانان سلام /به تو از سوریه و عراق و لبنان سلام /دل و دلبر رضا، سر و سرور رضا /همه ی هستی ام علی موسی الرضا

من از اون لحظه که توی صحن تو ایستادم /یاد خوبیایی که کردی بهم افتادم /من از اون روز که شنیدم هر کی زائرت بشه /سه دفعه میای به دیدنش بهت دل دادم /دلمو بگیر میون دست و تسخیرش کن /اگه می بینی خرابه آقا تعمیرش کن /اونی که جوونیشو به پای عشقت داده /نگهش دار و تو خونه ی خودت پیرش کن /همه جا جار می زنم تویی ولی نعمت من /من غریبم یا معین الضعفاء اباالحسن***من از اون بچگی هام خودم رو با تو ساختم /خودمو میون حوض کَرمت انداختم /چند دفعه گم شده بودم تو حرم اما تو /منو پیدا کردی اما من تو رو نشناختم /حالا هم گم شدم اینجا بین مردم آقا /منو جَلد حرمت کن با یک گندم آقا /برای بار هزارمم سلامت دادم /من فقط منتظرم بگی علیکم آقا /مگه میشه که گدات خسته شه از این در زدن /من غریبم یا معین الضعفاء اباالحسن /همه جا جار می زنم تویی ولی نعمت من***من از اون روزی که اومدم حرم با مادرم /سایه تو حس می کنم همیشه بالای سرم /تو خودت همیشه کربلایی اما زائرات /کربلا می گیرن از پنجره فولاد حرم /اون دلی که گفته بودم آقا دستت باشه /همیشه عاشق و دیوونه و مستت باشه /تو به من یه کربلا بده برای هر سال /هر چی دارمو بگیر و ناز شستت باشه /منو راهی کن به کربلای شاه بی کفن /همه جا جار می زنم تویی ولی نعمت من /من غریبم یا معین الضعفاء اباالحسن***در صحن و سرایت همه جا دیده گشودم /جایی ننوشته است گنهکار نیاید /دل که شد از آه من، صاعقه اش می کنم /شعله ی جانسوز بی سابقه اش می کنم /هر که شود زائرم وقت خداحافظی /تا درِ باغ بهشت بدرقه اش می کنم