8 ربیع الاول، شهادت امام حسن عسکری (ع)، محمدرضا بذری

آن کف پایی که راهش به بیابان خورده باشد فیض آن این است که خار مغیلان خورده باشد البلاء للولاء یعنی پَری که در مسیرست بیشتر باید یقینا تیر شیطان خورده باشد پای یوسف چون زلیخا آبرو دادن ملاک است هر چند غم در فراقش پیر کنعان خورده باشد سنجش میزان عاشق بودنِ دیوانه، زخم است کاش پیشانی ما هم سنگ طفلان خورده باشد گاه به بن بست خوردن حکمت طی طریق است رام شد آن صید که به آب بندان خورده باشد اشک روح گریه کُن را تا تعالی می رساند آن نهالی سبز خواهد شد که باران خورده باشد از محالات است که روزی اشکش قطع گردد چشم آن گریه کُنی که نور قرآن خورده باشد قدر آغوش پُر از مهر پدر را درک کرده کودکی که سوز سرمای زمستان خورده باشد کاش آغاز بهار شیعه روزی باز گردد کاش برگ غیبت تو مُهر پایان خورده باشد می شود که مَحرم دردت شوم با هر بهانه مثل خرمایی که زهرا داده، سلمان خورده باشد بشکند دستی که غیر درب این خانه دراز است جُون شد هر کس ز دست جدّ تو نان خورده باشد دست گیری کن از آن نوکر که پای کارنامه اش مُهر اربابی همانند حسین جان خورده باشد بی حیایی نیزه ای در دست در گودال می رفت وای اگر آن نیزه را آن کام عطشان خورده باشد

مدینه دیگه جای زندگی نیست مدینه اون، مدینه قدیمی نیست کیو بگم تو کشتنت سهیم نیست بچمو کشتن ما رو کشته داغش قبرش کجاست با هم بریم سراغش این خونه سو سو میزنه چراغش دلم ای یار شده زخمی گل و گلزار شده زخمی درب دیوار خورده انگار آخه دیوار شده زخمی به زمین خوردن هر روز گریه کردم بعد از اون روز نمی دونم سر زانوت روزی چند بار شده زخمی گونه زخمی، شونه زخمی شده زیر شونه زخمی شده از دیدن زخمات دلم اهل خونه زخمی باز داره اشکم درمیاد این صحنه رو دیدم زیاد زینب میخواد بوست کنه می ترسه که دردت بیاد جوری لگد خوردی که نمی تونی بلند شی ازجات جای غلاف رو پات

خوشی باهات کرده چرا قهر رو زمین تا ابدالدهر یکی ندید تو این همه شهر سوختنتو، تو آتیش زهر گوشه ی حجره ی تک و تنها هی نفست شماره می افته از گوشه ی چشای مهدیتون دونه دونه ستاره میافته شعله ی بی امون، به دلا می زدی بمیرم میون حجره دست و پا میزدی داغ تو به دل ماسوی می زدی دم آخری که مهدی رو صدا می زدی حسن بن علی، حسن بن علی ای غریب سامرا *** سم واسه تو چه معضلی شد مقتل تو چه مقتلی شد روضه ی تو لحظه ی آخر روضه ی غربت علی شد روضه ی تو زخمی به دین افتاد حیدری که خونه نشین افتاد شش ماهه ی که پشت در جون داد مادری که روی زمین افتاد واسه بغض علی، دم به دم نزنید پیش چشم من رو چادرش قدم نزنید بازو کرده ورم، رو ورم نزنید بس این قدر، لگد به مادرم نزنید حسن بن علی، حسن بن علی، ای غریب سامرا

دل تو ازسوز جگر میسوخت پدر نفس زد و پسر می سوخت یاد لبای خوش ارباب باز وجودش شعله ور می سوخت روضه ها بخون برام از اون شاهی که نیزه تو گلوش جا کرد روضه ی که سکینه تو گودال سفره ی دل برا پدر وا کرد همونی که ازم پدرم رو گرفت با یه عده حرومی دور حرمرو گرفت تو نبودی به زور معجرم رو گرفت اومدم فرار کنم موی سرم رو گرفت همه منتظرن مادرش برسه کاش صدای برادر به خواهرش برسه دست قاتل اگه به سرش برسه آخه خدا به داد موی دخترش برسه تو اولین امیر بودی که بین یک حصیر بودی واجب احترام بودی که بین ازدحام بودی خون تو رو مباح کردند حمله به قتلگاه کردند بعد بریدن سر تو به خیمه ها نگاه کردن سید الشهداء، یا مقطع الاعضاء

بازم توی روضه، هواییه چشمام یه خواهشی دارم یه کربلا میخوام یه کربلا با رفقا، یه کربلا پایین پا آقا جون امام حسن، یه کربلا بده به ما چایی هیئت حال منو خوب میکنه فکر زیارت حال منو خوب میکنه گریه تو روضه ات حال منو خوب میکنه *** حرف دلم اینه با شور و با احساس رفیق شدن خوبه با حضرت عباس تو سایه ی علمش ام، تو سفره ی کرمشم منم مث سینه زنا، دیوانه ی حرمشم بوی گل یاس، حال منو خوب میکنه عطری که اینجاس، حال منو خوب میکنه روضه ی عباس، حال منو خوب میکنه بزم تو آقا حال منو خوب میکنه سینه زنیها، حال منو خوب میکنه دعای زهرا، حال منو خوب میکنه

اوج اقتدار مولانا علی امیر شه سوار مولانا علی شیر کاروزار مولانا علی شه دُلدُل سوار یعسوب دین علی وارث انبیاء مسند نشین علی ولی اللهی مولای عارفین امیر المومنین حب المتین علی علی باده و منم خمار علی سرم تا دم مرگم تو دار علی علی کعبه و عالم به دور علی میگرده فلک به دور مدار علی مولانا علی، مولانا علی شاه لم یزل، مولانا علی احلا من العسل مولانا علی ای فراتر از توصیف بشر بی مثل و قدر مولانا علی شه مشکل گشا، فتح المبین علی امیر لافتی، اسم حصین علی اسداللهی و فاروق اعظمی وصی مصطفی حق القین علی به هر معرکه حیدر قدر قدرته به جرأت بگم حیدر ته جرأته غضب تا کنه دردم اجل میرسه امیر عرب به به چه باهیبته مولانا علی، مولانا علی *** صاحب لوکشف مولانا علی سلطان نجف مولانا علی ظاهر العدو، والی الولی منظور و هدف مولانا علی شه ملک ولا، خیر انام به همه مقتدا والا مقام علی ابا الیتامی مولی الموحدین سید الاوصیا اول امام علی قدم میزنه طوفان به پا میکنه سرش از پیکر دشمن جدا میکنه همین بس که تا شمشیر به دست میگیره روز دشمن چون شب سیاه میکنه مولانا علی، مولانا علی، مولانا علی صاحب ایمان است، هر که دلباخته عشق شه مردان است بردن نام علی ارزشش بیشتر از ختم دو صد قرآن است ای که اوصاف تو در سوره ی واقعه و سوره ی الرحمان است هر کسی وقت نبرد چهره درهم بکشد، چهره ای تو خندان است فارغ العاده بود سرعت ضربه ی تو بیشتر از طوفان است وای عجب میتازی، دشت هم زیر سم دل دل تو حیران است هر یلی پیش علی، مثل بیدی که در باد خزان لرزان است سگ اصحاب علی وقت بی باکی خود شیرتر از شیران است چرخش چرخ فلک بسته به چشمان علیست همه عمر جهان بسته به یک آن علیست نمک سفره ی او خوردمو آدم شده ام آدمیت نمکی هست، که در نان علیست