شهادت امام جواد (ع)، محمدرضا بذری

زمان لطف، صحبت از حقارتم نمی کنی کریمی و نظاره بر لیاقتم نمی کنی تو را زِ یاد می برم زمان معصیت ولی مرا مواخذه برای غفلتم نمی کنی دلم شکسته و کسی به داد من نمی رسد میان راه مانده ام، حمایتم نمی کنی چه نذرها نکرده ام که زیر و رو شود دلم به هر دری که می زنم اجابتم نمی کنی اگر بناست سهم من همیشه دوری ات شود چرا مرا نمی کشی و راحتم نمی کنی اسیر ظلمت دلم شدم عزیز فاطمه به یک دعا مرا غریق رحمتم نمی کنی کسی منِ خراب را نمی خرد، نمی برد در این بساط عاشقی ضمانتم نمی کنی فدای عمه ای که با دل شکسته ناله زد برادرم چرا نظر به غربتم نمی کنی بزرگ این قبیله ام، مرا نزن عقیله ام کمی حیا و شرم از شرافتم نمی کنی

اُفتاده است رویِ زمین و برابرش لبخند می زند به تقلاش همسرش اُفتاده است رویِ زمین، دید مثلِ او اُفتاده است در وسطِ کوچه مادرش جُرعه به جُرعه آب زمین ریختند و او از بس که آب گفت تَرَک خورد حنجرش قسمت نبود آب بنوشد به جای آن خاکی شده است حیف لبانِ مطهرش این دفعه می زدند به دَف تا که جان دهد کَف می زدند فقط نفس های آخرش از پا گرفته و بدنش می کشند وای تا پشتِ بام ریخته گُل هایِ پرپرش خون گریه می کند لبه یِ تخته سنگ ها از بَس که خورد بر لبه یِ پله ها سرش این پشت بام گودی گودال نیست شُکر با پا نیامده است کسی رویِ پیکرش *** شمر بد ذات بدو، عمه ی سادات بدو بس که امروز دویدم به خدا خسته شدم بهتر این است از این جا بروم زود بس که دشنام شنیدم به خدا خسته شدم *** شرحی کنار سوره ی کوثر گذاشتی بر روی صفحه لاله ی پرپر گذاشتی طرز نفس نفس زدنت می کُشد مرا آقا چه شد به روی زمین سر گذاشتی جانی نداشتی که به هنگام هلهله سر را به روی دامن مادر گذاشتی کمتر به در بزن سر خود را، دلم شکست با قطره های خون که روی در گذاشتی یک آب گفتی و بغلش چند "یا حسین" پهلوی آب روضه ی دلبر گذاشتی کف می زدند دور تو گرچه کنیزها کِی یک گلوی تشنه به خنجر گذاشتی با این تنی که رفت غریبانه روی بام غصه برای چند کبوتر گذاشتی خواهر نداشتی بخورد سیلی از همه جایی برای روضه ی معجر گذاشتی

شد هلهله دور و برش، هیچکی نبود بالا سرش تک و تنها توی حجره زمین خورده خدایا طعنه ها دلش رو آزرده اگر که قاتلش همسرشه یعنی که ارث از عموش امام حسن برده زخمی که دردش بیشتره زخم زبون همسره مولا جواد ابن الرضا افتاد صداش از جوهره آقایی که پشت دره سرش رو به روی خاک بلا می زد میون حجره بود و دست و پا می زد وجودش از شراره های زهر می سوخت فقط حضرت زهرا رو صدا می زد لب تشنه بود ابن الرضا مثل شهید کربلا مولا جواد ابن الرضا

آخ نفسم که خسته از این قفسم چطور بگم تو این دیار چقدر غریب و بی کَسَم آخ جگرم، می سوزم و منتظرم می سوزم از یاد غم تشنگی اهل حرم آخ کمرم، افتادم یاد مادرم به روی خاک حجره ام می باره چشمای ترم آخ مادرم، اصلا نمی شه باورم با لگدی پهلوت شکست به یاد دیوار و درم آخ مضطرم، مسمومم و در شررم از بس که بال و پر زدم شکسته شد بال و پرم بیا کن تماشا تو ای مادر من ببین همسر من چی آورد سر من دلم روضه خونه، امون از زمونه آخ پسرم، این لحظه های آخرم یاد جوون کربلا یاد علی اکبرم آخ حنجرم، خشکیده و کرده ورم چکمه نخورد به سینه ام، به یاد تیغ و خنجرم آخ پیکرم، کسی نبریده سرم پیراهنم هست به تنم، کسی نبرد انگشترم آخ مضطرم، به یاد حرف پدرم یا بن الشبیب روضه بخون، روضه ی جد اطهرم آخ خواهرم، برگرد برو زینب حرم شمر اومده جدا کنه سرم رو از پشت سرم سر پر ز خونش روی نیزه جا شد حسین که زمین خورد عدو بی حیا شد دلم روضه خونه، امون از زمونه

بگو به آوای جلی "علی ولی الله" به عشق اولین ولی "علی ولی الله" می رسد از عرش ندا "علی ولی الله" علی علی علی علی "علی ولی الله" یا علی ولی الله، مدد علی ولی الله حرف حق فقط علی، سند "علی ولی الله" از ولادتم پدر به گوش من اذان که گفت محشرم به داد من رسد علی ولی الله در سینه غیر حب علی را نکاشتم چشم امید غیر یدالله نداشتم تا مردنم به عشق همین لحظه زنده ام من پای آن "یمت یرنی" رگ گذاشتم من ایستاده بمیرم به احترام علی علی امام من است و منم غلام علی علی علی حیدر، علی علی حیدر کرده وصیت پدرم "علی ولی الله" بیمه ی حوض کوثرم "علی ولی الله" دشمن داعشی تنش می لرزه تا وقتی میگه مدافع حرم "علی ولی الله" زیر دین علی ام که بدهکار علی ام مست نام علی ام اگر خمار علی ام پای زینب حیدر تموم هستیمو میدم عالم اینو بدونه که سر به دار علی ام نام علی به عرش مطهر نوشته است روی عقیق سرخ پیمبر نوشته است زیباترین کتابت قرآن شد اینچنین خوانده نبی و حضرت حیدر نوشته است جنازمو ببرید وادی السلام علی علی امام من است و منم غلام علی من ایستاده بمیرم به احترام علی علی امام من است و منم غلام علی

فقیرم نوشتند، من راضی ام به این شب به شب در زدن راضی ام دل من شکسته ست چیزى بگو بوالله حتى به " لن" راضی ام مرا هم معطل کنى، اولا تو عشق منى، ثانیا راضی ام به این پنج نوبت نمازم قسم خدایا من از پنج تن راضی ام کلاف مرا برنگردان ولو ببافى از آن پیرهن راضی ام فقیر حرم را سلیمان نکن از این منصب خویشتن راضی ام به پروانه هاى سحر گفته ام که من هم به این سوختن راضی ام مرا آخر عمرى آواره کن به شب هاى دور از وطن راضی ام اگر تن نباشد، به سر راضی ام اگر سر نباشد، به تن راضی ام فداى حسینم ولیکن مرا بخوانى شهید "حسن" راضی ام حرم می روم باز در می زنم اگر هم ندادند، من راضی ام مرا آخرش هم کفن می کنند ولیکن بدون کفن راضی ام *** هر چند گناه ما دلت آزارد ابر کَرَمت بر سر ما می بارد یک چیز ز نوکری خود فهمیدم ارباب هوای نوکرش را دارد