ایام شهادت حضرت فاطمه (س) فاطمیه اول 1403 - محمدرضا بذری

هر وقت دل بهانه یاد تو را گرفت /شادی از ان بلند شد و غصه جا گرفت /ابریست اسمان دل بی قرار تو /بی خود نبود اگر که دوباره هوا گرفت /گفتم شبی شبیه تو گریه کنم ولی /چشمم ز اشک خشک شد اقا صدا گرفت /تو سوختی که سینه ام اتش گرفت و سوخت /تو روضه خوان شدی اگر این روضه پا گرفت /امروز هم بیا و بگو وای مادرم /آخر مریض خانه مولا شفا گرفت /راحت شدند اهل مدینه ز رفتنم /این خانه علیست که دیگر عزا گرفت

حالا که زخم های تو مرهم گرفته است/بانو تمامِ خانه ی من غم گرفته است/سِنّی نداشتی چقدر پیر می روی!/شرم از قدِ هلالِ تو حالم گرفته است/کِز کرده خاطراتِ تو را می کند مرور/یک گوشه خانه دارِ تو ماتم گرفته است/جز چند تکه ی کفنی بینِ بُقچه چیست؟/بر دیده می گذارد و محکم گرفته است/بانو گُمان نمی کنی اندازه ی تو را/تابوت سازِ خانه کمی کم گرفته است/بوسه حسین(ع)بر کفِ پایِ تو می زند/امشب برای عمرِ کَمت دم گرفته است/لحظه به لحظه غسلِ تو را پیر می شوم/از زندگی نفس به نفس سیر می شود/با زخم بالِ پر زدنت سرخ گشته است/گلبرگ های یاسمنت سرخ گشته است/در لحظه های شُستنِ از زیرِ پیرهن/مثلِ غروب پیرهنت سرخ گشته است/چندین و چند جایِ تنِ تو شده کبود/چندین و چند جایِ تنت سرخ گشته است/این زخمِ سینه بد قِلِقی می کند هنوز/سرباز کرده و کفنت سرخ گشته است/وای شد گِره ز روسریت وای بر دلم/از زیرِ گوش تا دهنت سرخ گشته است/از بس که آستین به دهن گریه می کند/از بُغض صورتِ حسنت سرخ گشته است/از غُصه سر به چوبه ی تابوت می زنم/جان می کَنم من از تو ولی دل نمی کنم/شاعر:علیرضا شریف

زهرا انا افتقدک/کان لعلیٍ وَجهٌ عِندَ الناس/ما دامَت فاطِمَةُ حَیّا/رفتی تا ساحل آغوش رسول الله/چشمای علی شده دریا/کُلُ مَن عَلَیها فان/اُف به دنیا زهرا جان/روی قبر تو خوندم/آیه های الرحمان/گریه میکنه منو سبک/زهرا اَنَا اَفتَقِدُک/****کان لعلیٍ وَجهٌ عِندَ الناس/ما دامَت فاطِمَةُ حَیّا/از بعد کفن و دفن پیغمبرخوشی برای من شده رویا/کُلُ مَن عَلَیها فان/حالمو ببین الآن/سینه قلعه ی خیبر/زانوهاش شده لرزان/باید سی سال آزگار/غصه بخوره ذوالفقار/گریه میکنه منو سبک/زهرا اَنَا اَفتَقِدُک

تنهاترین آدم دنیا منم/مرده‌ای که هنوزه رو پا منم/آقای دلشکسته‌های دنیا/دلت شکسته، منم آقا منم/روبروم بشین، تو که گناهامو دیدی، گریمم ببین/منو رها نکن به حال خودم همین، با وفاترین/بی‌چارم کرده کربلا، مرهم درده کربلا/آدم بهشت بره بازم، می‌خواد برگرده کربلا/محتاج نامرد نشم من، مردِ کربلا/ای جانم یا امام حسین...