ظهر شهادت حضرت فاطمه (س) فاطمیه دوم 1403 - حنیف طاهری

روضه - خورشید آسمان علی بود ماه بود زهرا خودش برای علی یک سپاه بود ای امت خلیفه تراش سقیفه ساز زهرای بی پناه علی بی گناه بود گفتند سرپناه جهان است فاطمه آری پناه بود و خودش بی پناه بود روزی ما که می رسد از گرد چادرش قوت علی چرا پس از او اشک و آه بود؟ این آتشی که سرد برای خلیل شد آیا ندید مادر ما پا به ماه بود؟

زمینه - منو کشته غم خونه نشینی بمیرم من علی جان غم نبینی من تو آتیش بودم تو داشتی میمردی غمتو نبینم غم منو خوردی من بار سفر بستم از این غربت دنیا گریه کن علی گریه به احوال یتیما دیگه بوی فراق میپیچه کم کم حلالم کن علی مظلوم عالم به هر زحمت اگه لبریز دردم موهای دخترت رو شونه کردم تو زندگی با من اگه که غم دیدی منو ببخش آقا اگه که رنجیدی از روی تو شرمنده و محتاج دعاتم دلواپس غمهای تو ام بعد وفاتم التماس دعا آرام جانم حلالم کن علی مظلوم عالم بیا گریه کنیم این روز آخر برای غربت مظلوم بی سر برای حسینم کفنی نمونده داغ لبِ تشنش دلمو سوزونده وقتی که جدا میشه سرش تو دلِ گودال با آهِ بُنَیَ قَتَلوکَ میرم از حال به خونِ کشته ی ماه محرم حلالم کن علی مظلوم عالم مسلمانان حسین مادر ندارد غریب است و کسی بر سر ندارد اگر کشتن چرا آبت ندادن تو را زآن دُر نایابت ندادن اگر کشتن چرا خاکت نکردن کفن بر جسم صدچاکت نکردن حسینم وا حسینم وا حسینا

شور - یوماه یوماه یوماه واماه واماه واماه فغان تا عالم لاهوت میره تابوت میره تابوت میره مادر مادر مادر مادر خونه غمگینه درد ما اینه برعکس تابوت داغش سنگینه ای خدا حامی حیدر میره مادر میره مادر میره مادر مادر مادر مادر خونه غمباره موندیم آواره یادگاری هاش روی دیواره امشب دلگیره کاره تقدیره بانوی خونه از خونه میره عاشق بابامه اما میره تنها میره تنها میره مادر مادر مادر مادر قلب ما خونه قبرش پنهونه تدفینش سخته حیدر حیرونه دست تنها مونده بی زهرا مونده مادر تو خاکه بابا جا مونده دستای لرزون حیدر سرده خاکش کرده خاکش کرده مادر مادر مادر مادر

تک - راز خلقت همه پنهان شده در عین علی ست کهکشان‌ها نخی از وصل? نعلین علی ست روز و شب از تو قضا از تو قدر می‌گوید ها علیٌ بشرٌ کیفَ بَشر می‌گوید ها علیٌ بشرٌ کیفَ بَشر خاک نعلین علی در و گوهر شعله‌ی نور رخش شمس و قمر ربه فیه تجلی و ظهر و هو العلی اسمه علی ربه الله و هو الاعلا لقبه المولا ربه الله جانم جانم مولانا علی من خودم را درِ این خانه گدا میدانم نه فقط من که در این دایره سرگردانم آسمان مدح تو هر شام و سحر میگوید ها علیٌ بشرٌ کیف بشر میگوید ها علیٌ بشرٌ کیف بشر ربهُ فیه تجلی و ظهر مانده عالم همه در حیرت او که بشر میشود اینگونه مگر نه خدا و نه بشری علی چه بخوانمت جان مصطفی عشق فاطمه چه بناممت جانم جانم مولانا علی

شور - یک شب به بیابان نجف خوابیدم در عالم خواب این ندا بشنیدم ای زائر خفته در بیابان نجف یک عمر گناهان تو را بخشیدم چشم دریا را نظر بر ساحل است هر که گم کرده علی را جاهل است صد هزاران روزه و حج و نماز هر سه اش بی حب حیدر باطل است مولا مولا علی مولا به ذره گر نظر لطف بوتراب کند به آسمان رود و کار آفتاب کند