شب اول اربعین حسینی 1402 - مهدی رسولی

دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم/بعد یک عمر که ماندیم که عادت کردیم/دست‌هامان همه خالی نه پر از شور و شرر/عشق فرمود بیایید اطاعت کردیم/خاک‌آلوده رسیدیم به این تربت پاک/اشک‌آلوده ولی غسل زیارت کردیم/گفته بودند که آرام قدم بردارید/ما دویدم ببخشید جسارت کردیم/سهم ما در حرمت یکسره سرگردانیست/بس که ما قبله‌ی شش گوشه عبادت کردیم/تا قیامت بنویسیم برای تو کم است/ما که در سایه‌ی آن قامت قامت کردیم/کاش میشد که بمانیم ضریحت در دست/دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم/به سختی، به سرما، به گرما می‌ارزد/به آوارگی بین صحرا می‌ارزد/اگر سر به راه طریق حسینیم/به دل کندن از دار دنیا می‌ارزد/همین‌جا که امواج دل‌شوره دارد/همین جا بزن دل به دریا می‌ارزد/شروعت حسین و نهایت حسین است/چه با جمع باشی چه تنها می‌ارزد/به تاول بگو خوش نشستی به پایم/که حتّی به افتادن از پا می‌ارزد/چه خون‌ها که برخاک جاریست بنگر/که این جاده خالی مبادا می‌ارزد/در این راه الّا جمیلای زینب/دو چشمم فدای تماشا می‌ارزد/اگر خرج چیزی کنم عمر خود را/فقط کربلای معلّا می‌ارزد/گرد و غبارا نشست /حسین بالا سر جوون لیلا نشست/فساء سبع مرّات ولدی ولدی ولدی/باباتو کُشتی با دست و پا زدنات ولدی ولدی ولدی/فبَکاء بُکاء عالیا ای خدا ای خدا/تنشو می‌چینه تو عبا ای خدا ای خدا/بیا دیر شد حسین پیر شد/جوون‌مردا آقام زمین‌گیر شد/دل هرکینه‌ی کوفه ده /نه قدر دیکی نه سه حیدر/وسط مبارزه/هر علی دو تا علیوم هدف/وسط مبارزه پیکرو/منسو نو دوم اوقلی حسین/گل پار دیوم علی اکبرم/تو را از حرم تا جداکردند/خودم دیدم کوچه وا کردند/چقدر بابا مادری بودی/که رو پهلوت نیزه جا کردند/فدکّ باب برجله/با پا در زد/فدکَّ بابَ برجله/به نیّت قتل پسر زد

به بلندای پرچمش کسی قدش نمی‌رسد /کسی که کربلا نرفته هیچ وقت /به مقصدش نمی‌رسد/مقصد توحید است و جاده کربلا /مست معبودیم و باده کربلا /چه نیازی‌ام به خدا اگر نَبُوَد خدای اباعبدالله /نرسد کسی به خدا مگر ز در سرای اباعبدالله /شیعه‌ی علوی کربلا بروی /اَرِنی اگر بگویی، لَن تَرانی نمی‌شنوی /یا اباعبدالله، یا اباعبدالله .../*****چه کسی جز امام حسین بِبَرَد تا خدا مرا/میان قتلگاه خود به غیر او که می‌کند دعا مرا /بگذارم دستم را در دست حسین /ذکر تسبیحاتم پیوسته حسین /به امان خلق خدا که نه، منم و امان اباعبدالله /بخدا برای جهان بس است نفس جوان اباعبدالله /کربلا بروم، مبتلا بروم /تا فَکانَ قابَ قَوْسَیْنِ تا خود خدا بروم /حسین مولا، حسین مولا .../

گرچه باور نمی‌کنم اما، منم و کربلا، خدا را شکر/مردم آقای مهربانم باز، راه داده مرا، خدا را شکر /حالا منم و چشم تَرَم و بارانِ اباعبدالله /حالا منم و کوه غَمَم و درمانِ اباعبدالله/به قربان اباعبدالله، ای به قربان اباعبدالله /کربلایی و مبتلا داری/شهر عشقی برو و بیا داری /بر سر قدس و کعبه جا داری /با دو گنبد طلا، خداراشکر /حالا منم و چشم تَرَم و بارانِ اباعبدالله /حالا منم و کوه غَمَم و درمانِ اباعبدالله/ای به قربان اباعبدالله، ای به قربان اباعبدالله /گرچه دنیا چنین پر آشوب است /در کنار تو جای ما خوب است /گوشه‌ی کشتی حسینیم و /گوشه‌ی چشم ناخدا را شکر /حالا منم و چشم تَرَم و بارانِ اباعبدالله /حالا منم و کوه غَمَم و درمانِ اباعبدالله/ای به قربان اباعبدالله، ای به قربان اباعبدالله /این که دل بیقرار عباس است/کار دل نیست، کار عباس است/هرکه پروردگار عباس است /اوست تنها خدا، خداراشکر /درد ما چیست؟! عاشقی، مستی /ای که درمان دردها هستی /این که لطفت نکرده تا حالا /درد ما را دوا، خداراشکر /حالا منم و چشم تَرَم و بارانِ اباعبدالله /حالا منم و کوه غَمَم و درمانِ اباعبدالله/ای به قربان اباعبدالله، ای به قربان اباعبدالله

إِنَّا هَدَیْنَاهُ السَّبِیلَ إِمَّا شَاکِرًا وَإِمَّا کَفُورًا/راه فقط راه حسین، راه دیگه‌ای نمیشه پیدا /ابتدای این مسیر اشک و آه و زمزمه است /انتهای این مسیر یک نگاه فاطمه است /من الحسین، مع الحسین، الی الحسین /خورده گره دل به تو از ازل حسین /*****إِنَّا هَدَیْنَاهُ السَّبِیلَ إِمَّا شَاکِرًا وَإِمَّا کَفُورًا/ابتدای این مسیر، ابتدای فطرته /انتهای این مسیر، برگشتِ به تربته /من الحسین، مع الحسین، الی الحسین /تو می‌رسی وقتی میاد اجل حسین /من الحسین، مع الحسین، الی الحسین /خورده گره دل به تو از ازل حسین

آروم و قرارِ دل بی‌قرارم/غیر در خونت، پناهی ندارم/اگه تو نباشی، بیچار? بیچارم /فدای نگاه ملیحت، نیومده کسی شبیهت/دخیل دلمو می‌بندم، به گره گر? ضریحت/جان حسین، جانِ جان حسین، بی‌کران حسین.../من بی تو می‌میرم، نگی که نگفتم/از چشمات الهی، یه لحظه نیفتم/بدون غم تو، آشفت? آشفتم/غم تو شده همه دردم، الهی دور تو بگردم/تا به چشِ تو بیام آقا، هم? تلاشمو کردم/آه حسین، سرپناه حسین تکیه‌گاه حسین.../جان حسین، جانِ جان حسین، بی‌کران حسین...