شهادت امام جواد (ع) 1402 - حنیف طاهری

روضه - و جنس دردِ تو، از جنسِ روضه‌ی حسن‌است غریبِ خانه‌ی خود، غُربت تو در وطن‌است چگونه یا به چه قیدی چه نام باید گفت به اُم‌فضل و به جعده اگر رباب زن‌است یاد داری خانه هر گَه آمدم با تپش‌های دلم در می‌زدم فاطمه با صفای کامل و مهر تمام صد غمم بردی ز دل با یک سلام فاطمه بس نگاه نا تمامم کرده‌ای با لبِ بی جان سلامم کرده‌ای من که بودم با تو غرق آرزو خاک می‌ریزم به فرق آرزو داغ تو بنیان کَنه صبرِ علی‌است خانه‌ی بی فاطمه قبر علی‌است چه غصه بیشتر از این، که در امارت خویش کسی که خویش‌تنت نیست، با تو خویش‌است دلم به یاد لب تشنه‌ات شراره کشید شبیه سینه‌ی تشتی که گرم سوختن‌است در آن دقایق آخر، حسین گفتن تو وصیتی‌است که فرموده‌ی اباالحسن‌است برون حجره همه پایکوب و دست افشان درون حجره یکی بود و دست و ما می‌زد ستاده بود و جواد الامه جان میداد از او بپرس که زخم زبان چرا می‌زد گریز روزه مرا می‌برد به صحرایی که یوسفی به دلش داغ کهنه پیراهن‌است یابن شبیب، جد غریبم کفن نداشت بر روی خاک بود و به تن پیراهن نداشت یابن شبیب، زخم جگر را نمک زدند یابن شبیب، عمه‌ی ما را کتک زدند دختری را به که گویم که سر نئش پدر تسلیت سیلی شمر و سر مِی تسکین است من اگر جاهل و گمراهم و گر شیخ طریق قبله‌ام روی حسین‌است و همینم دینم حسین جانم جانم جانم... مرا مرام گدایی ندادند ولی گدایی تو اعظم صفات من‌است

زمینه - اگه گرفتاری بگو یا جواد الائمه اگه گنهکاری بگو یا جواد الائمه اگه دوسش داری بگو یا جواد الائمه کارِ من همین گداییه کارِ تو گره گشاییه اسم تو براش مقدسه اونی که امام رضاییه (کرمِ‌تو، آبروی رو سیاهاحرمِ تو، سر پناهِ بی پناها بمیرم آقا از غمت، یا جواد الائمه همین یه جمله‌است ماتمت، یا جواد الائمه که قاتلت بود محرمت، یا جواد الائمه هر نفس براتو مشکله رو به روت خَلّه قاتله ای امون، صدای ناله‌هات گم شده میون هل هله فدای تو، ای غریب توی خونه بدن تو، رو زمینه نیمه جونه جونی نمونده تو تنت، یا جواد الائمه اگه تو غربت کشتنت، یا جواد الائمه نرفته غارت پیرهنت، یا جواد الائمه کربلا، ولی امون نبود کربلا، به غیر خون نبود جدِ تو، سه روز به روی خاک کربلا، یه سایه‌بون نبود سرِ حسین از تن پاکش جدا شد تن حسین بین خاک و خون رها شد

زمینه - به جز گریه بر غم‌های اربابم کاری ندارم حضرت زهرا، انتخابم کرد گریانش باشم ماه محرم به دنیا ندهم اشک محرم را به شادی نفروشم دم این غم را شور دنیا اباعبدالله عاشقم با ابا عبدالله یا اباعبدلله.. به جز راه تو از هر راهی رفتم، خیری ندیدم مادرت زهرا، انتخابم کرد از کودکی نامت را شنیدم به شادی ندهم لذت این غم را به دنیا نفروشم نخ پرچم را شور دنیا اباعبدالله عاشقم با ابا عبدالله

شور - ابی عبدالله آقای من... همه عمر بر ندارم، سر از این خمارِ مستی که هنوز من نبودم، که تو در دلم نشستی ابی عبدالله آقای من... ابی عبدالله... تو نه مثل آفتابی، که حضور و غیبت افتد دگران رَوَند و آیند، و تو همچنان که هستی سلسله‌ی موی دوست، حلقه‌ی دام بلاست هر که در حلقه نیست، فارغ از این ماجراست سلسله‌ی عشق را، سلسله جولوان خداست سلسله‌ی عشق چیست، موی حسین‌است و بس چون به عزا خانه‌اش، پا نَهی آهسته نِه بال ملائک بُوَد، فرش عزای حسین خنده کنان می‌روند، روز جزا در بهشت هر که به دنیا کُنَد، گریه برای حسین

شور - نامت هنوز هم هیجان می‌دهد مرا... این بیرق سیاه تکان می‌دهد مرا حسین... حال و هوای کوچه غم‌آلود و در هم‌است پرچم به احتزاز درآمد، محرم‌است آزادگان دوباره تو را داد می‌زنند این کوچه‌ها به عشق تو فریاد می‌زنند با حج نیمه‌ کاره‌ی او حج تمام شد یعنی که نینوای تو بیت‌الحرام شد