شب بیست و هفتم رمضان 98 - محمود کریمی

مناجات - اشکی بود مرا که به دنیا نمی دهم این است گوهری که به دریا نمی دهم گر لحظه ای وصال حبیبم شود نصیب آن لحظه را به عمر گوارا نمی دهم عمری بود که گوشه نشین محبتم این گوشه را به وسعت دنیا نمی دهم در سینه ام جمال علی نقش بسته است این سینه را به سینه ی سینا نمی دهم تا زنده ام ز درگه او پا نمی کشم دامان او ز دست تمنا نمی دهم سرمایه ی محبت زهراست دین من من دین خویش را به دو دنیا نمی دهم گر مهر و ماه را به دو دستم نهد قضا یک ذره از محبت زهرا نمی دهم امروز بزم ماتم زهرا بهشت ماست این نقد را به نسیه ی فردا نمی دهم در سایه ی رضایم و همسایه ی رضا این سایه را به سایه ی طوبی نمی دهم شاعر : سید رضا مؤید

روضه - قامت صبر از صبوری ام خمید پای منبر جان به لبهایم رسید آنکه دائم سنگ دین بر سینه زد نیزه بر پایم ز فرط کینه زد دیگری میگفت با من اینچنین السلامُ یا مُذِلَ المُسلمین پیرو راهم امام کربلاست از قعود من قیام کربلاست آتش دل از رُخَم پیدا نبود غصه های من یکی دو تا نبود قصه ام سوزان تر از این حرف هاست غصه ی اصلی ز بعد مصطفاست خانه ی ما خالی از جانانه بود در عزای مصطفی غمخانه بود دیده گریان بود چشم زینبین اشک باران بود چشم زینبین غرق خون چشم منو چشم حسین مادر و بابم به لبخند رضا پاک میکردند اشک چشم ما ناگهان دلشوره بر جانم فتاد گوییا عالم ز حرکت ایستاد ناگهان باب عداوت باز شد کینه توزی با علی آغاز شد وه چه این بی حرمتی ها زود بود مادرم در هاله ای از دود بود باغبان بود و خزان باغ شد میخ در از شعله ی کین داغ شد درب از جا کنده شد با یک لگد مادرم در پشت در فریاد زد

نوحه - پرم شکسته مثه کبوتر دلم گرفته کجایی مادر زندم به بوی چادر نمازت زندم به یاد راز و نیازت کشتی من و با قد خمیده روی کبود و رنگ پریده شبها بدون تو چه سرده قلبم پر از عذاب و درده مادر دلم هواتو کرده یه وقتا از آه میسوزه سینم شکر خدا راهی از مدینم انگاری الآن دارم میبینم که مادرم میبره منو رو پاش گذاشته سر منو میگیره با آستین خودش اشک چشای تر من و شبها بدون تو چه سرده قلبم پر از عذاب و درده مادر دلم هواتو کرده تموم این درد با من میمونه غمت منو کشت تو راه خونه این زخم کهنه درمون نمیشه رازی که دارم پنهون نمیشه افتادی رو خاک مثل قباله دیوار کوچه شد باغ لاله غربت از آسمون میبارید ابرا با چشمامون می بارید دیوار برا تو خون می بارید شبها بدون تو چه سرده قلبم پر از عذاب و درده مادر دلم هواتو کرده یه عمره از درد میسوزه قلبم به کوچه ها چشم میدوزه قلبم چی اومد اونجا به روز قلبم کوه مصیبت رو دوشمه صدای سیلی تو گوشمه دلیل اینکه همیشه تو آتیش غیرت میجوشمه دیگه تا دم آخر یه گوشه توی بستر زیر چادر از بابا همش رو گرفت مادر شبها بدون تو چه سرده قلبم پر از عذاب و درده مادر دلم هواتو کرده حسن غریب کریم دنیاست حسن تمام وجود زهراست میراث زهراست صبر و قرارش رفته به مادر حتی مزارش بال ملائک گلدسته هاشه خاک مدینه ایوون طلاشه دست کریم آل حیدر نور مدینه پیمبر جانم حسن غریب مادر شبها بدون تو چه سرده قلبم پر از عذاب و درده مادر دلم هواتو کرده روضه مادر شهادتینم وصیت من به زینبینم اشکات بمونه برا حسینم عریان میشه پیکر حسین به نیزه میره سر حسین دل همه زیر و رو میشه با ناله مادر حسین یه مادری که با ناله تو دریای گوداله میسوزه برا داغ تن پرپر لاله جانم حسین غریب مادر