شب دهم رمضان - وفات حضرت خدیجه (س) 98 - محمود کریمی

مناجات - رب خطاپوش تویی عبد خطاکار منم مستحق عفـو تویـی مستحـق نـار، منـم لطف و کرم بین که دمد بوی گل از پیرهنم گرچه تو خود باخبری خارتـر از خار، منم گرچه سیه گشته رویم عفو تو داد آبرویم آن‌که گناهش شـده با عفو تو تکرار، منم آن‌که مرا دست‌تهی دید و پذیرفت تویی آن‌که ز لطـف و کرمت آمده سرشار منم آن‌که رها سازدم از دام خطا کیست؟ تویی آن‌که به زنجیـر خطا گشتـه گرفتـار، منم آن‌که کند جرم مرا از کـرمش عفو، تویی آن‌که فقط خوانـده تــو را داور غفار، منم گر به جحیمم فکنی یـا بـه بهشتم ببری بنـد? عشـق علـی و عتـرت اطهـار منم «میثمم» و مهر علی حک شده بر لوح دلم خـاک، ولــی خـاک در حیـدر کرار منم شاعر : استاد سازگار

روضه - مادر نور، مادر ایمان مادر عشق، مادر عرفان مادر حُسن، مادر جانان عشق طاها، خدیجةَ الکُبری... خاک بوس قدوم تو خورشید از دلت عشق ناب می جوشید دین اسلام و پرچم توحید با تو برپا خدیجةَ الکُبری... عشق طاها، خدیجةَ الکُبری اُمِ الزَّهرا، خدیجةَ الکُبری بر لبش ذکر یاعلی مولا ختم پیغمبران امیر صفا از کنار تو رفت تا بالا شب اَسراء، خدیجةَ الکُبری... عشق طاها، خدیجةَ الکُبری اُمِ الزَّهرا، خدیجةَ الکُبری یازده سال با دلی شیدا خالصانه بدون رنگ و ریا مادری کردی شما به خدا بهر مولا، خدیجةَ الکُبری... عشق طاها، خدیجةَ الکُبری اُمِ الزَّهرا، خدیجةَ الکُبری با تو قلب نبّی رحمت شاد خانه اش با حضور تو آباد دلش از بعد غصه ها آزاد بی تو تنها، خدیجةَ الکُبری... ای سرا پا عطوفت و رأفَت دل پاکت سَراچه ی رحمت سوی زهرا بی تو از راه میرسد غُربت سوی زهرا، خدیجةَ الکُبری... تو که هستی که روز عاشورا روی لب های سَید الشُهدا می نشیند میان آن غوغا نغمه یا خدیجةَ الکُبری... بر سرت ریخت خاک و خاکستر سنگ خوردی ز مشرک و کافر دیده هایت ندید بی پیکر سر آقا، خدیجةَ الکُبری... ای دلت یاری احمد همدم بی قراری احمد باعث اشک جاری احمد رفتنت یا خدیجةَ الکُبری... کفنت از بهشت اعلیِ حضرت حق رسیده با آیه چه کنم با غم تو غم های بی کفن خدیجةَ الکُبری... ای بی کفن حسین

نوحه - مگر کسی که کشته شد تنش برهنه میکنند مگر که کهنه پیروهن به پیکرش روا نبود سرش به نوک نیزه ها تنش به خاک کربلا کفن برای او بجز شکسته نیزه ها نبود حسینِ من حسینِ من ضیا هر دو عین من به کربلا کفن مگر بغیر بوریا نبود مگر حسین تشنه لب عزیز مصطفی نبود تشنه جگر شهید شد ز ظلم دشمنان مگر فرات مِهر مادرش سیده ی نسا نبود گر از بدن بریده شد سرِ عزیز مصطفی دگر به نوک نیزه ها نهادنش سزا نبود حسینِ من حسینِ من ضیا هر دو عین من

نوحه - یه قلب مبتلا تو این سینه است مریضمو دوام ابالفضله سینه ما سینه زنا وقف موقوفه اقام ابالفضله هر کی چشیده طعم این عشقو غیر تو هیچ کس و نمیشناسه حک میشه روی سنگ قبرم این سینه زنه رایت العباسه سرم مال ابالفضله دل تنگم دنبال ابالفضله دلم مدیون چشماته لبم مهمون دریاته دل زینب دل زهرا اسیر قد و بالاته چه نعمتی بالاتر از این که گدای خونه علمدارم من از تو چیزی نمیخوام اقا من به تو تا ابد بده کارم برای این گدا فقط این که با تو بمونه بهترین اجره هر شب من با تو شب قدره ذکر تو حتی مطلع الفجره شب قدرم ابالفضله چراغ نور قبرم ابالفضله ارمنیا میان دره خونت بس که تو دردا رو دوا کردی هر چی گره به کارمون افتاد با دستای بریده وا کردی فقط تویی که پرچمت قده پرچم شاه کربلا بالاست ما کی باشیم وقتی به تو ارباب میگه بنفسی انت یا عباس می نابم ابالفضله علمدار اربابم ابالفضله رفتی ستون خیمه ها افتاد رفتی و موج علقمه خون شد شبیه چشم غرق در خونت دل حسین فاطمه خون شد تو رفته بودی و تک و تنها برادرت میون اون گودال حسین دست و پا زد و زینب رو تل زینبیه رفت از حال اَلا نوحوا وَضِجوا بِالبُکایی عَلَی السِبطِ شَهیدِ بِکَربَلایی اَلا نوحوا بِسَکبِ دَمعِ الحُزنا عَلَیهِ وَمزِجوهُ بِالدِمایی