ولادت امام رضا (ع) 1402 - حسین سازور

مانده ام مشهد روم یا شهر مولا بهتر است/در جوابم آمده بیتی که الحق محشر است/هم رضا باشد علی، هم مرتضی باشد علی/پس نجف توس است و توس ایوان طلای حیدر است/چندیست هوای چشم من بارانی ست/هر خشت دلم بیانگر ویرانی ست/بیماری دوری از خراسان دارم/تجویز پزشک من، حرم درمانی ست/گر هشت رضا و نه جواد است چه غم/بگذار که هشتم گرو نه باشد

کسی که دلی مسـت جانان ندارد/به جانان قسم می خورم جان ندارد/کمالم تویی بی تو نقصان محضم/چونان داستـانی که پـایـان ندارد/چه آرامشــی میدمی بر وجودم/که دریای دل، مـیل طـوفان ندارد/حیات و ممات منی، شـک ندارم/که این زندگی بی تو اِمکان ندارد/به آبـادی وادی عشق سوگــند/جهـانم بـدون تـو، سـامـان ندارد/مسلمان نمی دانمش مسلمی را/که بر عشــق پاک تو ایمان ندارد/نیاورده شکـری بجا بنده ای که/به الطاف بسیــارت، اذعـان ندارد/شفا چیست غیر از مریض تو بودن/مریضــت نـیـازی به درمـان ندارد/خسارت به من خورد از عشق اغیار/بنازم به عشـقت که خسران ندارد/دلـم جز تمـنای وصل مدامت/تمنـایی از حی سبحان ندارد/چه بهتر چه بهتر جدا گردد از تن/سـری که هـوای خراســان ندارد/غلط گفته آن کس گفته ست هرگز/رعیـت، علاقــه به سـلطان ندارد/که در کشور عشق سلطان، رعیت/پناهی به جز کنج ایوان ندارد/الهی به قربان نامت که ذکـرش/کـم از لــذت ختــم قـرآن ندارد/خدا نیست راضی از آن بنده ای که/مداوم، دم یارضا جان ندارد/ز بس سفره داری ومهمان نوازی/فقــیر حــرم، غصه ی نان ندارد/شبیـه مـزار تو در چـارفصلش/حریــمی گــدای فــراوان ندارد/سحرهای دلچسب کوی تو دارد/صفـایی که صــبحِ گلستان ندارد/گرفته ست فیروزه از خاک پایت/جلایی که لعل بدخشــــان ندارد/شده محو بالای گلدسته هایت/اگـر زائـرت، چشم گریان ندارد/تو سرچشمه ی نوری و آستانت/شبی نیست که نـوربــاران ندارد/مرا کلب کهف خودت کن، که دیدم/وفایی که سگ دارد انسـان ندارد/اباصـلت در خانه ات یافت شأنی/که در اوج حشمت، سلیمان ندارد/جهان مجاز و حقیقت به جز تو/رضـای خــدا، کارگردان ندارد/سخن یک کلام است آن هم همین است/که این زندگی بی تو امکان ندارد/دم صحــن تو حال من معنوی شد/غزل شد قصیده سپس مثنوی شد/کبوتـرصفت پر کشیدم به مشهد/عجب وقت خوبی رسیدم به مشهد/که در شهر قم کرده ام، وعده با تو/که باشم شبی را به ذی القعده با تو/صــدای گـدایت بلند است بشنو/و این آه یک مستمند است بشنو/نـیازی به عـشـق مـجازی ندارم/من اصلا به جز تو نیـازی ندارم/رفـیق فقــیران عالــم، نگــاهی/به سوزم به اشکم به حالم، نگاهی/به من که خـراب خرابم نگاهی/نگاهی که مستی کنم گاه گاهی/به دامت گـرفتــاری آزاد باشـم/فقط جــلد صحــن گهرشاد باشم

ای حضرت آقای خراسان دنیای منی/من قطره‌ام و تو خود باران، دریای منی/بیخود که نشد اسم تو سلطان، آقای منی/رؤیای منی، لیلای منی، تنها قسم لبهای منی/تو دغدغه‌ی امروز و فردای منی/نبض و ضربان دل شیدای منی/حقا که تو مهربون ترین امام و مولای منی/من دوستت دارم/اقرار می‌کنم دوستت دارم/اصرار می‌کنم دوستت دارم/تکرار می‌کنم دوستت دارم/سلطان یا علی موسی الرضا/عشقم شده فراشیِ صحنت، خیلی شیرینه/شد قبله‌ی ما کاشیِ صحنت، کعبه ببینه/برد بهشت و به حاشیه صحنت، حقم همنیه/صحنت خود عرش، روی زمینه، توی حرمت، میرم مدینه/جارو کشه هر بست تو روح الامنیه/آدم تو حیاط تو، توو جنت می‌شینه/ایشاالله عیدیمون برات کربلا اربعینه/من دوستت دارم

دوباره دلشادم/ من از غم آزادم/یه زائری ساده‌م/که تو‌ گوهر شادم/زمین چراغون شد/آیینه بندون شد/باز شب بارون شد/‌دلم غزل خون شد/به این ولی نعمت ما ماشاءالله/به صورت امام رضا ماشاءالله/ بهار شده ایام/آقام اومده/ می‌باره گل رو پام/ستاره از چشمام/می‌ریزه رو دستام/هوا معطر شد/شکوفه دلبر شد/کاسه‌هامون زر شد/حرم مقدر شد/به صورت امام رضا ماشاءالله/به این ولی نعمت ما ماشاءالله/ چه عشقی عالم شد/ باز پر و بالم شد/باز صفا عالم شد/چه خوش به حالم شد/زمان چه شادابه/دلم چه بی‌تابه/بارش مهتابه/از نسل اربابه/به هشتمین گوهر و گنج ماشاءالله/ به نور ثامن الحجج ماشاءالله/ رضا رضا رضا رضا، رضا جان/به این امیر عالمین ماشاءالله/ به بانی بزم حسین ماشاءالله/ رضا رضا رضا رضا، رضا جان