شب شانزدهم رمضان 99 - محمود کریمی

مدح - فاش می‌گویم و از گفته ی خود دلشادم بنده ی عشقم و از هر دو جهان آزادم من ملک بودم و فردوس برین جایم بود آدم آورد در این دیر خراب آبادم نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم گر خورد خون دلم مردمک دیده سزاست که چرا دل به جگرگوشه ی مردم دادم ای دل نگفتمت نرو از راه عاشقی رفتی بسوز کین همه آتش سزای توست

روضه - زندگی کائنات بسته به موی حسین زائر بیت خداست زائر کوی حسین زخم جبینش زند خنده به سنگ بلا خون جبین میشود آب وضوی حسین چشمه زخم تنش چشمه فیض خداست آب بقا را بقاست خون گلوی حسین تیر بلا شمع دل مُهر جبین سنگ دوست روز ازل خون گرفت آب ز روی حسین بذل کند همچنان میوه مِهر و وفا هر چه پَراند عدو سنگ به سوی حسین آب بقا خورده آب از دو لب خشک او خضر بود تا ابد تشنه جوی حسین حنجر خشک حسین تشنه جام الست مجلسیان الست مست سبوی حسین مصحف زهرا کجا سُم ستوران کجا پنجه قاتل کجا طره موی حسین موهبت ذات هوست لطف و عنایات اوست میثم اگر میشود مرثیه‌ گوی حسین

روضه - بر خوان غم، چو عالمیان را صلا زدند اوّل صلا به سلسله‏ ى انبیاء زدند نوبت به اولیاء چو رسید، آسمان طپید ز آن ضربتى که بر سر شیر خدا زدند آن در که جبرئیل امین بود محرمش اهل ستم به سینه‌ى خیرالنّساء زدند بس آتشى ز اخگر الماس‌ریزه ‏ها افروختند و در جگر مجتبى زدند وانگه سرادقى که ملک محرمش نبود کندند از مدینه و در کربلا زدند پس ضربتى کز آن جگر مصطفى درید بر حلق تشنه‏ ى خلف مرتضى زدند اهل حرم، دریده‌ گریبان؛ گشوده‌ موى فریاد بر در حرم کبریا زدند