شب بیست و هشتم رمضان 99 - محمود کریمی

مناجات - گر چه دعا و توبه من کیفیت نداشت بخشید چون برای خودش خوبیت نداشت شیطان ز شش جهت طرفم حمله می کند یا رب کمک عبادت من امنیت نداشت جان خودم که همت من عبد بودن است اما چه سود نیت من فعلیت نداشت آن عاشقی به قرب خدایش رسید که کاری به کار جمعیت و کمیت نداشت آن کثرتی خوش است که خلوت بیاورد اهل سحر کمیل علی جمعیت نداشت افطار من به فکر فقیری نبود وای خاکم به سر که روزه من ماهیت نداشت دل ره به سمت مقصد خوبی نمیبرد آن عالِمی که جلوه ربانیت نداشت با چند التماس دعا گیج می شود در سِیر خویش عابد اگر ظرفیت نداشت در سر گذشت حُر ریاحی برو ببین صاحب نفس نمیشد اگر تربیت نداشت مدیون گرد گیری یار است جان من بین غبار آینه شفافیت نداشت من با علی به بندگی ام فخر می کنم که جز علی عبادت حق تولیت نداشت در اصل کعبه تا به ابد مِلک حیدر است وقتی نجف به غیر خدا مِلکیت نداشت من بی حسین سوی خدا ره نمی برم بی روضه ذکر و ادعیه جذابیت نداشت کف می زدند دور و بر حرمله سپاه شش ماهه را زدن به خدا تهنیت نداشت رو زد حسین حرمله تیر سه شعبه زد این نا نجیب ذره ای انسانیت نداشت

روضه - تبر همه شاخه و برگتو چیده قدِ من و خواهر و خیمه خمیده به شیون زینب و ضجه ی زهرا من آمدم در پیِ دست بریده برادرم کجایی امان از این جدایی دله من مثلِ تن تو شده خون با رفتن تو دلم به این خوش بود که تو را دارم مخدراتم را به که بسپارم برادرم کجایی امان از این جدایی تنِ پریشان روی دامن صحرا سرِ شکسته روی دامن زهرا دوان دوان آمدم از پی ات ای ماه ببین چه آواره شدم منِ تنها برادرم کجایی امان از این جدایی ای امیر لشکرِ من ای امید آخر من در این شب یلدا قمرم بودی در این گرفتاری سپرم بودی برادرم کجایی امان از این جدایی در آتش خشکی و بغض گلویم حرارت داغِ تو را به که گویم تو رفتی و در دل خیمه کسی نیست دمی که قاتل زده پنجه به مویم برادرم کجایی امان از این جدایی ز فراقِ تو بخدا که در این گرداب بلا سرم جدا گردد بدنم عریان شوند همه غارت حرم و طفلان برادرم کجایی امان از این جدایی