شب چهاردهم رمضان 1401 - محمود کریمی

روضه - چند سالی‌ست، نور خورشید از نور سیمای تو شده محروم ای اسیر بلای قعر سجون السّلامُ عَلیکَ یا مَظلوم چند سالی‌ست بین زنجیر است دست‌های گره‌گشای شما بر سر پیکرت چه آمده که شده مرضوض، ساق پای شما چند سالی‌ست روزه‌هایت با ضرب شلّاق می‌شود افطار می‌زند سندی‌بن‌شاهک با ناسزا، تازیانه را هربار درد خود را نمی‌کنی ابراز چون‌که بر گریه‌هات می‌خندند خم شده قامت شما از بس وزنه‌ها را به گردنت بستند تنگ روی رضا شده، دل تو گوشه‌ی تنگ و سرد این زندان نفس تو گرفته این‌جا چون نفست فاطمه‌ست؛ آقا جان روز و شب، خواندن نماز شما بین زنجیر، سخت و جان‌کاه است شد قیام شما شبیه رکوع سقف زندان ز بس‌که کوتاه است شده یک در، اگرچه تابوتت بازهم دست کم، کفن داری بی‌کفن هم اگر بمانی تو به تن آخر تو پیرهن داری روضه خواندی که برلب دریا گشت تشنه، شهید آب حیات پیش چشمان مادرش می‌شد بین گودال، پیکرش خیرات

روضه - تمام حجم تنت زیر یک عبا مانده به روی پهلوی تو، چند جای پا مانده نفس کشیده‌ای و بند آمده نفست به سینه‌ات چقدر استخوان، رها مانده خدا کند تو دگر مثل فاطمه نشوی خدای رحم کند بر تن به‌جا‌مانده--- به سجده می‌روی و مثل بید می‌لرزی قیام کن که تسلّای ربّنا مانده به فرض هم که خودت از جهان، خلاص شوی هنوز، غربت معصومه و رضا مانده کمی اگر غل و زنجیرها امان بدهد صدا هنوز در این اشک بی‌صدا مانده دوباره روضه‌ی جان‌سوز پنج‌تن داری بخوان که روضه‌ی مکشوف «کربلا» مانده بخوان که شمر، نشسته به سینه‌ای خسته

نوحه - توو کاظمین، آقا حاجتمو داده زندگیمون نذر پنجره فولاده چه حرمی، چه گنبدی حس می‌کنی توو مشهدی وقتی بهش سلام میدی رضا میگه: خوش اومدی کرمش، کرم امام رضاس حرمش، حرم امام رضاس تویی که بابای حضرت سلطانی تموم هستی شاه خراسانی آقا امام هفتمی تنها امّید مردمی عشق ملیکه‌ی قمی می‌خونن همه‌ی مریض‌دارا می‌خونن همه‌ی گرفتارا شده توی زندون، زهرا عزادارت زبون روزه آه! سیلیه افطارت دل تو پُرشراره شد آسمون بی‌ستاره شد تابوتت، تخت‌پاره شد اومدن عاشقای کاظمین بمیرم برای آقام حسین

نوحه - بیا نگار آشنا شب غمم سحر نما مرا به نوکری خود شها! تو مفتخر نما‌ ای گل وفا، حسین معدن سخا، حسین می‌کشی مرا حسین