شب هشتم رمضان 99 - محمود کریمی

مناجات - هر بار دلم خسته شد از بار گناهی شرمنده و بی تاب کشیدم دو سه آهی با اشک نشستم دم العفو گرفتم در باز دمم دیده نشد ذره گناهی یک بار نشد راه ببندی و بگویی برگرد برو عاصیِ گم کرده راهی بخشیدی و گفتم چه کنم چاره من چیست از نور دلم کم شده و مانده سیاهی خوردم به درِ بسته رسیدم به امید یک گوشه چشمی نظری نیم نگاهی از اَسئَلُکَ پر شده این کاسه خالی دستی برسان ای کرمت لایَتَناهی این سلسله کوه خطاهای پیاپی در سجده شد از لطف تو تبدیل به کاهی ابلیس به عشق منو تو کرد حسادت میگفت هراسان چه گدایی و چه شاهی از دور و برم دور شد آن گاه که گفتم یا راحم و یا ساتر و یا رب الهی

روضه - دارم ز روی خاک جگر جمع میکنم تکه به روی تکه پسر جمع میکنم دارم برای اهل حرم بعد کشتنت در این عبای کهنه سپر جمع میکنم پنجاه سال خم نشدم هیچ جا ولی در پای پیکر تو کمر جمع میکنم از بس که سنگ خورده سرت با سر آستین خون لخته را ز قرص قمر جمع میکنم با هر چه داشتند به نخلت زدند آه از روی ساقه تو تبر جمع میکنم تنها به خیمه بردن تو کار من نبود از اهل خیمه چند نفر جمع میکنم گفتم به خواهرم تو و اینجا جواب داد تسبیح جا نماز سحر جمع میکنم نیمی به روی دامن و نیمی روی عبا دارم ز روی خاک جگر جمع میکنم