شب چهارم رمضان 99 - محمود کریمی

مناجات - جانم آمد به لب از دوری یارم ؛ چه کنم ؟ روز و شب از غم او زار و نزارم ، چه کنم ؟ قابض روح چو خواهد که بگیرد جانم اگر آن یار نیاید به کنارم ، چه کنم ؟ اگر آن دلبر جانانه ‌ی دوران از من دستگیری نکند آخر کارم ، چه کنم؟ عمر بگذشت به مهجوری و غفلت ، ای وای گر نبیبنم رخ تابان نگارم ، چه کنم ؟ ای که با یک نظرت ، صد گره را بگشایی گره ای سخت فتادست به کارم ، چه کنم ؟ گفته‌ ای صبر کن آخر ، که فرج نزدیک است … رخت بربسته ز دل صبر و قرارم ، چه کنم ؟ گر خداوند به عدلش به حسابم برسد چون شود بسته به من راه فرارم ، چه کنم ؟ تو مگر شافع من روز قیامت باشی ورنه با این همه سنگینی بارم ، چه کنم ؟ ما از تو به غیر تو نداریم تمنا حلوا به کسی ده که محبت نچشیده

مدح - سلام بدیم از راه دور و نزدیک مهم اینه می شنوه والله مردم ما روزیِ تمام سالمون و روز در میون می گیریم از طوس و قم انقده دست همه رو گرفته انقده حاجت داده زائرا رو اون پا نداشته بیاد آقا رفته شفا داده مریضای شما رو یدونه یا امام رضا بگیم و اسممونو بنویسیم از راه دور میشه یه کاری کرد که آقا بیاد درست مث سلمونیِ نشابور فکر نکنی حال ما خیلی خوبه … مشهد به هم ریخته خدا گواهه زائر نباشه دل ما می گیره عمر این روزا هم ولی کوتاهه ما نایب الزیاره هستیم ؛ اینجا میایم حرم جای تموم زوار درست میشه بازم میای به پابوس غصه نخور ، دلتنگیتو نگه دار تو این حرم ؛ از همه جای دنیا میان خواهر برادرای تنی کرد و لر و آذری و گیلکی کرمونی و تهرونی و مازنی پر میشه باز این حرم از جمعیت دوباره کفترا و نذر دونه به نیت شفا میایم لبا رو تر می کنیم ؛ از آب سقا خونه بیاییم الان قسم بدیم با گریه جون جوادش ؛ ثامن الحجج رو تا واسطه بشه که شاید امسال همه ببینیم ؛ جمعه‌ ی فرج رو