ولادت امام زمان (عج)میثم مطیعی سال 1400

همیشه در میان شادی و غم دوستت دارم/چه شعبان‌المعظم، چه محرم دوستت دارم/دلم با عشق، خویشاوندی دیرینه‌ای دارد/از آغاز جهان، از عهد آدم دوستت دارم/وضوی گریه می‌گیرم در استغفار و می‌ریزم/به پایت جان که ای جانان دمادم دوستت دارم/برای این دل بیچاره همدم، عاشقت هستم/برای زخم‌های سینه مرهم، دوستت دارم/نگو از چشم من افتاده‌ای من چشم در راهم/که از تو بشنوم یک‌بار من هم دوستت دارم/خودم را بین آغوش تو می‌بینم شبیه حر/که با اشک خودش می‌گفت نم‌نم دوستت دارم

تا کی به تمنای وصال تو یگانه/اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه/خواهد به سر آید، شب هجران تو یا نه/ای تیر غمت را دل عشاق نشانه/جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه/رفتم به در صومعه عابد و زاهد/دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد/در میکده رهبانم و در صومعه عابد/گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد/یعنی که تو را می‌طلبم خانه به خانه/یعنی که تو را می‌طلبم خانه به خانه/روزی که برفتند حریفان پی هر کار/زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار/من یار طلب کردم و او جلوه‌گه یار/حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار/او خانه همی‌ جوید و من صاحب خانه/هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو/هرجا که روم پرتو کاشانه تویی تو/در میکده و دیر که جانانه تویی تو/مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو/مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه/بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید/پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید/عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید/یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید/دیوانه منم من که روم خانه به خانه/عاقل به قوانین خرد راه تو پوید/دیوانه برون از همه آیین تو جوید/تا غنچه بشکفته این باغ که بوید/هرکس به زبانی صفت حمد تو گوید/بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه/بیچاره بهائی که دلش زار غم توست/هرچند که عاصی است ز خیل خدم توست/امید وی از عاطفت دم به دم توست

سیدی ابنَ الحسن، یا مرحباً مرحباً/بکَ الهُمومُ تَنجلی، بکَ یَغیبُ الشَّجَنْ/أنتَ مُزیلُ الکربِ عن وجهِ البتولِ الطَّهورْ/یا یُوسفَ الزهراءِ عجِّلْ، الظهورَ الظهور/متى یکونُ اللِّقا، لک الحِمى و الوِقا/لَقَى فؤادی إلیکْ، مِن شوقِه ما لَقَى/ !عَجِّل عَجِّل قائمَ العِترةِ/عَجِّل عَجِّل مُنجیَ الأمةِ