شب اول ماه رمضان 99 - محمود کریمی

مناجات - ای دل بشارت می دهم خوش روزگاری می رسد هم درد و غم طی می شود ، هم شهریاری می رسد گر کارگردان جهان ، باشد خدای مهربان این کشتی طوفان زده هم بر کناری می رسد ای منتظر ! غمگین مشو قدری تحمّل بیشتر گردی بپا شد در افق ، گویا سواری می رسد سائل منال از یار خود گر با تو گاهی تلخ شد کز گل بدان لطف و صفا گه نیش خاری می رسد

مناجات - بهشت آرزو کردن اینجا حرومه غبار پای زائرات آبرومه یه چند وقتیه خلوته کفشداری یه چند وقتیه بغض توی گلومه اگر چه مریضی نفس ها رو بسته غم دوری از تو به دل ها نشسته ولی ناامیدی گناهه ، یه روزی می بینم که زائر میاد دسته دسته دارم قدر اون روزها رو می ‌دونم که کفشا رو از زائرات می‌ گرفتم حواسم نبود کی میومد ، کی می رفت منم شکر اون روزها رو نگفتم شاید بارها بین اون خیل مهمون یکی بوده که اومدی پیشوازش یکی که برات نور چشمه ، عزیزه می شینی پا راز و نیازش ، نمازش … یکی که لباساش پر از خاک بوده یکی که دمپایی هاش پاره بوده یکی که پول سالش و جمع کرده به عشق تو بیچاره ، آواره بوده یکی که برا دیدنت قرض کرده یکی که هزار تا دل آورده همراش یکی که به راه تو بچه ش رو داده یکی که با تو رفته از یاد درداش یکی که سلام کرده ، کفشاش رو داده منم خسته بودم ، جوابی ندادم ! گمون کرده من بی ادب بودم آقا منم توبه کردم با اون قلب ساده م رواقا و صحنا رو هر روز گشتم ولی بین زوار ، پیداش نکردم شاید یک شبه اومده ، رفته شهرش دیگه بعد اون واقعه عهد کردم : که زائر برام عین صابخونه باشه دلش عین قلب امامم زلاله غم دنیا هم رو دلم مونده باشه منو کم محلی به زائر ، محاله