شهادت امام موسی کاظم (ع )مهدی میرداماد، 1400

زیر بار کینه پرپر شد ولی نفرین نکرد/در قفس ماند و کبوتر شد ولی نفرین نکرد/هرچه آن صیاد ها را صید خود کرد این شکار/روزی‌اش یک دام دیگر شد ولی نفرین نکرد/روزه‌ی غم، سجده‌ی غم، شکرغم، افطار غم/زندگی با غم برابر شد ولی نفرین نکرد/وای اگر نفرین کند دنیا جهنم می‌شود/از جهنم وضع بدتر شد ولی نفرین نکرد/وقت افطار آمد و دیدم که خرماها چطور/یک به یک درسینه خنجر شد ولی نفرین نکرد/قاتل حیا کن چشم مولا نیمه باز است/فرصت بده این آخرین راز و نیاز است

می‌شود بر شانه‌ی لطف پریشان گریه کرد/پا برهنه سویت آمد مثل باران گریه کرد/هر دم ای آئینه با آهت دل عالم گرفت/چشم دنیا تار شد سر در گریبان گریه کرد/خون به جای اشک از زنجیر دستانت چکید/پا به پای تو در و دیوار زندان گریه کرد/از شکوه تو زن آوازه خوان لکنت گرفت/با نوای ربنای تو نگهبان گریه کرد/تازیانه خط به خط بر پیکرت مقتل نوشت/تازیانه زخم‌هایت را فراوان گریه کرد/بیت آخر خوانده دل از غریب کاظمین/بی‌صدا زیر عبا شاه خراسان گریه کرد

خوشا آن غریبی که یارش تو باشی/قرار دل بی‌قرارش تو باشی/خوشا آن گدایی که تنهای تنها/کناری نشیند کنارش تو باشی/خوشا آن گدایی که تنهای تنها/کناری نشیند کنارش تو باشی/خوشا خانه بر دوش دور از دیاری/که هم خانه و هم دیارش تو باشی/خوشا آن که تنها تو را دوست دارد/چه خوش‌تر اگر دوست دارش تو باشی/گدایم گدایم گدایم گدایم/گدای علی‌بن موسی‌الرضایم