ولادت امام حسین (ع) 1402 - حنیف طاهری

مدح - مه منوّر شعبان مه رسول خداست مه مبارک میلاد سیدالشهداست به رهروان هدایت ز حق رسیده خبر که روی دست محمد عیان چراغ هداست تمام دین به روی دست‌های ختم رسل و یا کتاب خدا روی سینة زهراست به عدل و عزت و آزادی و کمال و شرف خلایقند همه تشنه، فیض او دریاست ملک به حسن تماشائیش، شده مبهوت که این امام حسین است یا رسول خداست نسیم خلد برین می وزد ز اطرافش که بوی عطر خدا در مشام باد صباست اگر تمام ملائک ز گاهوارة او پر دوباره چو فطرس طلب کنند رواست نبی به طلعت زیباش خنده کرد و گریست خدا به یمن قدومش بهشت را آراست ز گاهواره به گودال خون نگاهی کرد به خویش گفت که میلاد ما شهادت ماست تمام خلقت یک لحظه بی حسین مباد که بی حسین زمین بی‌کس و زمان تنهاست به حلق تشنه و لب‌های خشک او سوگند که خون او به گلستان وحی، آب بقاست گرفت جام بلا را ز دست حضرت دوست از آن تمام بلاها به چشم او زیباست مگو چرا ز همه هست خود گذشت حسین خدای داد به او هست و هست او را خواست اگر ز بار غمش آسمان خمید چه باک که گشت قامت اسلام با قیامش راست وضو گرفت ز خون، پیش تیر قامت بست که تا قیام قیامت از او نماز به پاست همیشه حج به وجود حسین می‌بالد که کربلاش صفا بود و مروه شام بلاست نماز و روزه و حج و جهاد می‌گویند حیات ما همه مرهون سیدالشهداست به پور هند جگر خواره چون گشاید دست کسی که رشد و نموّش به دامن زهراست

سرود عربی

سرود - شب پرواز فرشته ها از عرش تا مدینه تبسم روی لبهای مولامون میشینه عجب عیدی چه عیدی بالاتر از همینه مبارک بادا به شخص احمد که شافع جزای امت اومد و صلی الله علی محمد و سبطه حسین نور سرمد نورٌ علی نور اومد شیرینی و شور اومد حسین حسین حسین رهایی از آتیش غم شأن شب حسینه همه عشق مولا بوسه روی لب حسینه بگیر عیدی که عیدی با زینب حسینه شده گهوارش عرش معلی عجب شوری شد تو آسمونا به دست جبرائیل امینه حدیث لوح هدیه ای به زهرا گفته خالق سبحان شد بابای امامان حسین حسین حسین منم با فطرس میگردم دور سر حبیبم توسل شد به گهوارش درمون و طبیبم مثه فطرس منم سرمست از شمیم سیبم سفینه ی نجات ما حسینه تموم رحمت خدا حسینه به فضل و بخشش عطای مردم چه حاجتی امامم تا حسینه شاهنشاهی و سلطان ما مور و تو سلیمان حسین حسین حسین

سرود - بی عبدالله آقای من... همه عمر بر ندارم، سر از این خمارِ مستی که هنوز من نبودم، که تو در دلم نشستی ابی عبدالله آقای من... ابی عبدالله... تو نه مثل آفتابی، که حضور و غیبت افتد دگران رَوَند و آیند، و تو همچنان که هستی سلسله‌ی موی دوست، حلقه‌ی دام بلاست هر که در حلقه نیست، فارغ از این ماجراست سلسله‌ی عشق را، سلسله جولوان خداست سلسله‌ی عشق چیست، موی حسین‌است و بس چون به عزا خانه‌اش، پا نَهی آهسته نِه بال ملائک بُوَد، فرش عزای حسین خنده کنان می‌روند، روز جزا در بهشت هر که به دنیا کُنَد، گریه برای حسین

مدح - ما را خودش نوشته مسلمان منبرش حر و زهیرهای حواشی دفترش ما را خودش نوشته به چشم محبتش همراه جبرئیل ، پریشان کبوترش شور حسین عاقبت خیر می دهد چون بی نتیجه نیست دعاهای مادرش دنیا به قدر هیبت نامش کفن نداشت شاهی که بود زینت دوش پیمبرش از آن زمان که شور زن این علم شده با کیمیای عشق دلم هم قسم شده آوردنم به قصر تو با چهره سیاه آری سگی به حرمت تو محترم شده از بس که محض تشنگی ات گریه کرده ام مظلومی قیام تو بار دلم شده نوح نجات تشنه لبیک ها ببین از شدت علاقه دلم هم حرم شده آقایی و به عشق قسم دوست دارمت ای زندگی من چه کنم دوست دارمت ...