شهادت امام علی النقی (ع) مجید بنی فاطمه، سال 1401

خوش به حال سامرائی‎ها/که الآن تو حرمت هستن/وعدشونه هر سال این موقع/همه پای علمت هستن/یکی نوحه خونه برای زائرا/یه حال قشنگیه تو سامرا/براشون می‎شه بهترین خاطره/چه خوبه که دورت پر از زائره/می‌‎‌‌گن که دم حرم، موکب‎ها به پا شده/بازم سامرای تو، عین کربلا شده/«امام هادی الدخیل»چه تو سامرا چه تو هیأت/نوکرات سیاه پوشیدن/همه رو به حرم ایستادن/همه با ادب سلام می‎دن/یکی اشکش افتاده رو گونه‌‌‌هاش/یه پرچم گذاشته روی شونه‌‎‌‌هاش/می‎‌گه اومدم امشب اینجا آقا/از اینجا پیاده میرم کربلا/من که دارم می‌‎‌گیرم، عمری از تو دینم و/از دست خودت می‎خوام، رزق اربعینم و/«امام هادی الدخیل»

خیلی بی‌کس و تنهایی/آقا، غریب دنیایی/آقا، آقا/داغ، تو خیلی سنگینه/خیلی، شبیه زهرایی/آقا، آقا/از دنیا، شدی تو خسته/از مردم، دلت شکسته/تا کوچه، شبیه حیدر/رفتی تو، با دست بسته/برای دلِ تو آقا/بمیرم که غریبونه/تو مثلِ مجتبی هستی/رو لبهات لخت? خونه/غریب سامرا آقا/باید، برای تو جون داد/آقا، برا دل خونت/آقا، آقا/عالم، برات سیا پوشه/واسه، دل پریشونت/آقا، آقا/رو قلب، فلک نشسته/این داغی، که سینه سوز/جونت رو، به لب آورده/این زهری، که کینه توزه/اونی که ناسزا می‌گفت/نمک رو زخم تو پاشید/بمیرم که توی غربت/به اشک چشم تو خندید/غریبِ سامرا آقا/آقا، توو لحظ? آخر/پیشت، عزیز تو اومد/آقا، آقا/امّا، یه روز دلگیری/جدت، نفس نفس می‌زد/آقا، آقا/تنها و، بدون لشگر/رو خاکا، شهید بی‌سر/لب تشنه، دلش شکسته/غرق خون، رگای حنجر/یه خواهر از رو تل می‌دید/حسینش دست و پا می‌زد/بمیره عالمی واسش/توو گودال مادرش اومد /غریب سامرا آقا

آقا برات عزا گرفتم/تو روضه تو جا گرفتم/من با همین سینه‌زنی/پیش شما بها گرفتم/یادگار، مرتضایی/رسیده جون تو به لب/خیلی آقا غصه خوردی/خیری ندیدی روز و شب/از جراحت زهر کینه/می‌سوزی آقا توی تب/تنهای تنهایی/مغموم غمهایی/خونت رو سوزوندن/آخه تو پسر زهرایی/تو سایه کرمت آقا/تو حسرت حرمت آقا/دل تنگم و با چش تر /پریشونم با غمت آقا/سامرا و اون ضریحت/ دل من و برد به خدا/کاشکی آقا تا قیامت نشم/ از این خونه جدا/شال مشکیم روی دوشم/برات و جون می‌دم آقا/یا حضرت هادی/لب تشنه جون دادی/ذُریّه زهرا /روی زمین آقا افتادی/(تنهای تنهایی /مغموم غمهایی/خونت رو سوزوندن/ آخه تو پسر زهرایی/روی لبت دمای آخر/ خوندی تو از گلای پرپر/ابری شده حالا چشات /با روضه‌ی غریب مادر/یاد اون که توی غربت/ نداره جونی به تنش/من بمیرم وقت رفتن/شده یه پیرهن کفنش/کرب و بلا انگار /گودالی از خونه/آقای مظلومم/ داغ تو رو دلا می‌مونه/تنهای تنهایی /مغموم غمهایی/خونت رو سوزوندن/ آخه تو پسر زهرایی