شهادت حضرت فاطمه (س) شب سوم فاطمیه اول 1402 - حنیف طاهری

روضه - صدای لرزش مسجد به چشم می‌آمد چه می‌گذشت که رحمت به خشم می‌آمد چه مسجدی که مصلای ناسپاسی‌ها... چه مسجدی که رکب‌خورده سیاسی‌ها... و منبری که پس از مصطفی مجسمه بود و پنج وعده به جای نماز، همهمه بود زنی صدای قیام زمانه شد آن روز خِمار بست و به مسجد روانه شد آن روز رسید و آه کشید و حماسه برپا کرد رسید و لب به سخن باز کرد، غوغا کرد که آیه آیه اعجاز در کلامش بود و بعد حمدِ خداوند، این‌چنین فرمود: قسم به امر خدا آن اراده ابدی منم که فاطمه‌ام، نیست مثل من احدی فَإنَّکُم تَجِدُنَّ محمّداً نَسَبی و لا یَکونُ أباکُم و قد یکونُ أبِی مرور می‌کنم از روزهای تیره و تار تمام واقعه را ای مهاجرین! انصار! در آن زمانه که حرفی نبود از اسلام برهنه بودنتان بود جامه احرام در آن زمانه که گنداب نوش می‌کردید سرِ طعام، نزاعِ وحوش می‌کردید در آن زمانه که انسان نبود جز نسیان شب سیاه بشر بود و زوزه عصیان طلوع کرد در آن مُردگی سِراج حیات أبِی مُحَمَّدٍ المُصطفی، لَهُ الصّلوات همان که بود شب و روز مهربانِ شما جواب راسخ دشنام دشمنانِ شما امان نداد به غارتگران قافله‌ها لجام زد به دهان چموش غائله‌ها مگر که آیه آرامش و سکینه نبود؟! مگر که مایه امنیت مدینه نبود؟! دوباره بر سر حُکمش بگو و مگو کردید به جاهلیتِ دیروز خویش رو کردید.. نشسته‌اید به حکم قیام برخیزید سیوف بدر و احد از نیام برخیزید مگر که قبضه شمشیرتان شکسته شده؟ مگر که مرکبتان از نبرد خسته شده؟ که با سکوت شما رحلت نبی طی شد و در سقیفه‌تان مرکب علی پِی شد به مرگ می‌گذرد ماجرا پس از پدرم دلم گرفته از این طعنه‌ها پس از پدرم پدر! مپرس چرا این‌قدر شکسته شدم؟ پدر! مرا ببر از این زمانه خسته شدم! لطافت سخنان تو را نمی‌شنوم صدایِ «فاطمه جانِ» تو را نمی‌شنوم فَقَد فَقَدتُکَ فَقدَ السّماءِ رَحمَتَها فَلیتَ قبلَکَ کانَ المَماتِ صادَفَنا چه کرد خطبه او با مدینه نیرنگ! چه فایده نرود میخ آهنین در سنگ!

روضه

زمینه - در خونه رو نمی زنن برا ملاقات چقدر غریبه این روزا مادر سادات قاتل شنیده که رفتنی بانوی خونه هنوز رو دیوار از دست قاتل آثار خون حتی عیادتشون آزار مادر ماست شاهد قهر خدا مزار مادر ماست فضه کمک بده به این جسم پر از درد تا رومو برگردونم از این دو تا نامرد کسی که بسته دست علی مو جانی محض راضی نمی شم ازین دو تا من حتی یه لحظه علی همه کسمه یارم و هم نفسه نمی ذارم به خدا لطمه بهش برسه

نوا - مولا مولا علی مولا من امیرالمومنین میدانمت پیشوای مسلمین میخوانمت هر چه آید پیش زهرا با علیست اول و آخر کلامش یا علیست این که بستی دست او را حیدر است فاتح بدر و حنین و خیبر است اختیار از اوست گرچه جبر بست تو نبستی دست او را صبر بست ذوالفقار خود اگر بیرون کشد مرگتان از خون مگر بیرون کشد هر که باشد اهل قبله گو بیا قبله این است و منم قبله نما آنکه از درون قبله اوست تا بدانند اوست مغز و کعبه پوست حج من رخسار حیدر دیدن است طوف من دور علی گردیدن است

تک - ای جان جهان، فخر زمان یوسف و طاها ای کهف امان، رکن جهان کوثر و طوبی من ذره و محتاج نگاه و کرم تو مرغ دل من پر زده سمت حرم تو آشوبمو، اسم علی قراره حرف دلم، این بیت شهریاره ای جلوه جلال و جمال خدا علی یا مظهر العجائب و یا مرتضی علی جبریل امین، سائل کوی اسدالله عالم همگی، مست سبوی اسدالله عمری به تو بد کردمو قلب تو شکستم اما به خدا نوکر دربار تو هستم آشوبمو، اسم علی قراره حرف دلم، این بیت شهریاره جز یک نسب که از تو به خود بسته چیستم من آنچنان که آل علی گفته نیستم اما مرا هم ای علی از خود مران که من تا چشم و داشتم به حسینت گریستم ای جلوه جلال و جمال خدا علی یا مظهر العجائب و یا مرتضی علی

شور - نوشته بر در جنت وصی احمد مختار علیست حیدر کرار مسند نشین عالم با هر قدم به میدان طوفان کند دمادم مرد پیکار تن به تن علی مولا صف شکن علی مولا در عجب چه سرداری چه سالاری هر که با تیغ خشم او در افتاده بی گمان ور افتاده وه چه تیغ برانی چه ایمانی بی بدل مولا دست اجل مولا نوشته بر در جنت مهر قبولی طاعات علیست نور سماوات دریای جود و احسان ای آسمان عرفان میزان حق و باطل روح نماز و قرآن باب شهر علم علی مولا والی ولی مولا مالک همه دلها خدا سیما ذکر تسبیحات عوالم بالا ماه جنت الاعلی ای کرامت دیرین تمام دین لم یزل مولا شاه ازل مولا

شور - خیلی به تو مدیونم، بهم اجازه دادی، که نوکرت باشم خیلی به تو مدیونم، دست منو گرفتی،که از زمین پاشم ممنونم، بابت همه‌‎ی روزا که، تو بودی کنار من تا که، دلم نلرزه این دنیا، با همه‌ی خوشیاش آقا، با یه دقیقه دوریه از، تو نمی ارزه قرار من، خوشیه روزگار من دیگه چی میخوام از خدا، تو که باشی کنار من رسم عاشقی اینه، که چشمای نوکر، به دست آقاشه الهی که تا آخر، دست من آقاجون، به دامنت باشه درمون دل بی قرار دیوونه، کسی که عاشقه مجنونه، عشق حسینه محزونه، بهونه میگیره میخونه، دوای دلایی که خونِ، عشق حسینه پناه من، همه‌ی سوز و آه من واسه رسیدن به خدا، فقط حسینه راه من قرار من، خوشیه روزگار من دیگه چی میخوام از خدا، تو که باشی کنار من دور حرم دویده ام، صفا و مروه دیده ام هیچ کجا برای من، کرببلا نمی شود جز سر غرق خون تو، که شد چراغ قافله رأس بریده‌ی کسی، راهنما نمی شود بی همگان به سر شود، بی تو به سر نمیشود داغ تو دارد این دلم، جای دگر نمی شود قرار من، خوشیه روزگار من دیگه چی میخوام از خدا، تو که باشی کنار من

شور - هر که از عشق تو دیوانه نشد عاقل نیست عاقل آن است که از عشق تو دیوانه شود بگذار آدمیان طعنه زنندم گویند هر که خود را سگ کوی تو نخواند آدم نیست کار جنون ما به تماشا کشیده است یعنی تو هم بیا که تماشای ما کنی