شهادت حضرت فاطمه (س) شب دوم فاطمیه دوم 97 - حنیف طاهری

روضه - هر چند غیر آه به بستر نداشتم دردی به غیر غربت حیدر نداشتم از کار من مپرس که دستاس شاهد است بر دست غیر آبله دیگر نداشتم اکنون دو سرو قد دو برادر کنار توست اما زینبم من پشتوانه ای ز برادر نداشتم دیگر برای ماندن مادر دعا نکن من هم عروس گشتم و مادر نداشتم مادر نداشتم که زدم فضه را صدا نزدیک تر ازو به پس در نداشتم

روضه - منو به دست بی کسی دادی از دخترت نمیکنی یادی سه ماهه توی بستر افتادی بمیره زینب میدونم از این دنیا دل کندی نه حرفی میزنی نه لبخندی میمیرم تا چشات و میبندی بمیره زینب به جوون بچه هات پاشو مادر زینب بشه فدات پاشو مادر یاد جوونیات پاشو مادر دل غرق خون شده پاشو مادر غم یارمون شده پاشو مادر وقت اذون شده پاشو مادر غصه و غم برده قرارتو می سوزه دخترت کنار تو همه می گن تمومه کار تو بمیره زینب دلم رو حال تو میسوزونه چشمای من ابرای بارونه برا چی رو میگیری تو خونه بمیره زینب رومو نزن زمین پاشو مادر حاجتمه همین پاشو مادر اشک منو ببین پاشو مادر بغض تو این گلو پاشو مادر حلالم کن نگو پاشو مادر یه یا علی بگو پاشو مادر بمیره زینب مادر کی دو تا نیست دردات حالتو حس می کنم از چشمات یه ذره جون نمونده تو دستات بمیره زینب یه کاری کرد غلاف اون شمشیر دیگه شدی از زنده موندن سیر مگه سه ماهه می شه آدم پیر بمیره زینب سنگ صبور من پاشو مادر حرف وداع نزن پاشو مادر به خاطر حسن پاشو مادر صاحب عالمین پاشو مادر نگو شهادتین پاشو مادر به خاطر حسین پاشو مادر بمیره زینب

زمینه - ای مهربون ای قد کمون تو بستری نیمه جون با هر نفس که میکشی دلم داره شور میزنه صدایی که داره میاد صدای هق هق منه درمون دردامی بانوی تنهامی بی تو من میمیرم نیروی پاهامی شد خواهشم پیشم بمون شد گریه هام بی امون پیراهن تو خونی رمق نمونده تو صدات بیا منو تو زنده کن فقط با یه گوشه نگات بستر لاله کاری مجروح مسماری اشکات هی میریزه روز و شب میباری شد داغ تو باز شعله ور تو بودی و چهل نفر نا محرما دور تو و کربلا دور زینبت گریه برا حسین شده این روزا کار هر شبت آتیش تو خیمه سر ها روی نیزه مریم توی آتیش عیسی روی نیزه

پیش زمینه - بر خلق کسی امام باشد که او افضل خاص و عام باشد بی واسطه نزول جبریل آگاه بود ز وحی و تنزیل افضل صحابه علیست او وصی حق نبیست نور علی و محمد من الازل نور جلیست هو الامام الفاطمه هو الوصی المصطفی کنیه و ابوالحسن هو الشفیع فی الجزاء علی علی علی این جزء مسلمات دین است که حیدر امیر مومنین است با لله که کسی به جز علی نیست هر کس که جز او بود ولی نیست سرّ حکمت الله علی نعم ولی الله علی جان بر کف روز احد ی ار رسول الله علی یا کاشف الکرب النبی یا اسد الله یا علی بحبک یا مرتضی کل غم سینجلی علی علی علی

واحد - کوه بودم همیشه در حسرت آرزو داشتم که زر بشوم یا به دستان آبرو مندی خانه ای در خور نظر بشوم سنگ بودم ولی دلم میخواست حسرت چشم این و آن باشم بدرخشم چو لاله صحرا روی انگشتری گوهر بشوم از دل کوه آمدم اما در دل کوه ها شدم آهن کاش میشد پیاله ای باشم از لبی بیقرار تر بشوم گر چه آهن شدم ولی شوقم همه این شد خلاصه در سخنی بر سر دوش مرد بت شکنی بهر احقاق حق تبر بشوم بهتر این بود میشدم شمشیر همدم دستهای عالم گیر وه چه خوش بود این چنین تقدیر صاحب تیغه دو سر بشوم یا که در فتنه های بی پایان در گلوگاه زخمی دوران تا بلا را از او بگردانم آرزو داشتم سپر بشوم لیک تقدیر چیز دیگر بود عاقبت سرنوشت من شر بود من نمیخواستم در آن خانه از بد بخت میخ در بشوم من نمیخواستم برای کسی در شب تار گریه های کسی موقع خواب بچه های کسی باز اسباب درد سر بشوم کاش در کوه خویش میماندم بخت با من چه کرده که حالا بعد پنجاه سال مجبورم نعل اسبان ده نفر بشوم

شور - امروز امیر در میخانه تویی تو فریادرس ناله مستانه تویی تو مرغ دل ما را که به کس رام نگردد آرام تویی دام تویی دانه تویی تو آن مهر درخشان که به هر صبح دهد تاب از روزن این خانه به کاشانه تویی تو آن باده که شاهد به خرابات مغان نیز پیموده به جام و خم و میخانه تویی تو در کعبه و بتخانه بگشتیم بسی ما دیدیم که در کعبه و بتخانه تویی تو

شور - وای حسین غریب مادر چه کربلاست که ز آن بوی سیب می آید هنوز ناله شاهی غریب می آید چه کربلاست که از آن بوی مشک می آید هنوز ناله لبهای خشک می آید

روضه - گرچه دوریم به یاد تو سخن میگوئیم بعد منزل نبود در سفر روحانی پیکر هزار پاره و در نوک نی سرش گویند ز سرگذشت سرش یا که پیکرش گویم گر از سرش سر او را برید شمر در پیش چشم زینب غمدیده خواهرش تقص?ر او چه بود؟ ندانم که تا سه روز از خاک بر نداشت، کس? جسم انورش آه از دم? که او ز عطش داد جان و بود شطّ فرات، موج زنان در برابرش فر?اد دخترش به فلک شد ز قحط آب با آنکه بود آب روان، مهر مادرش او نیم جان چو بسمل در خون تپان ولیک این یک به تیر می زند و آن یک به خنجرش رخشنده گشت، کوکب «جودی»، چو آفتاب افکند تا ز مهر حسین، سایه بر سرش