وفات حضرت ام البنین (س) 1400 - محمود کریمی و محمود علوی

مناجات - صد حیف این زخم کهنه دارو و درمان نخورده نور جمال نگارم برچشم گریان نخورده من ایستادم ته صف ای نوح دل دارم آخر جایی به من هم بده تا کشتی به طوفان نخورده دستی بکش بر سر من تا سر به زیر تو باشم سر سبز بودن ندارد خاکی که باران نخورده ای سفره خالی ات سبز با تو نشستن چه خوب است ما در کنار تو خوردیم نانی که سلطان نخورده عاشق شدن کار من نیست عشق است و آواره بودن من که پی تو گذارم سمت بیابان نخورده! ای یوسف بی گناهم زنجیر پای تو از ماست شاکی اسیر است و مجرم شلاق زندان نخورده کی دعوتم میکنی تو پس دیر شد کربلایم راه گدا تا به حالا هرگز به هجران نخورده پیراهنش روی نیزه انگشترش دست قاتل زخمی‌ نمانده که دیگر بر جسم عریان نخورده

روضه - دگر از جان پر آذر گذشتم که از طوفان دردآور گذشتم اگر خاکسترم بر باد دیدی بیا و یاد کن از سرگذشتم امانت‌دار باغ یاس هستم همه شرم و همه احساس هستم کنون شرمنده‌ی روی ربابم که همدرد دلِ عباس هستم حسینم وای حسینم وای حسینم... از آن سرو علی‌بنیاد صد حیف ار آن قامت از آن شمشاد صد حیف دو دستی که عصای پیری‌ام بود خداوندا ز تن افتاد صد حیف حسینم وای حسینم وای حسینم... دل شوریده را آرام می‌کرد همان چشمی که آهو رام می‌کرد برایم گفت حیدر از وفایش تو را عباس وقتی نام می‌کرد تو رفتی و وجودم را دلت بُرد تو رفتی و صفای منزلت مرد دو چشمم تار شد روزی دلم گفت که تیری بر دو چشم خوشگلت خورد اَلا مادر به قربون جمالت رُخِ چون بَدر و ابروی هلالت شنیدم کامِ عطشان جان سپردی گل اُمُّ البنین، شیرم حلالت

روضه - آتش قلب من از یادِ حسینِ فاطمه‌ است هم‌چو آبی روی آتش یاد دست و عَلقمه است رشته‌کوهی بود از اولادِ زهرا دور من این‌که اکنون دَر بَرَم مَحرم ندارم ماتم است دیدم گاهی برای اکبر و قاسم فُرات گاه بر داغ رباب و شیرخوارش زَمزَم است دست‌های ذوالفقار و چشم‌های پر نفوذ فرقِ ما و ضربِ آهن داستانی مبهم است جسم آقایم هزار و نهصد و پنجاه زخم زخم عالم بر قد و بالای عباسم کم است پاره‌های پیکر عباس من از هم جدا جسم بی‌سرِ آقایِ عالم دَرهم است

روضه - علوی - از سرشون زیاد بودی کمت کردن بعد از سه روز دهاتیا جمعت کردند *** ای دلت بند امیر المومنین رشته های چادرت حبل المتین مادر ماهی و خورشید زمین ای کنیز فاطمه ام البنین

زمینه - تو راز عزت و عصمت عباسی تو رمز غیرت و هیبت عباسی ای ام امت و نهضت عاشورا پیوند عترت و حضرت عباسی با شیرت شیر حق شد لقب عباس فتح کردی عالمو با ادب عباس ای که از برکت دامن پاکت نیست چیزی جز سیدی روی لب عباس ای مادر مادرِ اولاد زهرایی پا تا سر مظهر ام ابیهایی تو آخر انقدر داغ جوون دیدی تا محشر مادر همه شهیدایی واویلا واویلا ویلی علی شِبلی زینب که راوی شکسته بالی بود گفته یا ام البنین جای تو خالی بود کاش بودی اون دمی که خبرش اومد میدیدی از غمش حسین چه حالی بود واویلا واویلا ویلی علی شِبلی تا عکس روی ماه به روی آب افتاد زیر پاش علقمه به پیچ و تاب افتاد جاری شد اشک مشک برا علی اصغر تو قلب خیمه ها از پا رباب افتاد دلشوره تو دل اهل حرم افتاد تو راه خیمه ها دست قلم افتاد با گریه غنچه ها هروله میکردن افتادن روی خاک تا که علم افتاد واویلا واویلا ویلی علی شِبلی تا دریا تشنه لب از صدر زین افتاد تا ماه آسمون روی زمین افتاد رو کردن شعله ها به چادر زینب از مرکب تا یل ام بنین افتاد بعد دشمن سمت خیمه ها به راه افتاد تا شاه بی سپاه تو قتلگاه افتاد وقتی که سرهای بریده رو بردن پیکرها زیر مرکب سپاه افتاد تا خیمه میرسه صدای آه تو پوشونده ابر خون صورت ماه تو من دارم میرسم طاقت بیار اما پیش از من شمر رسید به قتلگاه تو افتاده یوسفم با بدن خونی هر گوشه رد اون پیروهن خونی جای اون پیروهن چادر خاکیمو با ناله میکشم روی تن خونی واویلا واویلا حسین واویلا میشکافن با عصا محراب ابروتو میبوسن نیزه ها ضریح پهلوتو هرکی از راه میاد غنیمتی میخواد هر دستی میکشه طره ی گیسوتو آیات ذات کبریا تو دستاته گیسوی حجت خدا تو دستاته وقتی من اومدم کارو تموم کرده این رأس از بدن جدا تو دستاته واویلا واویلا حسین واویلا

شور - علوی - از پدر و مادرمم هوامو بیشتر داره اونقده مهربونه که اینقده نوکر داره از پدر و مادرمم هوامو بیشتر داره اونقده مهربونه که اینقده نوکر داره واهب العطایا ، غافر الخطایا شاه کربلا یا حسین واهب العطایا ، غافر الخطایا شاه کربلا یا حسین