شهادت امام رضا (ع) حسن خلج 1400

پیاده آمده ام آقا ببین که می لنگم/رسیده ام به تو اما هنوز دلتنگم

اگر چه رفت از پیش تو خواهر/اسیر و دست خالی ای برادر/ولی با دست پر برگشت زینب/برای هر تنی آورد یک سر/چه سرهایی تمامی لاله رخسار/چه سرهایی همه یاس معطر/ز خاک تیره برخیز آفتابم/که آوردم برایت ماه و اختر/سری را می کنم تقدیمت ای تر/که سویش می زدی از نیزه هم پر/بگیر از دستهای ناتوانم/که سنگین شد برایم رأس اصغر/حسین جان بیا این راس عبدالله و قاسم/بیا این راس عباس این هم اکبر/و اما این سر وای از این سر/و اما این سر زیبای آخر/حسین جان بیابانگرد آن یک اربعینم/ز پا افتاده ام از دست این سر/نگاه او برایم ابر باران/و چشم من برایش دائما تر/ابد والله واننسا حسینا/سری پر از جراحت زخم بر زخم/پر از خاکستر و تاول سراسر/گمانم این که نشناسی شما هم/ببینی گر سر خود را برادر

با آنکه به دست خود صبورم کردی/از گودی قتلگاه دورم کردی/با دست خود ای عشق خبر دار شدی/در قبر غمت زنده به گورم کردی/من باغبان باغ آتش کشیده ام/اکنون به باغ سوخته خود رسیده ام/هرگز گمان دیدن قبرت نداشتم/دیدم کنون و کاش نمی دید دیده ام

رفتی و این ماجرا را تا فصل آخر ندیدی/عباس من! دیدی اما مانند خواهر ندیدی/آن صورت مهربان را، محبوب هر دو جهان را/وقتی غریبانه می‌رفت بی یار و یاور ندیدی/آری در آوردن تیر بی دست از دیده سخت است/اما در آوردن تیر از حلق اصغر ندیدی/حیرانی یک پدر را با نعش نوزاد بر دست/ابهام چشمان مادر در کنج خیمه ندیدی/شد پیش تو نا امیدی، تیر نشسته به مشک است/مثل من اطراف عشقت انبوه لشکر ندیدی/در گودی سرد مقتل خوب است چشمت نیفتاد/چون چشم ناباور من دستی به خنجر ندیدی/مجنونی اما برادر مجنون تر از من کسی نیست/آخر تو بر خاک صحرا لیلای بی سر ندیدی/در کوفه بیشتر به قدت احتیاج بود/با آستین پاره که رو نمی شد گرفت

باید غبار صحن تو را طوطیا کنند/ آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند/هو هوی باد نیست که پیچیده در رواق/ خیل ملائکند رضا یا رضا کنند/هر گز نمیرد آنکه دلش جلد مشهد است/ حتی اگر که دست و سرش را جدا کنند/ هر کس به مشهد آمد و حاجت گرفت و رفت/ او را به درد کرب و بلا مبتلا کنند

گویا تمام بسترم آتش گرفته است/تر می کند زبان مرا کودکم ولی/از تشنگی لب ترم آتش گرفته است/پا می کشم به خاک و نفس می زنم ز درد/جانم ز آه آخرم آتش گرفته است/پیچیده ام به خویش و دل چاک چاک من/از ناله های مادرم آتش گرفته است/مادری خورد زمین و همه جا ریخت به هم/همه زندگی شیر خدا ریخت به هم/شدت ضربه چنان بود که سر خود به در/همه صورت ام النجبا ریخت به هم

حمد خدا که دست به دامان روضه ایم/ما هم یکی ز خاک نشینان روضه ایم/افسوس ماه حزن و توسل تمام شد/این آخرین شب است که مهمان روضه ایم/دریاست روضه گر چه لب از آب تر شدیم/خوردیم آب روضه ولی تشنه تر شدیم

ممنونم از عنایت بی انتهایتان/لطفی که می کنید بر این خاک پایتان/اینقدر جود و مهر برازنده شماست/ممنونم از توجهتان بر گدایتان/مخصوصا از تو مادر سادات فاطمه/من را هم از نظر نفکندی از این همه/گر چه فضای سینه ما شد پر از شما/بانو شده است سنگ وجودم در از شما/مادردو دست خالی و محتاج از حقیر/دامان مهر و گوشه چادر از شما/تو در عطا و لطف و کرم بی نهایتی/بانوی کائنات به ما هم عنایتی