شهادت امام رضا (ع) 1400 - حسین سازور

شعرخوانی - در محل هر جا صدای عبد گریان شد بلند قامت صاحب کرم از روی ایوان شد بلند نوکری سخت است اما سختیش عشق است عشق پای ما با عشق بر خار مغیلان شد بلند من که هر جایی کم آوردم صدا کردم رضا رعیت آنجایی که کم آورد ، سلطان شد بلند ما ز اسب افتاده ایم اما ز اصل عشق نه پرچم سبز رضا بر بام تهران شد بلند بیشتر از سائل آقابی قرار سائل است بیشتر از شهر ما ، آه از خراسان شد بلند کافری بودم که با شرط تو رفتم بر سجود بس که ازخاک تو عطر و بوی ایمان شد بلند خاک ایران قبل تو لطفی برای کس نداشت تو به ایران آمدی و بخت ایران شد بلند جزر و مد صحن تو یعنی که رو به گنبدت هر ملک افتاد روی خاک و انسان شد بلند شانه بر زلف تو زد منای اهل البیت شد بعد مرگش مرد سلمانی چو سلمان شد بلند هر کسی که سخت دامان جوادت را گرفت با برات کربلای خویش آسان شد بلند گریه بی حد می کنی و روی زانو میزنی بابت دستی که بر روی عزیزان شد بلند نام زینب را پس از عباس نامحرم که برد .. از ته گودال داد شاه عطشان شد بلند

مرثیه - پیچ و تابی که زهر بر من داد خبر از لحظه های رفتن داد داشتم جان ز درد میدادم یاد قتل حسین افتادم نیزه داری نبود دور و برم روی نیزه نرفت حلق و سرم بر زمین نیمه جان کمی ماندم تشنه بودم جواد را خواندم جگرم تشنه داشت می افروخت گلویم از لب عطش می سوخت جام نیزه نخود بر دهنم کسی از تن نبرد پیرهنم دل شکست و جناق من نشکست شمری اصلا به سینه ام ننشست تنم از درد و ضعف می لرزید کس مزاحم به من نمی گردید هر چه غم بود بر دلم دادم دست خولی ولی نیفتادم خواهرم هیچ سر به زیر نشد حرم من دگر اسیر نشد پیکرم از جفا نشد پرپر دخترم معجرش نرفت از سر خواهر من ندید کشتن من آفتابی نخورد بر تن من روضه هایم اگرچه شد جانسوز بر زمین جسم من نمانده سه روز اربا اربا نشد تن پسرم شد سر زانوی جواد سرم آه اما حسین با زانو سرور عالمین با زانو خویش را می کشید تا پسرش بار دیگر صدا کند پدرش حیف اما که لخته خون نگذاشت با چه حالی سر از تنش برداشت گر به دادش نمی رسید عمه صوتی از او نمی شنید عمه

وحه - باب سعادت رضا راه شهادت رضا ای قسم مستجاب جان جوادت رضا باب سعادت رضا راه شهادت رضا ای قسم مستجاب جان جوادت رضا ای همه ایمان رضا قبله ی ایران رضا ای حرمت شاه عشق عشق شهیدان رضا قبر و قیامتم یا رضا با تو من راحتم یا رضا السلام ای کعبه دلهای همه السلام ای نور دو عین فاطمه یا مولانا علی بن موسی الرضا ای نجف و کربلا ای قم و ای سامرا مدینه و مکه ای ای همه یکجا رضا از ستم آزرده ای زهر جفا خورده ای ارث غریبی تو از کرب و بلا برده ای حجره شد قتلگاهت رضا بر زمین روی ماهت رضا آمده بر بالین تو نور دو عین اشهد تو ای رضا جان شد یا حسین یا مولانا علی بن موسی الرضا

واحد - ای همه عطر سحر رایحه موی تو سر در قصر بهشت خاک سر کوی تو ای نفس مهر تو راحت جان و دلم رخصتی از مرحمت پرده کشم سوی تو هر که نشد قسمتش کرب و بلا و نجف آیینه هر حرم تربت نیکوی تو ای همه پیغمبران تشنه دیدارتان آخر هر آرزوست جلوه ای از روی تو می طلبد یک سحر با تو شود همنشین هر که شده عاشق صورت دلجوی تو حب تو مارا نیاز امر تو به از نماز جلوه محراب عشق در خم ابروی تو هر که شد اسرار دار شد ز تو شب زنده دار زمره اسرار شب در خم گیسوی تو بنده شدن پیشکش بر تو پناهنده ام ای که ضمانت شود نزد تو آهوی تو جان جوادت بزن مهر رضایت به من نوکری من کجا سنگ ترازوی تو سنگ مرا کیمیا از چه کنی ای رضا کاش رسد وقت مرگ بر دل من بوی تو رفت محرم صفر از کف نوکر چه زود کیست که باشد هنوز سال دگر کوی تو درد و غم ما همه درد و غم فاطمه فاطمیه اردوی نوکر ره پوی تو کوچه باریک خصم فاطمه نزدیک خصم کرد جسارت بر او دشمن بدخوی تو ضربه سیلی او آمده تا کربلا ارث زمین خوردن است تا به فراسوی تو پای تو در این مسیر خم شده پنجاه بار وای چه بد بر زمین آمده زانوی تو شکر خدا را تنت زیر سم اسب نیست تو نزدی دست و پا زخم نشد روی تو