شهادت حضرت رقیه (س) 1400 - حنیف طاهری

روضه - منزهی ، به ستایش شدن نیاز نداری وجود مطلقی و مطلقاً نیاز نداری حسین ! نام تو بهر معرفی تو کافی است معرفی و به حرف و سخن نیاز نداری سراسر دو سرا سرزمین مادری توست تو در دل همه هستی وطن نیاز نداری به خاطر خودمان گریه می‌کنیم برایت وگرنه گریه ‌کن و سینه ‌زن نیاز نداری منم که در همه عمرم نیازمند تو هستم تو هیچ وقت به امثال من نیاز نداری گذشتی از سر و جان و تن و تمام وجودت برای وصل خدا به بدن نیاز نداری تمامی شهدا قبل تو کفن شده بودند تو سیدالشهدایی کفن نیاز نداریشاعر : آرش براری

روضه - اشک مهتاب چکید ماه بر چهره ی شب می ‌تابید نفس باد برید ابر خون می ‌بارید اشک جاری شده بود زخم کاری شده بود در خزان دنیا شب ویرانه بهاری شده بود دختری مثل شقایق زخمی دختری مثل گل یاس نجیب دختری مثل سحرگاه لطیف دختری مثل سبک باری باران آرام یک نفر کاش بگوید که در آن وانفسا چه بلایی به سرش می ‌آمد دست آتش هر بار از بد حادثه دنبال پرش می ‌آمد خون دل بود که از چشم ترش می ‌آمد آه سرد از جگر شعله ‌ورش می ‌آمد با سرانگشتانش شانه زد گیسوی در هم شده را داشت آخر پدرش می ‌آمد بال و پر داشت نداشت گل سر داشت نداشت زیر سر دست پدر داشت نداشت گریه اش در جگر سنگ اثر داشت نداشت راز او سوختن موی سر است کسی از راز خبر داشت نداشت دخترک همسفرش را می خواست روی ماه قمرش را می خواست نه غذایی نه لباسی و نه یک همبازی از تمام دنیا پدرش را می خواست گریه کرد از غم ایام نجاتش دادند اندر آن ظلمت شب آب حیاتش دادند پدر از راه رسید چشم آفاق تماشا می کرد دخترک با سر پوشیده به خاکستر و خون پدرش کم کمک لب به سخن وا می کرد آه بابای گلم آه ماه شب تاریک دلم دست من تاب ندارد که تو را جا بدهم در بغلم بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست موی تو سوخته اش هم زیباست حرف زیبایی شد ؛ آه بابا عمو عباس کجاست که ببیند سر یک معجر کوچک دعواست آرزوهایم سوخت در گوشی به خودت می گویم آرزوهایم سوخت هر قدم آبله‌ ی پایم سوخت در گوشی به خودت می گویم راستی گیسوی زیبایم سوخت سر من سنگین است چشم من تار شده در و دیوار خرابه سرم آوار شده قصه تکرار شده در گوشی به خودت می گویم دخترت دست به دیوار شده

زمینه - شبای بی تو بودن دیگه تموم بابا هر شب دعام همینه منم برم از اینجا عمه بیا رسیده نور خدا دمیده مرهم میزارم با اشک رو رگای بریده چشت روشن خیمه ها رو سوزوندن سوخته تموم موهام چشمم روشن تنور خولی رفتی نگفتی اینجا تنهام بیا فکر کنیم که سرم رو زانوهات باشه بیا فکر کنیم که رقیه می تونه پاشه تو گوش من می پیچه هر شب سر و صداشون گوشواره مو می دادم خودم به بچه هاشون زخم روی زخم نشسته درد پشت درد رسیده ازون شب بیابون چشام دیگه ندیده چشت روشن دیگه چشام نمی بینه رسیده نوبت پیری چشم روشن انگار نمی شناسیم دیگه منو بغل نمی گیری بیا فکر کنیم دوباره منو بغل کردی بیا فکر کنیم دیگه نیست تو پهلوهام دردی

زمینه - پدر بعد از تو ما آزاده بودیم اسارت را به دشمن داده بودیم به قول عمه از کوفه و تا شام به دنبال سرت افتاده بودیم حسینم وا حسینم وا حسینا شب ویرانه را ماهی نمانده غم ویرانه را ماهی نمانده امیدی چاره ای راهی نمانده ز بس آه از دل زارم کشیدم پدر در سینه ام آهی نمانده

واحد - مرد در ویرانه و ویرانه را آباد کرد دید بس بیداد بر پا رسم عدل و داد کرد مرگ این دخت سه ساله شامیان و شام را با خبر از راه حق چون خطبه سجاد کرد کس نبود در شام آگه از علی و از حسین مکتب آل علی با مرگ خود ایجاد کرد تار و پودی از لباس مندرس گردیده اش می تواند دیده یعقوب را بینا کند او که دارد پنجه ای مشکل گشا قادر نبود چشمهای بسته بابای خود را وا کند خشت های این خرابه سنگ غسلش می شوند یک علی باید دوباره غسل یک زهرا کند

واحد - عمو جونم دلم تنگه رو پیشونیم جای سنگه عمو جونم تو رفتیو سر بابام هنوز جنگه تا تو بودی رقیه پادشاهی میکرد عمو جونم اگه میشه دوباره برگرد به ما میگن خارجی عمو جونم بیا به دادم برس تو باب الحوایجی عمو جونم عمو جونم دلم خونه چیا دیدم تو ویرونه زمین خوردم توی صحرا عمو جز تو کی می دونه آرزومه دوباره روی پات بشینم کاشکی می شد یه بار دیگه تو رو ببینم عمو جونم خبر داری ازین درد و گرفتاری روی نیزه چشات بازه عمو خوبه که بیداری خیلی وقته کسی ندیده خنده هامو نمی گیرم دیگه بهونه ی بابامو

شور - ای بهشت من کربلا سرنوشت من کربلا آب و خاک من ای سرشت من کربلا کربلا دلیل اشک و زاریه کربلا رو دلا زخم کاریه کربلا قرار بی قراریه ؛ کربلا کربلا برو بیاست چه شوریه کربلا قسمت من صبوریه کربلا می کشه منو دوری کربلا ای قبله گاه زمین حال دلم رو ببین من دلخوشیمه همین بیام اربعین ای کربلا کربلا ای کربلا کربلا جنت الاعلی کربلا عرش معلی کربلا قبله نمایی ندارم الّا کربلا کربلا دوای درده تربت کربلا آرزومه زیارت کربلا شب جمعه قیامته کربلا کربلا توی دنیا پناهمه کربلا به خدا قبله گاهمه کربلا حرم پادشاهمه کربلا ای قبله ی مومنین شیرین شورآفرین من دلخوشیمه همین بیام اربعین

شور - با دانه اشکم شد ویرانه چراغانی تا در بر من آیی یک شب تو به مهمانی بابا بابا بابا بابا بابا بابا بابا حسین بابا بابا بابا بابا بابا بابا بابا حسین هر کوچه که میرفتم سنگی به رخم میخورد گیسوی سپیدم را بگرفته پریشانی تو بر سر نی بودی من غبطه به نی خوردم او با تو به هر لحظه من حسرت یک آنی امشب به دامن من خورشید آرمیده یا ماه آسمانها در کلبه ام دمیده دختر همیشه جایش آغوش گرم باباست کس روی دست دختر رأس پدر ندیده

تک - عمه بیا گمشده پیدا شده کنج خرابه شب یلدا شده پدر فدای سر نورانی ات سنگ جفا که زد به پیشانی ات عمه ببین تاج سرم آمده چشم تو روشن پدرم آمده بیا که تا شانه به مویت زدم بوسه به رگهای گلویت زنم لاله لیلا علی اکبر کجاست برادرم علی اصغر کجاست بس که دویدم عقب قافله پای من از ره شده پر آبله