شهادت حضرت رقیه (س) مهدی میرداماد 1401

ای پدر چشم تو روشن، شب بیداری ماست/به اباالفضل بگو، وقت علمداری ماست/خصم، بیهوده به ما سلسله بست ای بابا/کاروان بعد تو، ساکت ننشست ای بابا/حیدر قافله‌ات، تیغ دودم را برداشت/به اباالفضل بگو عمه علم را برداشت/کوفه را با نفس خویش چنان مقبره کرد/خطبه‌ای خواند که کار همه را یک‌سره کرد/من هم از زینبم و در رگ من خونِ علی است/سوختم سوختن از عشق تو قانون علی است/دخترم دختری از تیره‌ی ام المنجبا/عمّه بسته به سرم معجری از جنس حیا/لشکرم اشک من و سنگر من، ویرانه/درس عزت بدهم بر پسر مرجانه

به زور آوردنم با طناب یادته/کتک خوردم منم با رباب یادته/تو رو دیدم میون تشت یادمه/منو دیدی تو بزم شراب یادته/به جا نیاوردی، به جا نیاوردم/تو نیزه خوردی و منم کتک خوردم/پاهام پر زخمه، گوشم سنگینه/سرت پر خاکه، سرم پایینه/چشام خیلی تار، تو رو می‌بینه/بابا بابا بابا بابا/چه چیزایی دیدم با چشام، بگذریم/شراب خوردن جلو عمه‌هام، بگذریم/با اون چادر خودم مونده بودم بابا/چجوری از تو بازار شام بگذریم/میونِ راه خیلی، برام کتک خوردن/رباب و عمه زینب، به جام کتک خوردن/لباست پاره، لباسم پاره/نموند انگشتر، نموند گوشواره/النگوم بابا، الان تو بازاره