شب دوم محرم حسن خلج 1402

دشت در دشت دلهره می ریخت/هرم صحرا به آسمان می رفت/کاروان در سکوت صحرا، گم/مرگ دنبال کاروان می رفت/کاروان رفت تا دیاری که/حزن و اندوه و داغ می بارید/بوی دلتنگی و جدایی داشت/گریه گریه فراق می بارید/شوق و شور شهادت ای آقا/ از نگاهت چقئر مشهود است/عرش معراج توست این صحرا/این همان وعده گاه موعود است/در صدای پر از تلاطم تو/ندبه های غریب می لرزد/ می روی تا به سمت آن گودال/دل زینب عجیب می لرزد/آه از این خاک خاک صحرایی که محل افول ماه من است/من یقین دارم که این گودال قتله گاه تو ه قتله گاه من است/این زمین پر شده است از داغ لاله هایی که تشنه می روید/این چه مهمانی است کز هر سو نیزه و تیر و دشنه می روید/اگر امروز حسینی دارم باکم نیست/در کنارم شکوه و احساس است/یک طرف قاسم و علی اکبر/ یک طرف شانه ای عباس است/چه کنم در غروب عاشورا/که نه یاری نه همدمی دارم/دشت پ می شود ز حرمله ها/نه پناهی نه محرمی دارم/در هجوم کبود بی رحمی/با پر یا کریم ها چه کنم/آتش و تازیانه می بارد/تو بگو با یتیم چه کنم

نسیم را به نگاهم شراره می‌بینم/ هلال ماه عزا را دوباره می‌بینم/ به آسمان شده‌ام خیره و نمی‌دانم/ که قطره ‌قطر? خون یا ستاره می‌بینم/ سفر به وادی خونین کربلا کردم/ که هرطرف بدنی پاره‌ پاره می‌بینم/ هزار و نهصد و پنجاه زخم را با هم/ به زیر پای هزاران سواره می‌بینم

گل در بر غنچه می کند رعنایی/بلبل به کناری و کند شیدایی/روزی برسد که هر دو گریان باشند/بلبل ز غم گل و گل از تنهایی/گفتم که فراق را نبینم دیدم/آمد به سرم از آنچه می ترسیدم/افتاده بین قتلگاه تو چنگ کینه سپاه نداره دیگه جون پناه پناه عالم دورش پر از کمینه/زینب داره میبینه/رو سینه داداشش/شمر لعینه/بالای گودال/هی میره از حال/پیر شده زینب /قد هزار سال/سالار زینب