شب سیزدهم محرم 97 - محمود کریمی

مناجات - ای مشرف بر تمام هستی ای هستی من امام هستی ای ساکن بام آفرینش ای ذکر مدام آفرینش ای جان همه فدات آقا دستم به پر قبات آقا تا مانده به دل امید برگرد ای سرو قد رشید برگرد هم داغ به جانمان رسیده هم کارد به استخوان رسیده تا کی سر عشق روی نیزه خون می چکد گلوی نیزه ای حامی زینبین برگرد ای منتقم حسین برگرد

روضه - امشب سر پای دار دارم در کرب و بلا قرار دارم گفتی که قرار پای پرچم در کرب و بلا قرار دارم گفتی که قرار نهر علقم بر دست فتاده پای پرچم من میگویم شما بگریید بر ساقی کربلا بگریید از صبح که بغض در گلو بود هر جا که امام رفت او بود در دل قلیان و چهره محجوب سقای حرم کجا و ایوب آن دم که علی به خاک افتاد با سینه چاک چاک افتاد آن دم که یتیم دست و پا زد فرزند کریم دست و پا زد هر گاه حسین رفت میدان تا راس کسی نهد به دامان در سایه تیغ بی امانش ارباب به قامت کمانش نعشی ز دل سپاه آورد آن کشته به خیمه گاه آورد لب بسته میان جمع میسوخت خاموش به سان شمع میسوخت مشغول دفاع و پاسداری از صبح نکرده سوگواری از خیمه برون امیر آمد از بیشه برون چو شیر آمد شمشیر به دست و مشک بر دوش شد تشنگی خودش فراموش فرمود حسین با ابالفضل جانم به فدات یا ابالفضل گر علقمه بسته بود برگرد تنها شده ایم زود برگرد از برق نگاه تیغ دارش هر کس که رسید شد شکارش یک لحظه نشست بر لب اب در حسرت طفل در تب آب ناچار در آب برد دست و با مشک به آب خورد دست و از آتش شرم سوخت هستش از اینکه خنک شدست دستش تفتیده لب آمد از شریعه تا درس وفا دهد به شیعه گر عاشق صادقی خطر کن از امر مباه هم گذر کن مردی نه فقط به زور بازوست مردی نه به غرش است و نیروست هستند زنان که مرد مردند تاریخ بخوان ببین چه کردند در اصل چراغ راه مردان زهراست امید شاه مردان انسیه حوریست بانو مردی زده پیش پاش زانو کمن فات قلیله یک زن کم من فائه کثیره دشمن شد کرد به خطبه اش نشد را چون مرد گرفت حق خود را تسلیم نشد به زور تهدی یک ذره به دل نداشت تردید چون ترس نبود در مرامش شد فانی در ره امامش مردی نبود به دل شکستن بر طفل صغیر راه بستن