شهادت امام محمد باقر (ع) 1401 - حنیف طاهری

روضه - ای پنجمین امام که معصوم هفتمی از ما تو را ز دور ” سلامٌ علیکمی “ بر درد جهل خلق ، ز عالم طبیب‌ تر نامت غریب و قبر ، ز نامت غریب‌ تر وقف علوم و دانش و دین کرده ، همّ خویش باشی کنار ابن و اب و اُمّ و عَمّ خویش آب و گل و سجیّت تو ، جز کرم نداشت دیدم چرا مزار تو صحن و حرم نداشت گلدسته‌ ای نداشت حرم ، مرقدی نبود صحن و سرا نیافتم و گنبدی نبود این خاک عشق باشد و بر باد کی رود ؟ غم‌ های عهد کودکی از یاد کی رود آتش به خرمن جگر از آه ، با تو بود یک عمر ، خاطرات تو همراه با تو بود از صبح تا غروب کشیدی ز سینه آه اما چه خوب شد که نرفتی به قتلگاه … تو طفل روی ناقه ی عریان نشسته‌ ای بر روی رحل ناقه ، چو قرآن نشسته‌ ای تو طعم تازیانه و سیلی چشیده‌ ای بر روی خار ، همره طفلان دویده‌ ای دیدی تو خیمه‌ های به آتش کشیده را داغ و فرار و رنگ ز چهره پریده را شاعر : حاج علی انسانی

زمینه - وی کوفه، کارمه شب گردی توی این شهر، نمیبینم مردی کاشکی میشد، مدینه برگردی غم دوریت، آقا بیچارم کرد نیمه شب از، گریه بیدارم کرد توی شهرِ، کوفه آوارم کرد تنها و سرگردونم انگار نه انگار مهمونم دلخونم از داغ تو از آه زینب گریونم کوفه نیا، یامولا کوفه نیا، یابن‌الزهرا این جماعت، کی میگه دین دارن همه فکرِ، درهم و دینارن داغت‌و رو، دلامون میزارن آسمونِ، شهر کوفه تاره غم و غصه رو سرم میباره پُر نامرد، کوچه و بازاره بیتابِ قلب زارم از کوچه‌گردی بیزارم از غربت نیمه شبها سر روی، زانو میزارم کوفه نیا، یامولا کوفه نیا، یابن‌الزهرا داره تاریخ، میشه تکرار اینجا روضه‌خونِ، در و دیوار اینجا تیر و نیزه‌ست، جنس بازار اینجا کوفه واسه، کشتنت مأموره بدیاشون، همه‌جا مشهوره برا اینه، که دارم دلشوره کوفه نیا، با زینب تنها میشه اینجا زینب تا سرم رو شکستن گفتم زیر لب یازینب کوفه نیا، یامولا کوفه نیا، یابن‌الزهرا

زمینه - لحظه به لحظه محنت کشیدی حالا دیگه به آخرین نفس رسیدی از پا نشستی روزای آخر بمیرم آقا که مثل جدت شهیدی غم تو چه بی رمق از زهر نا جیباست غریبی و بی کسی ارثیه تو آقاست میمیرم با این روضه ها روی خاک میزد دست و پا نیمه جون باهات دل خون واویلا یابن مصطفی داغ عظیمی تو سینه داری چه داغیه که هر نفس تو خون می باری دو روز دنیا خیری ندیدی از روزگار بی وفا دیگه بریدی یادگار کربلا لب تشنه جون سپردی که نفس آخرت اسم حسینو بردی واویلا از کرب و بلا واویلا آتیش و خیمه ها توی بازار چیا که ندیدی واویلا یابن مصطفی

شور - نسیمی جان فزا می آید بوی کرب و بلا می آید واویلا واویلا واویلا با یه چشم بهم زدن میرسه محرمت آب و جارو میکنم دل و واسه ماتمت رو لبم گل میکنه نوحه محتشمت همه ماه و سال من گره خورده با غمت کاش عوض شم به کارت بیام من یه عمره همین دعام تو محرم شهات میخوام با همین حال سر سرگردونم با همین حال بی سامونم دنبال اسمت سرگردونم تو پریشونی باز می خونم همه فکر و ذکر من شده کربلای تو به خدا که پیر شدم توی روضه های تو روبراهه زندگیم فقط از دعای تو دم آخرم بیا بمیرم رو پای تو با تو بودن بهشته منه عشق برام این حسین گفتنه عشق پیاده حرم رفتنه هر چقدر دوری حسرت داره اسم تو بردن لذت داره این پریشونی قیمت داره

روضه - حسین عرب - با باقرالعلوم هر آنکس که خو گرفت عزت گزید در دو جهان آبرو گرفت خضر نبی که زندگی جاودانه یافت ای بی خبر ز حضرت باقر سبو گرفت *** ای به تو از خالق داور سلام از لب جانبخش پیمبر سلام ای پدر عالم هستی همه نجل علی یوسف دو فاطمه شمس و قمر را به نسب اختری نسل امام از پدر و مادری اختر تابنده دانش تویی بلکه شکافنده دانش توئی عالم علم احد قادری باقری و باقری باقری دانش کل نکته‌ای از مکتبت علم لدنّی سخنی بر لبت مدح تو از قول خدا از نی است خلق تو آینه خلق نبی است مام تو ریحانة نجل بتول جابرت آورده سلام از رسول اختر تابنده ماه رجب مهر فروزنده ماه رجب شهر رجب را تو بهین کوکبی ماه فروزان نخستین شبی جابر جعفی که ز دانش یمی است بر لبش از چشمه علمت نمی است علم، نهالی ز گلستان تو پیر خرد طفل دبستان تو هر نفست باغ گلی از کمال هر سخنت پاسخ صدها سؤال مهر رخت‌ای بعلی نور عین بوسه گه یوسف زهرا حسین گاه، کشاورزی و بیلت بدوش گاه، ملک را سخنت دُرّ گوش مام تو را گفت عدو ناسزا از چه تو گفتیش ز رأفت دعا با همه فضل و شرف و علم تو دشمن تو شد خجل از حلم تو عالم نصرانی با آن کمال دید تو را و ز سخن گشت لال تو لب خود بسته، نشسته خموش او شده سر تا بقدم چشم و گوش هست هنوز از سخنت مشگ بیز قصّه زیبای عُزَیز و عزیز روز اسیریت به بزم یزید آنکه بر او باد عذاب شدید