شهادت امام جواد (ع) 1401 - حنیف طاهری

روضه - ای گدای درگه احسان تو جود و کرم زآسمان بذل تو باریده اختر چون درم عاشق روی تو را در دل هزاران مهر نور سائل کوی تو را صد آسمان جاه و حشم اصل دین خیرالوری کهف التقی بدرالدجی جان حق نور الهدی ابن الرّضا خیرالامم مهر و ماهت وام بگرفته است از نور جمال اخترانت سجده آوردند بر خاک قدم هم سما مرهون لطف بی زوالت هم زمین هم عرب مدیون جود بی مثالت هم عجم هم جوادبن جوادبن جوادی وقت جود هم کریم بن کریم بن کریمی در کرم نکته ای پرسید مأمون در جوابش رازها گفتی از ابرو و هوا و ماهی و امواج و یم پور، اکثم پیش لطفت از خجالت گشت لال خواست خود را افکند از شرم در چاه عدم در سنین کودکی از سوی حق بودی امام همچنان عیسی که در گهواره زد از وحی، دم دامن ریحانه از مهر رخت دریای نور عاشر ماه رجب از احترامت محرتم دم به دم باید زاشک شوق خود گیرم وضو تا زخون دل زنم بیتی در اوصافت رقم ای چراغ و چشم ده معصوم ای نور نهم زاد? هشتم امام و هفت گردونت خدم ای زششسو پنج حس و چار ارکان و سه روح در دو گیتی زامر یکتا با نظافت منتظم گر چه سر تا پای جرمم، تا مرا یاری چه باک گر چه پا تا سر گناهم، تا تو را دارم چه غم کیست مثل تو که در طفلی زسرداران علم علم او گیرد فزونی نام او گردد عَلَم با هزاران حلَ مشکل در سنین کودکی ریختی یکباره وضع قصر مأمون را به هم مور اگر حکم از تو گیرد سلیمان وجود تاج بستاند زمأمون، سلطنت از معتصم مهر و مه دوآیتند از مصحف رخسار تو زان، خدا بر این دو آیت خورده در قرآن قسم

زمینه - گدای توام گدای تو یا جواد غلام توام یه نوکر خونه زاد ببین که دوباره دستام خالیه وفدت علی الجواد بغیر ذات آقا به جون حضرت زهرا چی میشه کاظمین ما بدست تو بشه امضا آقا جوادالأئمه امام غریب من بمیرم برات شبیه امام حسن شده روضه هات با ناله های تو هلهله می کنن تو حجره نمی رسه به کسی صدات آقا چی اومده سرت آقا که زخمیه پرت آقا بمیره نوکرت با مرثیه جوون امام رضا میگیره دلم بازم غم کربلا چقدر مثل جد بی کفنش شده با لبهای تشنه میزنه دست و پا ای وای به ظهر روز عاشورا به پیکری که تو گرما شده مقطع الاعضا

شور - رزق ما می رسد از خان ابا عبدالله از غبار سر دامان ابا عبدالله گر چه در محضر او مظهر فقریم ولی هر چه داریم به قربان اباعبدالله تا که آدم به فغان گفت قدیم الاحسان پهن شد سفره احسان ابا عبدالله بس کریم است عجب نیست که مردم باشند در قیامت همه مهمان ابا عبدالله گر چه شور است ولی تحفه درویشی ماست اشک ما و لب عطشان ابا عبدالله مثل عطری همه جا بوی خوشش می پیچد هر که شد پاره گریبان ابا عبدالله ما نمک گیر حسینیم حرام است به ما نان هر سفره به جز نان اباعبدالله بگذارید بگویند که کافر هستیم ما که هستیم مسلمان ابا عبدالله ابر و باد مه خورشید فلک میگردند همه از گردش چشمان ابا عبدالله جلوه میکرد اگر کوفی و شامی میشد کشته لشگر مژگان اباعبدالله مو به مو شرح پریشانی ما میگوید روی نی زلف پریشان ابا عبدالله دست و پا او زد و اما به طمانینه گرفت خنجر کند ستم جان اباعبدالله شاعر : موسی علیمرادی