شهادت امام جواد (ع) 1401 - محمود کریمی و ابراهیم رحیمی

روضه - افتاده بود تشنه لب و آه میکشید فریاد بی کسی اش به جایی نمیرسید او رحمت رحیم جوادالائمه بود میدا از کرامت خود بر همه امید هر کس که رفت محضر او دید میشود در سایه عنایت او درد ناپدید من درک کردم و خودم این نکته را که هست نام جواد بر همه قفل ها کلید دریای جود و عاطفه و ناجی غریب قبله مراد شهره به مِهر است و من مرید وقتی جواد قافیه شد با مراد ما ما را برای خویش مریدانه آفرید برشانه داشت بار غم غربتی قدیم روی لبش ترانه یاحی و یاشهید مجموعه ای ز مقتل اولاد فاطمه است پس روضه هاش می طلبد گریه شدید باید به پای روضه این سرور صبور سر را شکست گریبان ز غم درید کف می زدند با نفس آتشین او چندین کنیز پست زنا زاده پلید شرمنده ام ز حضرت زهرا از این کلام آنقدر ناله زد ز عطش تا نفس برید سر را گذاشت گوشه حجره به روی خاک گریان به سمت قبله غریبانه پا کشید نه دیده ملائکه نه دیده فلک از این غریب تر به خدا محتضر ندید

زمینه - حجره در بسته امامم خسته رضا کنار بدنِ جوادش نشسته کنار جیگر گوشه اش به سر میزنه مادر به یاد سر و نیزه به یاد سر و خنجر حجره شده کربلا فاطمه صاحب عزا سرِ امامِ جواد رو پای امام رضا صدات میزنم با قلب شیدا با روضت میبارم دریا دریا جواد الائمه یابن الزهرا میزنه پرپر با حالِ مضطر نگاش به بابا و سرش رو دامان مادر رضا روضه میخونه برا پیکرِ رو بام به یاد تن و گودال به یاد سفرِ شام تا که دلامون میشه کبوتر کاظمین میرسه بازم ندای فَبکِ لِلحُسین عزیز دو عالم یا ثارلله من امسال محرم انشاءالله میمیرم برات یا ابی عبدالله با آه سوزان با کام عطشان کجا میخوای بری بدونِ زینبت حسین جان میگه وقتِ وداعش تو آغوش برادر کجا میری عزیزم عزیزِ دلِ خواهر پیش چش خواهرت میان سراغ سرت جسمتو میپوشونم با چادر مادرت ای آرام جانم یا ولی الله حبیبی فؤادی فی امان الله حسین جان حسین جان ابی عبدالله

واحد - ابراهیم رحیمی - کربلایی نمیشم بدون امام رضا جوونی ما فدا جوون امام رضا سر سفرش برکت زیاد داره هر گدایی که امام جواد داره وقتی این آقا کرامت میکنه برا نوکراش قیامت میکنه کربلایی نمیشم بدون امام رضا جوونی ما فدا جوون امام رضا قسمای سر سجادمونه هم امام هم امامزادمونه اگه مشهد برات حسین میده کربلا برات کاظمین میده کربلایی نمیشم بدون امام رضا جوونی ما فدا جوون امام رضا این پدر پسر برا هم میمیرن برا غربت محرم میمیرن این لقب ورد زبون مردمه علی اکبر امام هشتمه کربلایی نمیشم بدون امام رضا جوونی ما فدا جوون امام رضا

واحد - یک عمر انتظار کشیدم نیامدی دل از حیات خویش بریدم نیامدی پشتم شکست و پای ز ره ماند و قد خمید کوه فراق بـردم و دیـدم نیامـدی مانند یک نهال که در باد خم شود از درد انتظار خمیـدم نیامـدی از صبر و بردباری و از طاقت و توان چیزی نمانـده غیر امیدم نیـامدی در چنگ احتضار فتـادم ز انتظار زخم زبان ز هر که شنیدم نیـامدی طاقت ز دست دادم و صبرم، تمام شد دل را بـه جای جامه دریدم نیامدی گفتی بـسوز، سوختم از آتش فـراق گفتی بنـال، نـاله کشیدم نیامـدی دیگر میان خانه به دوشان علم شدم از بس که در قفات دویدم نیامدی دندان نهاده بر جگر و صبر کرده‌ام پیوسته پشت دست گزیدم نیامدی من "میثمم" که مانده ز درد فراق تو روز سیاه و موی سفیدم نیامدیشاعر : استاد سازگار

واحد - شرحی کنار سوره کوثر گذاشتی بر روی صفحه، لاله پرپر گذاشتی طرز نفس نفس زدنت میکشد مرا آقا چه شد به روی زمین سر گذاشتی حالی نداشتی و به هنگام هلهله سر را به روی دامن مادر گذاشتی کمتر به در بزن سر خود را، دلم شکست با لکه های خون که روی در گذاشتی یک آب گفتی و بغلش چند یا حسین پهلوی آب روضه دلبر گذاشتی کف میزدند دور تو گرچه کنیزها کی یک گلوی تشنه به خنجر گذاشتی با این تنی که رفته غریبانه روی بام غصه برای چند کبوتر گذاشتی خواهر نداشتی بخورد سیلی از همه جایی برای روضه معجر گذاشتی شاعر : رضا دین پرور

جفت - ای روی دل افروزت آیینه زیبایی ای عشق جهان سوزت سرمایه شیدایی ای ماه بنی هاشم خورشید لقا عباس سقا و علمداری شمع شهدا عباس رخسار بدیع تو دیباچه نیکویی اخلاق شریف تو مجموعه زیبایی دام دل مشتاقان زلفت به دل آویزی سرو چمن گیتی قدت به دل آرایی گر سرو تو را گویم ز این گفته خجل گردم کی سرو کسی دیده با این همه رعنایی ای مِهر سپهر حُسن ای ماه بنی هاشم کی ماه کند هرگز با روی تو همتایی در سوگ تو می گِریَم ای یار و از درد تو می نالم داغ تو به دل دارم چون لاله صحرایی در عقل نمی گنجد این نکته که در عالم لب تشنه مانَد با مَنسَب سقایی در وهم نمی آید کز بهر خدا مردی از خصم بجوید کین در عین توانایی تا گشت جدا دستت در راه رضای او چون دست خدایی یافت بالایی و والایی شد چشم فلک خیره شد عقل ملک حیران تا در تو پدید آمد آن صبر و شکیبایی بیرون شدی از دریا با کام و دهان خشک آتش به دل دریاست از آن دل دریایی تا گشت دو تا از درد آن قامت دل جویت نام تو علم گردد در عالم یکتایی در پیش امام خود بودی چو کم این بنده با حشمت سلطانی با شوکت مولایی از حسرت داغ تو در دامن خود هر شب ریزد چو سرشک انجم این گنبد مینایی گر جذبه مسکین را در اشک نگیری دست سر بر نکند اینجا از غایت رسوایی

شور - خداروشکر گریه هام بی اختیاره حسین حسین حسین حسین ای بی کفن غصه هات تمومی نداره حسین حسین حسین حسین کاش شهید بشم شهید معرکه که بی کفن برم به محضر حسین کاش غبار بشم غبار ماتمت غبار مرقد مطهر حسین کاش مثه زهیر میون خاک و خون چشامو باز کنم تو آغوش حسین کاش شبیه جُون با آخرین نفس بگم دوسِت دارم درِ گوشِ حسین خداروشکر نوکریت شد اعتبارم حسین حسین حسین حسین خداروشکر غیر تو کسیُ ندارم حسین حسین حسین حسین کاش به جای اسم رو سنگ قبر من یه گوشه حک بشه سینه زنه حسین کاش به جای خاک زیر لحد قرار بگیره صورتم رو دامنِ حسین زیر لحد میمیرم برات دوباره حسین حسین حسین حسین چی میکِشه اون کسی که تو رو نداره حسین حسین حسین حسین