شب هفتم ماه رمضان 1401 - میثم مطیعی

نجوا با امام زمان (عج) - سر می شود زمانه ولی بی تو غرق آه جان مرا رسانده به لب بغض گاه گاه سر رفته انتظار کسی که به یاد تو می دوخت چشم حسرت خود را به سوی ماه تو حاضری و ما همه در بند غیبتیم یعنی نجاتمان بده از این شب سیاه آقا علاج رو سِیَهی چیست غیر اشک؟ حالا به سوی روضه ات آورده ام پناه ای ملجأ همیشه ی ابن سَبیل ها جا مانده ام شبیه یتیمی میان راه یک دم بیا به خیمه ی ما، جان مادرت! آتش بزن دل همه را با شرار آه باید شوی تسلی آن قلب مضطرب آقا بیا که روضه رسیده به قتلگاه یک جسم نیمه و جان و دوصد نیزه و سنان یک لشکر حرامی و سردار بی سپاه ناگه رسید زینب کبری فراز تل فریاد زد ز سوزجگر وا محمداه «این کشته ی فتاده به هامون حسین توست این صید دست و پا زده در خون حسین توست» شاعر : یوسف رحیمی

روضه - گفتیم وقت شادی و وقت عزا، حسین تنها دلیل گریه و لبخند ما حسین... در وقت مرگ، چهره ما دیدنی‌تر است از اشک‌هایِ شوق ملاقات با حسین هنگام غسل دادن ما، روضه‌خوان بگو: عالم فدای بی‌کفن کربلا حسین با گریه بر غریبی او خاکمان کنید بر ریگ‌های داغ، تنش شد رها حسین وقتی به سمت قبر سرازیر می‌شویم مشکل‌گشای ماست در آن تنگنا حسین نوکر به اسم و رسم خودش بی‌علاقه است بر سنگ قبر ما بنویسید: «یا حسین» در گیر و دار محشر و هول و هراس آن فریاد استغاثه ما یک‌صدا: حسین... شاعر : وحید قاسمی

روضه

روضه - تلظی مکن نازنینم تلظی مکن جان بابا مبادا که دشمن ببیند تکان خوردن شانه ام را ببین بی تو تنهایی ام را ببین خم شده قامت من به خون تو دستم حنا شد علی اصغر ای زینت من تلظی مکن ای گل پرپر من یا باب الحوائج علی اصغر من لالایی، علی اصغر چرا نازکای گلویت دگر جای بوسه ندارد شده موسم آن که خونت به عرش الهی ببارد تو ذبح حسینی که عطشان منا کرده ای کربلا را که گهواره ی خالی تو تکان داده ارض و سما را مرا می کشد غم در این حال محزون که لبهای خشکت لبالب شد از خون لالایی، علی اصغر شده جلوه ی اسم اعظم به چشمان ناز تو پیدا تو سرّ حسینی که آمد برای شهادت به دنیا اگرچه که ششماهه باشی تو هفت آسمان را نشانی تو طفلی ولیکن شگفتا که پیر همه عارفانی شبیهت ندیدم شهیدی به عالم تو را با دو دستم به حق، هدیه دادم لالایی، علی اصغر شاعر : میلاد عرفان پور