وفات حضرت خدیجه (س)، مهدی رسولی

ای دوای درون خسته‌دلان/مرهم سینه شکسته دلان/مرهمی لطف کن، که خسته‌دلم/مرحمت کن که [بس] شکسته‌دلم/گر چه من سر به سر گنه کردم/نامه ی خویش را سیه کردم/تو درین نامه ی سیاه مبین/کرم خویش بین گناه مبین/با وجود گناه‌کاری‌ها/از تو دارم امیدواری‌ها/زانکه بر توست اعتماد همه/ای مراد من و مراد همه/تو کریمی و بی‌نوای توام/پادشاهی و من گدای توام/نی گدایی که این و آن خواهم/کام دل، آرزوی جان خواهم/بلکه باشد گدایی‌ام دردی/اشک سرخی و چهره ی زردی/چون به خاک اوفتم به صد خواری/تو ز خاکم ز لطف برداری/بس بود این که سوختم یک بار/وقنار ربنا عذاب النار/آتش از چون منی چه افروزد/بلکه دوزخ ز ننگ من سوزد/گنه بخش و طاعتم بپذیر/که همین دارم از قلیل و کثیر/در شب تیره چون دهم جان را/همرهم کن چراغ ایمان را

از درد غربت داشت کوثر گریه میکرد/ زهرا به روی قبر مادر گریه میکرد/ خاک مزار مادرش را میگرفت و/ با دست خود میریخت بر سر گریه میکرد/ یاد گذشته یاد آینده برای/ این مادر و دختر، پیمبر گریه میکرد/ گرم تماشای عزاداری آنها/ یک گوشه ای آرام حیدر گریه میکرد/ تکرار شد این قِصه اما در دل شب/ این بار زینب زار و مضطر گریه میکرد/ بر روی قبر مخفی مادر به یاد/ آن شعله ها و یاس پرپر گریه میکرد/ وقتی که خون تازه از مسمار میریخت/ انگار بر حال علی در گریه میکرد/شاعر : علی صالحی

مادر نور، مادر ایمان /مادر عشق، مادر عرفان /مادر حُسن، مادر جانان /عشق طاها، خدیجةَ الکُبری...