شام ولادت امام حسن مجتبی (ع) 90 - محمود کریمی

مدح - دیشب گذری کردم از کوچه ی میخانه دیدم همه مستان را دیوانه ی دیوانه ساقیِ بلاجویان شاداب و لبِ خندان می داد به سرمستان پیمانه به پیمانه من بودم و تنهایی در حلقه ی شیدایی دستی ز کرم آمد ناگاه روی شانه گفتا منشین خاموش در محفل ما رندان برخیز غزل خوان شو مستانه مستانه سرمست بخوان یا هو جای نگرانی نیست مولاست که می بخشد عیدانه شاهانه برخواستم و خواندم یا محسن و یا مُجمِل ما را بنواز امشب ای لطف کریمانه! هو هاتفی از یثرب می گفت دم مغرب افطار بفرمایید از سفره ی جانانه فرمود کسی مولا فرموده بفرمایید کردند همه طاعت فرمان ملوکانه چه سفره رنگینی گسترده به ایوان بود بسم الله هنگام افطار «حسن جان» بود ای خال و خط و چشمت تصنیف دل آرایی نامت حَسن و حُسنت سرچشمه ی زیبایی هم قامت تو موزون هم صورت تو محشر پا تا سرت ای مولا! مجموعه ی غوغایی افلاک همی گردد گِرد قد و بالایت رخسارْ جهان افروز گیسو شب یلدایی ای روزی هر روزم وابسته به دستانت ای کاش که رِزقَم را همواره بیفزایی اوّل قدم طاها اوّل پسر مولا اوّل ثمر عشق صدیقه ی کبرایی ای سفره ی گسترده وی رحمت بی پایان! ما را بنواز امشب ای رأفت زهرایی کو حاتم طایی تا پیش تو زند زانو سالار کریمانی تو حاتم طاهایی ای حِلم خداوندی اسطوره ی صبری تو فرمانده بی لشکر سردار شکیبایی رویای شب و روزم خورشید دل افروزم عمری ست که با عشقت می سازم و می سوزم ای نام گران قَدرَت بسم الله قرآن ها وی جنبش لب هایت آرامش طوفان ها هر کس غزلی خواند در مِدحَت تو جانا می بندد و می سوزد دیوان غزل ها را خورشیدی و چون خورشید سلطانیِ تو محرز ای سـیطره ات حاکم بر سلطه ی سلطان ها ای میمنه هستـــی در میسره ی چشمت وی هم چو علی فاتح در عرصه ی میدان ها در چـشم بلا خیزت خون همه خوابـیده ای کشته ی بالفطره از حُسن تـــو انسان ها هم عرش تو را خواهد هم فرش تو را خواند پایی بزن ای عرشی! در گوشه ی ویران ها لب وا کن و لبیکی آهسته بگو آخر مُردنـد به عشق تو این پاره گریبـان ها در پاسخ این پرسش «الملکُ لِمنْ اَلیوم» رو سوی تو می چرخد انگشت سلیمان ها فریاد زنم محشر از عمق دل مستم از طایفه ی عشقم تا که حسنی هستم

شور - تو امام جوونای بهشتی اسمِ مارو تو مِیخونت نوشتی باشرابت ، میِ نابت ، گِلِ دلِ خرابِ دیونَمونُ سِرشتی شبِ قدرِ منِ حسن ، حسن شبِ می زدنِ حسن ، حسن روزه دار مَنَ مو سفره دار حسنِ تو که خونت دارُ الشِّفام تو که عشقت عشقِ قدیمِ تو امیری من کشته مُردت تو کَریمی من یاکریمت تو امام ِجوونای بهشتی اسمِ مارو تو میخونه ات نوشتی باشرابت ، میِ نابت ، گِلِ دلِ خرابِ دیونه مونُ سِرشتی رسیده از آسمون حسن حسن ماهِ ماه رمضون حسن ، حسن السلام یا حسن ، الدَخیل آقاجون میدرخشه قنداق? تو تویِ عطر آغوشِ مادر تا میخندی ازبَس قشنگی علی میگه الله اکبر تو مسیرِ صراطِ مستقیمی تو قسیمِ جَنانیُ جحیمی با یه جلوت ، توی عالم دیگه گِدا نمی مونه ازبَس تو کریمی شبِ قدرِ منِ شبِ می زدنِ روزه دار مَنمو سفره دار حسنِ تو که خونت دارُ الشِّفام تو که عشقت عشقِ قدیمِ تو امیری من کشته مُردت تو کَریمی من یاکریمت میخوام مستی کنم حسن ، حسن شرابش با شماست حسن ، حسن براتون میمریم ثوابش باشماست ولیعهد دربارِ حیدر تو امیری بر ما سوالله پاگرفته کل وجودم زیر سایه ات الحمدالله تو که خونت دارُ الشِّفام تو که عشقت عشقِ قدیمِ تو امیری من کشته مُردت توکَریمی من یاکریمت وارث مُهرُ مِحراب یدالله وارثِ ذوالفقار اسدالله پیش پاهات ، دارن امشب زمینُ آسمون میگن علی ولی الله علی علی یا ارحم الراحمین به آبروی امام مجتبی الهی العفو الهی العفو