شهادت امام موسی کاظم (ع) 1401 - میثم مطیعی

روضه - هفت آسمان در دستهای مهربانت بود هر چند عمری سقف زندان آسمانت بود تسبیحی از ماه و ستاره بین دستانت خورشید در سجاده هر شب میهمانت بود تصویر تو در قاب زندان باز می تابید "یا نورُ یا قدّوس" وقتی بر زبانت بود با تازیانه روزه ات را باز می کردند اشک غریبی، آه غربت، آب و نانت بود وقت قنوت آخرت خون گریه می کردند زنجیرهایی که به دست ناتوانت بود طعنه شنیدن، داغ دیدن، خون دل خوردن هر چند موروثی میان دودمانت بود اما خدا را شُکر این حرمت شکستنها دور از نگاه مضطر معصومه جانت بود شاعر : حسین عباسپور

زمزمه - نه شکوه‌ای از غم داشت نه می‌شد از ما خسته برای ما نامردا دعا می‌خوند آهسته یا برای، غمای، یکی می‌سوخت واسه‌ی یک، گرفتار دعا می‌کرد یا به یاد، یه مردی، نماز می‌خوند واسه مردم، خدا رو صدا می‌کرد غل و زنجیر نشد حتی ازش یک دم جدا چقدر از دست ما این مرد کتک می‌خورد، خدا! چه دلگیره غم موسی بن جعفر ای خدا چه غمگینه دل آقا علی موسی الرضا یه بار که سیلی می‌خورد همش می‌گفت وای مادر می‌گفت امون از دیوار می‌گفت امون از اون در گریه می‌کرد، یه شب گوشه‌ی زندون گفت چه سخته که پهلو کبود باشه گریه می‌‌کرد و می‌گفت تصور کن مادری که نتونه دیگه پاشه همش می گفت چرا مادر شده نیلی؟ چرا؟ چقدر از دست ما این مرد کتک می‌خورد، خدا! چه دلگیره غم موسی بن جعفر ای خدا چه غمگینه دل آقا علی موسی الرضا محرّما زندون هم یه بزم ماتم می‌شد برا حسین که می‌خوند جهان پر از غم می‌شد خیره می‌شد به پاهاش که زنجیر بود گریه‌ می‌کرد برای غم زینب روضه می‌خوند برای لبی پاره سینه‌ می‌زد با ناله توو اون ده شب چقدر می سوخت برا داغ شهید کربلا چقدر از دست ما این مرد کتک می‌خورد، خدا! چه دلگیره غم موسی بن جعفر ای خدا چه غمگینه دل آقا علی موسی الرضا شاعر : رضا یزدانی

زمینه - «اللّهُمَّ صَلِّ عَلَى امام الهدی و جَدِّهِ الْمُصْطَفى وَأَبِیهِ الْمُرْتَضى وَأُمِّهِ سَیِّدَةِ النِّساءِ» از درد نبود اگر که از پا افتاد هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد با این‌همه زنجیر، زمین‌گیر نشد زنجیر به دست و پای مولا افتاد «اللّهُمَّ صَلِّ عَلَى امام الهدی و جَدِّهِ الْمُصْطَفى وَأَبِیهِ الْمُرْتَضى وَأُمِّهِ سَیِّدَةِ النِّساءِ» فرمود که صادقانه در هر نَفَسی باید به حساب کارهایت برسی هر روز اگر به عمد غفلت کردی دستت نرسد به دامن دادرسی «اللّهُمَّ صَلِّ عَلَى امام الهدی و جَدِّهِ الْمُصْطَفى وَأَبِیهِ الْمُرْتَضى وَأُمِّهِ سَیِّدَةِ النِّساءِ» موسایی و صد جلوه به هر طور کنی هر جا گذری، حکایت از نور کنی تو باب حوائجی و ما حاجتمند ما را نکند ز درگهت دور کنی «اللّهُمَّ صَلِّ عَلَى امام الهدی و جَدِّهِ الْمُصْطَفى وَأَبِیهِ الْمُرْتَضى وَأُمِّهِ سَیِّدَةِ النِّساءِ» چون سرو همیشه راست‌قامت بودی معنای شرافت و شهامت بودی در بهت سکوت و ظلم هارون، عمری فریاد رسای استقامت بودی نغمه پرداز : مصطفی منتظری

زمینه - به روی خاک غربت، اسیر و بی پر و بال امام ما میونِ، یه گوشه‌ی سیاه چال نگاه بی‌کسیشو ، به آسمونا می‌دوخت همش میون زندون، کتک می‌خورد و می‌سوخت تنش زخمیِ زنجیره خدایا همش از حال داره میره خدایا «غریب آقا، غریب آقا، غریب آقا» آتیش گرفته قلبِ، غریب و آشنا هم برا همه دعا کرد، برا نگهبونا هم به زیر دست و پا گفت؛ میون اون همه غم: به شیعه‌هام بگید که، هنوز به یادتونم برای موندنش دیره خدایا همش از حال داره میره خدایا «غریب آقا، غریب آقا، غریب آقا» از این عزا می‌سوزه، دل همه ملائک امام ما غریبه، بگید به ابن شاهک بگید تن نحیفش، اسیر درد و رنجه دل خدا شکسته، از این همه شکنجه چقد زندون نفسگیره خدایا همش از حال داره میره خدایا «غریب آقا، غریب آقا، غریب آقا» نغمه پرداز : مرتضی حبیبی

نوا - یا اباعبدالله الحسین (ع)

واحد - آسمان تشنه نجوایت کنج زندان شده دنیایت اشک چشمت شده تسکینت گشته سجاده‌ات مأوایت چشمت روشنی بر عالم بخشید فِی قَعر سُجون، نورت می‌تابید از محنت سوخت، جسم و جانت افطار تو شد اشک چشمانت «مولای من یا موسی بن جعفر» توبه بر لب نگهبان برگشت کافر آمد مسلمان برگشت از شکوهت زن رقاصه از حضور تو گریان برگشت عطر تو نماند در زندان محصور کی گم می‌شود در تاریکی نور زنجیر غم، دستت را بست بال پرواز تو اما باز است «مولای من یا موسی بن جعفر» بر سرم سایه دستانت در دلم چشمه احسانت باب حاجات عالم! باشد، جان من نذر فرزندانت شد میعاد این دل‌های مشتاق مشهد، کاظمین، قم، شاهِچراغ بر دست تو، چشمان ما مدیون لطف تو ایران ما «مولای من یا موسی بن جعفر» شاعر : حسین عباسپور