ولادت امام حسین (ع) 1401 - محمود کریمی

مدح - ?امشب که خراب عشقم سرمست شراب عشقم از دین همه، دل کندم من اهل کتاب عشقم از شوق و طرب، سرشارم بی‌تاب تب دلدارم دارم به هوای یارم از روز ازل می‌بارم آب و گل من از بالاست از خاک قدوم مولاست از عشق عزیز زهراست در من طربی روح‌افزاست باران ترانه دارد از عرش خدا می‌بارد با غصّه بگو که امشب دست از سر ما بردارد دل‌گرم نوای یاهو مجنون کی‌ام؟ لیلا، هو فی سبع سماوات العشق لیس القمرُ الّا هو من هو؟ هو لطف الأکمل من هو؟ هو فیض العظمی من هو؟ هو بدأ به الله من هو؟ هو عشق الاعلی من هو؟ هو کهف العشّاق من هو؟ هو شمس الافاق من هو؟ هو ربُّ الاحسان من هو؟ هو ربُّ الانفاق من هو؟ هو رکن الایمان من هو؟ هو روح العرفان من هو؟ هو قدر و اسراء من هو؟ هو فجر القرآن من هو؟ هو شمس و یس من هو؟ هو نور و رحمن من هو؟ هو رعد و اعراف من هو؟ هو صاد و فرقان من هو؟ هو هود و یونس من هو؟ هو قاف و غافر من هو؟ هو صبر و والعصر من هو؟ هو نوح و فاطر من هو؟ هو روح الطّه من هو؟ هو سرّ الزهرا من هو؟ هو نفس الحیدر من هو؟ هو یُحیِ الموتی من هو؟ هو سرُّ الاکبر من هو؟ هو اسم الأعظم من هو؟ هو مولی الکونین لا مثلَ حسین فی العالم یک‌شب که زدم پیمانه از جام لبش مستانه بیگانه شدم با عقل و دیوانه شدم؛ دیوانه ای شعله‌ی شورانگیزم ای نغمه‌ی آتش‌خیزم هنگام حسین‌جان گفتن هنگامه‌ی رستاخیزم به کسی دل‌بسته من هم به غمت دل‌بستم از هر دو جهان آزادم تا که به دمت وابستم جانا! نفسا! دلدارا یک جلوه به جانم، یارا از لطف نگاهت بارد باران کرم مدرارا سودای تو در سر، ماها غوغای تو در دل، جانا از دست گدایت دامن یک‌دم نکشی سلطانا کرده دل و دینم غارت این شور شراره‌بارت دور از تو ندارم آرام تا صبح خوش دیدارت ای جان جهان قربانت دستان من و دامانت به‌به که چه حالی دارد جان‌دادن در میدانت محتاج شمایم هردم بی فیض تو، آهی سردم والله که در سختی‌ها تنها به درت رو کردم هرشب سر سفره، نان غم‌های تو خوردن، عشق است وارسته‌ی از دنیا و بی‌تاب تو مردن، عشق است ای قصّه‌ی لب‌های تو تا لحظه‌ی محشر دردم تا صبح قیامت یک‌سر دور سر تو می‌گردم

سرود - ?به‌فدای تو؛ تو که اومدی هنوز از راه نیومده دلبری به‌فدای تو؛ تو که اومدی جلوات تو جلوه‌ی حیدری به‌فدای تو؛ تو که اومدی خدایی که توو دلبری، محشری سر من خاک کف پای تو و چشم من بسته به دستای تو دل من مست تولّای تو؛ حسین حسین یه جورایی من، ساز ترانه‌ی عاشقونتَم یه جورایی من، دیگه خم و پیاله و پیمونتم یه جورایی من، دیوونه‌ی دیوونه‌ی دیوونتم به‌فدای تو؛ تو که اومدی یه بهونه برای نماز اومد به‌فدای تو؛ تو که اومدی تووی بندگی راز و نیاز اومد به‌فدای تو؛ تو که اومدی تووی عاشقی، سوز و گداز اومد تو خودت بردی دل مجنونم و تا ابد از لطف تو ممنونم و به تو و زینب تو مدیونم؛ حسین حسین یه جورایی من، دیگه بخوام و نخوام غلامتم یه جورایی من، دیگه بخوای و نخوای به نامتم یه جورایی من، منتظر یه جواب سلامتم به‌فدای تو؛ تو که اومدی با تو عطر بهشتی سیب اومد به‌فدای تو؛ تو که اومدی برا درد همه یه طبیب اومد به‌فدای تو؛ تو که اومدی آشنای دلای غریب اومد تو سفیر قافله‌ی عشقی و تو مسیر مرحله‌ی عشقی و تو امیر سلسله‌ی عشقی؛ حسین حسین یه جورایی من، عاشق و هلاک این گدایی‌ام یه جورایی من، همیشه برا حرم هوایی‌ام یه جورایی من، دیگه کبوتر کربلایی‌ام

سرود - ?می‌زنه یاس دلم جوونه که میاد از یارم یه نشونه سرود جشن ولادت ارباب طنینش امشب تا آسمونه منم اون کسی‌که توو سینه‌ش یه لوح سفیده رو لوح سفید ضمیرم، خدای تعالی یه نقش الهی کشیده با خطّ طلایی که رنگش به رنگ یه ایوون توو صحن حریم خدایی، نوشته که این دل که مست جمال خدا از السته دلی که تموم وجودش بری از همه عالمینه دلی که گلش از یه خاکی که پاکه یه آبی که خون دلش از حسینه من و دل و شیدایی من و می و رسوایی فلک هم ندیده چون تو دلربایی توو آسمون دلم یه ماهه نا امیدی، بدترین گناهه شیرخدا امشب بی‌قراره پسر شیرخدا توو راهه مدینه یه شهره؛ یه شهری که امشب، ستاره می‌باره به یُمن قدوم یه طفلی که مولا، دو چشماش به راهش یه حجره، یه مادر که روی جمالش که مثل گل یاس، سفیده نشسته یه شبنم، می‌گیره مدد از خدا و یه ذکری که نم‌نم می‌خونه من و غم و تنهایی من و سر سودایی که از راه رسیده شاه کربلایی

سرود - تو آقای منی؛ دین و دنیای منی آقاجان آقاجان آقاجان تو ارباب منی؛ مهر و مهتاب منی آقاجان آقاجان آقاجان تو اومدی، آقایی اومد با تو، نور خدایی اومد من اومدم به دنیا تا که بگم برات فدایی اومد چی بگم؟! چطور بگم؟! با چه زبونی بگم می‌خوامت دوستت دارم؛ عاشقتم؛ هلاکتم با وجودی که خودت خوب می‌دونی؛ بگم می‌خوامت دوستت دارم؛ عاشقتم؛ هلاکتم کاش شهید شم؛ تو خودت رو برسونی، بگم می‌خوامت دوستت دارم؛ عاشقتم؛ هلاکتم نگه‌داره خدا رو سرم، جام تو رو آقاجان آقاجان آقاجان بزار تا دم مرگ، ببرم نام تو رو آقاجان آقاجان آقاجان خدا! سرشت دلم رو بین دو ملکوت که هر دو عین طپش قلب؛ دچارشونم دو ضربان، حسین حسینه چی بشه؟! چطور بشه؟! چه والدین و نسلی و چه گوهری و اصلی و چه زحمتایی لازمه تا یه‌نفر توو سایه‌ی پرچمت نوکر شه نوکر تو اونه که تو بندگی و زندگی دم‌به‌دم بهتر و بهتر شه آخرین رتبه‌ی نوکری هم اینه که توو معرکه رو دامان تو پرپر شه به حق، بنده می‌شم توو صف هیئت تو آقاجان آقاجان آقاجان رو پام بند نمی‌شم با بوی تربت تو آقاجان آقاجان آقاجان فدای نام نامی تو خاک در گرامی تو بالاترین مقام عالم سِمَت پیرغلامی تو با پدر مادرمو اهل و عیالم برات می‌میرم تو که جای خود! با بچّه‌هام برا بچّه‌هات می‌میرم بچّه‌هات که جای خود! آخر به پا پرچمات می‌میرم

سرود - ابراهیم رحیمی - عشقی که دل منو میبرهتویی تویی ارباب عالماز می ناب تو یا حسین مستم و مجنون عالم تو دل دیوونه و عاشقم تنها اثر از نام توستبه لب منی آقا زمزمه همه روز من ایام توست حسین عزیز دلم آقا با تو در آرامشم حرم قشنگ تو خواهشم پیش پای غلام تو پا میشم بعدم با نگاه تو حر میشم عشق یعنی وقتی که نوکر اربابی عشق یعنی وقتی که ریزه خور اربابی عشق یعنی وقتی که با چشم بارونی از غم اربابت از حرم میخونی آقام آقام ارباب نوکرتو دریاب

سرود - نیکبختیان - عقیدم اینه که تا ابد باید که شاه من امام حسین باشه من افتخارم اینه تو دنیا که منسبم غلام حسین باشه زمستونم به عشق تو بهاره اسم تو اوسه من جنون میاره راهو نشونم دادی توی ظلمت که توی شبهام تویی تک ستاره بازم شب و ستاره هوا مثل بهاره دلا پر شراره چشا همه خماره می تابه از پشت ابرا ماه تموم شبای من می ریزه قطره قطره مِی از لب های من لبریزه اشک شوق امشب از چشمای من ای آقای من دین و دنیای من دریاب من بی دست و پا رو ارباب بیا ببر دلا رو مهتاب نورانی کن شبا رو ستاره ها رو ، ستاره ها رو ...

مناجات و شعرخوانی - حُبُّ الحُسِین وُسیلةُ السُّعداءِ