ولادت امام محمد تقی (ع)،‌ محمدرضا بذری

ای که در راه علی کم رفتی/ای که بی راهه دمادم رفتی/ای که نشناخته ای مولا را/به جهنم که جهنم رفتی/آخر همه باید به علی رو بزنند/هم مرده و هم زنده دم از او بزنند/در قبر چنان مدح بخوابم ز علی/تا هر دو ملک ز شوق زانو بزنند/ذوالفقار آن قدر با سرعت به هر کس خورده است/مدتی مبهوت مانده تا بفهمد مرده است/خورشید پیش گنبد این شاه زر نیست/هر کس که خاک پای علی نیست مرد نیست/یه شب میان صحن نجف داد میزنم/گشتم نبود بهتر از اینجا نگرد نیست

دل منو بسته به نامش، به نامش، به نامش، جواد/کبوتر دل رو یه روز میبره روی بامش جواد/هرکی که امامش رضا بود حالا هست امامش جواد/نفَس رضا و همیشه به روی کلامش جواد/شاخ شمشادی، ای آقا زاده/بس که کرم داری و جود اسمت جواده/چی بخوام موندم، پای سجاده/بس که کرم داری و جود اسمت جواده/دل منو برده تا خدا/حرمت ابن رضا/حرم تو محشرآقا/حرم تو حکم وطنم/یه کاری کن بزنم/کم به این در اون در آقا/یا جواد ابن الرضا، مولا مولا/خونه ی رضا شد به یُمن وجودت بهاری، جواد/با اومدنت بر پدر واجبه شکرگزاری، جواد/همدم رضایی و همتا خدایی نداری، جواد/مادرت خندون، پدرت شاده/بس که کرم داری و جود اسمت جواده/دلِ تو وعده به دلم داده /بس که کرم داری و جود اسمت جواده/صورت گل تو گندمه/دلربای مردمه/پدر تو شاه هشتمه/خونه عمه ات هم قمه/یا جواد ابن الرضا، مولا مولا/سردر بهشت حک شده بود امام جَوونا جواد/همیشه گره خورده اسمت به نام جَوونا جواد/از مِی شما بود که پر بوده جام جَوونا جواد/رسم و راه مردونگیت شد مرام جَوونا جواد/با همه صافی، با همه ساده/بس که کرم داری و جود اسمت جواده/مرغ بامت از قفس آزاده/بس که کرم داری و جود اسمت جواده/منو ببر از حرم آقا/یه سرم به کربلا/روزیمون کن جون مادر/کاظمین تا قبر حسین/پیاده با شور و شین/هممون مهمون مادر/یا جواد ابن الرضا مولا مولا

روشن تر از روز است خیلی بامرامند/وقتی کریمان با گدایان هم کلامند/الحق که آقازاده ها یک یک امیرند/الحق که نوکرزاده ها یک یک غلامند/در فقرِ محضِ خود غنیِّ محض هستیم/وقتی گدای این درم، مردم کدامند/عین عدم هستیم و با آنان وجودیم/پس ما همان هاییم که آن ها بِنامند/چیزی ندارم جز "سلام الله علیهم"/فرزندهای فاطمه با احترامند/هر صبح خورشیدند و در هر شام ماهند/این چهارده تا روشنی صبح و شامند/این چهارده آیینه از بس که شبیهند/وقتی ببینی شان نمی دانی کدامند/و الله این پروانگی ما می ارزد/هر چند خاکستر شدیم اما می ارزد/معشوق عالم می شود یک روز، عاشق/مجنون ما اندازه ی لیلا می ارزد/سر می نهم بر پای تو قیمت بگیرم/هر جا نمی ارزد سرم، این جا می ارزد/یک جان ناقابل به پایت ذبح کردیم/حالا که شد مال تو از حالا می ارزد/این گریه ها را آیه ی تطهیر گفتند/یک قطره ی آن بیش از دریا می ارزد/با کاظمین تو بهشتی دارم این جا/پس زندگی در عالَم دنیا می ارزد/دستی بکش بینا کنی این چشم ها را/با معجزات تو چه نابینا می ارزد!/کافی ست ما را این که بابای تو خندید/لبخند بابای تو یک دنیا می ارزد/آن که کَمش را نیمه شب آورد، دادت/دارد زیادش می کند لطف زیادت/آقا! منم آن رختْ پاره، پا برهنه/آن شب، شب جمعه، مرا که هست یادت!/تو کیستی؟ تو از کریمان بلادم/من کیستم؟ من از گدایان بلادت/من از در این خانه ات جایی نرفتم/پس رو مگردان از گدای خانه زادت/تو جان مایی، پس بگیر این حق خود را/نفرین بر آن که جان گرفتی جان ندادت/بابای تو با دیدن تو گریه می کرد/با گریه لطف دیگری دارد عبادت/

آباء و اجدادت همه یک یک جوادند/پس می نویسیمت جواد ابن الجوادت/بر روی پایت می گذارد کعبه سر هم/جبریل حتی می گذارد بال و پر هم/به خاک پایت احتیاجی نیست اصلاً/وقتی دوا می سازیم از این خاک در هم/تو کعبه ای! آن کعبه ای که در طوافت/بال و پر ما سوخته حتی جگر هم/با آبروی تو تهجّد آبرو یافت/فیض از مناجات تو می گیرد سحر هم/با این جمالی که تو را دادند، باید/بین خریداران تو باشد پدر هم/نام مرا هم بین این عشاق بنویس/بگذار تا جا خوش کند این یک نفر هم/ای جان به قربان تو و دورِ شلوغت/یوسف شدن بازار دارد، دردسر هم/در کوچه جانِ ما نقابت را بیانداز!/این گونه چشمت می زنند این ها، نظر هم/هستند یک یک شیرها دنبال دامت/چشمان آهوی خراسانِ پدر هم/فهم من از لطف جوادی تو این است:/که آن چه را گفتیم دادی، بیشتر هم/ما را ببر تا کاظمین این بار با هم/ما را بخر در کاظمین این بار درهم/جز گریه، سائل چاره ای دیگر ندارد/وقتی کریمیِ‌ خدا آخر ندارد/ما را برای در زدن معطل نکردند/اصلاً ‌بیوت این کریمان در ندارد/این خانواده کوچکش ذاتاً بزرگ است/نام علی که اصغر و اکبر ندارد/طفل رباب است و ولیکن عادتش بود/از شانه ی عمه سرش را بر ندارد/بین مقامات رباب این شأن کافی ست/که هیچ کس جز او علی اصغر ندارد/وقتی که آمد لشگر کوفه به هم ریخت/میدان علمداری از این بهتر ندارد/وقتی که آمد لشگر از دور پدر رفت/آخر گمان کردند که لشگر ندارد/طفل است و بابای بلاتکلیف مانده/حیرانی است و کودکی که سر ندارد/گیرم که از فردا دوباره آب وا شد/چه فایده، شش ماهه ای که دیگر ندارد

شب عشق و شب شور و شب بارونه/شب شیدایی دل های پریشونه/میخونن با شور و غوغا همه ی دنیا/شب جشن پسر ارباب ایرونه/ تیر محبتت روی دل شیعه خورده/خدا همه جوونا رو دست تو سپرده/ جشن تولد جواده/حضرت موسی الرضا شاده/حاجتاتونو زود بیارید/چون که آقام باب المراده/دوست دارم یه عالمه، خدا میدونه آقا/هرچی بگم بازم کمه، خدا می‌دونه آقا/ ***/توی وادی جنون و عاشقی باید/دل رو به دریا و صحرا و بیابون زد/شده راهی دل من سوی سه تا مقصد/کاظمین اول و کرب و بلا و مشهد/ دست منم بگیر آقا از درت نرونم/میخوام تا عمر دارم فقط نوکرت بمونم/ وسعت دریاها سوادش/ابوترابیه نژادش/تموم عاشقا میدونن/مشهده و باب الجوادش/دوست دارم یه عالمه، خدا میدونه آقا/هرچی بگم بازم کمه، خدا می‌دونه آقا/***/دوباره آسمون دل پر مهتابه/میون ساغر دلها مِی نایابه/شب میلاد خدای کرم و جود/شب میلاد گل حضرت اربابه/شور بگیرید آی عاشقا علی اصغر اومد/انگاری با اومدنش خود حیدر اومد/رقیه میخونه لالایی/حسین میگه جونم بابایی/گذاشتم اسمت رو علی چون /دوست دارم یه عالمه، خدا میدونه آقا/هرچی بگم بازم کمه، خدا می‌دونه آقا/**/همه ی عرشیا مبهوتش و حیرونش/میگه زینب الهی عمه به قربونش/ملائک صف به صف اند زائر قنداقه اش/شده عباسِ علی گهواره جنبونش/خون امیرالمومنین تو رگاش می جوشه/توی بهشته وقتی که بغل عموشه/دل اسیرم زیر دِینِ کربلا و کاظمینه/برات امشبم می دونم جواز بین الحرمینه/دوست دارم یه عالمه، خدا میدونه آقا/هرچی بگم بازم کمه، خدا می‌دونه آقا

من درِ خونه‌ی سلطان زانو زدم/میدونم امشب خوب جایی اومدم(رو زدم)/من مگه چی میخوام میون این حاجتام؟/سالی یکی دو بار حرم سلطان بیام/خودش فرمود اگه حاجت دادم/قسم دادین منو حق جوادم/یا جوادالائمه مولانا،‌ یا جواد الائمه مولانا/به کویر عراقی دریا اومده/میگن عشقِ رضا به دنیا اومده/از خراسون برو تا حرمِ کاظمین/چه صفایی داره این بین الحرمین/"یا مَن اَرجوا" به روی سجاده ام/عبدِ خیریه ی امام جوادم/یا جوادالائمه مولانا،‌ یا جواد الائمه مولانا/دل رو پَر بده برو کربلای ارباب/داره عیدی میده بی بی حضرت رباب/من صفا میکنم با حسِ نوکری ام/منو بشناسیدم، من علی اصغری ام/از چشماش معلومه مثل عموشه/بوسه‌های باباش روی گلوشه/یا علی اصغر باب الحوائج

زیباترین قافیه در هر غزل، علی/"حی علی خیر العمل" در عمل، علی/"ثبت است بر جریده ی" بین الملل، علی/شیرین لب و شکر دهنی و عسل، علی /حافظ بیا که نوبت زلف نگار شد /موسا شدی و سینه ی من شرحه شرحه نیل/از تو اشارتی شد و از من بک الدخیل/میل شکار کرده ای، ای شاه بی بدیل/آمد هزار ناله که مولا! اناالقتیل/تیری برو نشانه که وقت شکار شد/ از یک محبت ازلی خلق کرده اند/لایق نبوده ایم ولی خلق کرده اند/حتما برای یک عملی خلق کرده اند/ما را فقط به عشق علی خلق کرده اند/آری کتاب خلقت ما آیه دار شد/ نور شما در آینه ها منعکس بوَد/عیسی دمش به ذکر لبت ملتمس بوَد/این خرقه بی محبتتان مندرس بوَد/هرکه علی نگفته دهانش نجس بوَد/اسلام با ولای شما ماندگار شد/ نوبت به خلق چهره ی ماهت رسیده است/وقتی خدای، صورتتان را کشیده است/قطعا تو را شبیه خودش آفریده است/روحی فداک! روح تو را تا دمیده است/در گردش زمین و زمان انفجار شد/به به، به هی هی تو به وقت سواری ات/جانم فدای زخم زدن های کاری ات/عالم فدای خشم دو چشم اناری ات/میدان شکسته از عمل انتحاری ات/دشمن به سوی قبر خودش رهسپار شد /دشمن ز نعره ی علوی رانده می شود/آری سپاه بی سر و وامانده می شود/هرجا علی سپهبد و فرمانده می شود/یک روزه جنگ فاتحه اش خوانده می شود/ابرو مکش عدوی تو پا به فرار شد/ ابرو مکش که سخت نمایی قرار را/بر هم زنی به وقت نبردت فرار را/بیچاره دشمنی که نبیند سوار را/هوهو مزن که مست کنی ذوالفقار را/لشکر ذلیل هر دو دم ذوالفقار شد/فتح نبرد، یکه و تنها نمی شودبا یک نفر که این همه غوغا نمی شود/قطره حریف حمله ی دریا نمی شود/مشت علی گره بشود وا نمی شود/آقا ببین که دشمنتان تار و مار شد / ای سیب سرخِ درد رسیده به هسته ات/لکنت زبان گرفته ام از دست بسته ات/جانم فدای همسر پهلو شکسته ات/اشفع لنا! تو را به زهرای خسته ات/آقا ببخش، دردت اگر بی شمار شد!