ولادت امام حسین (ع) 1400 - حسین سازور و ابوالفضل بختیاری

مدح - مستی از جام تو سرمنزل هوشیاری ماست بیدل از عشق شدن شیوة دلداری ماست مبتلای تبِ عشقیم و تجلی داریم درد بیچارة این لذت بیماری ماست بیدلی اول راه است خدا را عشق است دل ز ما دلبری از یار ز همکاری ماست هو کشان قد علم اندر صفِ رندان کردیم چوبة دار فقط مسند سرداریِ ماست هرکجا جلوة یاراست همانجا عرش است نمک خانه اش اسباب گرفتاری ماست دل ما میکده و صاحبِ میخانه حسین می حسین باده حسین ساغر و پیمانه حسین هنرِ عشق به تصویر کشیده آهی دلِ ما را به حریم تو نموده راهی نوکر خانة تو عارفِ بالله شود علی اکبر بشود «جُونِ» سیاهی گاهی نوکرت پیر که شد دلبری اش بیشتر است ماجرایی شده این قصة خاطرخواهی زلف ِ خود پهن نمودی و شکارم کردی به هدایت برسد صید تو از گمراهی خاطرم نیست چه شد دل به تو دادم آقا بی سر و پا چو منی در ره تو شد راهی درد دل کردنِ با تو چقَدَر می چسبد چون کریمی و ز احوال گدا آگاهی خون من نذر نگاهت لک لبیک حسین شاهِ عاشق کُشی و حضرت ثارالهی چه کسی فکر غلام است به غیر از ارباب پسرِ فاطمه این سائل خود را دریاب اثر بارش باران به چمن می ماند عشق بازی که سر افتاد ،سخن می ماند از گل تربت تو بوی حرم می آید عطر سجاده سحرگاه به تن می ماند خواب دیدم سحری پای ضریحت هستم چه کنم حسرت آن بر دل من می ماند چه جوان ها که به پای غم تو پیر شدن بشود دوستی آن دم که کهن می ماند با گنهکاری من دیدن تو ممکن نیست بر ترانی دلم پاسخ لن می ماند بوی سیب از همه ی کرببلا می آید اشک مادر اثرش روی بدن می ماند هر چه مردست اگر پای تو بی سر بشود پرچم عشق تو بر شانه ی زن می ماند صدهزاران چو اویس ،خاک ره زینب نیست عاشق از یار جدا شهر قرن می ماند؟؟ شاعر : قاسم نعمتی

سرود - دین و ایمان من حسینه مهر تابان من حسینه شاه شاهان من حسینه جان و جانان من حسین *** مست شدم نغمه یاهو زدم تا که پرم را به پر او زدم پیش بزرگیش چو زانو زدم شاه شدم تا که برو رو زدم نور مهتاب من حسینه باده ناب من حسینه عشق بیتاب من حسینه اسم ارباب من حسینه مست شدم از رخ زیبای او خاک شدم پیش قدم های او ای به فدای قد و بالای او مرگ به زندگی منهای او

مدح - بختیاری - دلی برده از دستِ ما جانِ ما را دلی شعله‌ور کرده سامانِ ما را دلی داده بر باد از روز اول دل و دین و عقلِ پریشانِ ما را دلی که کشیده به سوی مزارش عنایاتِ شاهِ خراسانِ ما را دلی که ربوده به گنبد طلایش نجف در نجف قلب سلطانِ ما را ببینید آن چشم و آن زلف و اَبرو نبینید چاکِ گریبانِ ما را که است آنکه در خون نشانده به چشمش ؟ همیشه دو چشمانِ حیرانِ ما را دلم کرده امشب هوای نجف را ببینم مگر کربلای نجف را تویی قصه‌ی عشقِ طولانیِ ما تویی چتر شبهای بارانیِ ما شده روشن این خاک ، حتی بهشت از این ریسه‌های چراغانیِ ما نوشتند روز ازل قسمتِ هم غبارِ تو با خطِ پیشانیِ ما رفیق قدیمی همانی که بودی همینی تو یار دبستانیِ ما به سجاده‌ی سبزِ سجادِ تو شُکر که خورده گره نسلِ ایرانیِ ما به فطرس سپردیم ما را بِبَر تا به دردی خورَد شغلِ دربانیِ ما به سیلاب دادیم ما خانه‌ی خویش نگاهی کن آقا به دیوانه‌ی خویش اگر دل نماده است تقصیرِ ما نیست که جز تابِ زلف تو زنجیرِ ما نیست طبیبم نوشته حرم لازم است این که دیوانه دربندِ تدبیرِ ما نیست وصیت نمودیم پیشت بمیریم مبادا بگویی که تقدیرِ ما نیست کسی غیرِ تو راهمان که نداده کسی جز تو در فکرِ تطهیرِ ما نیست دو سال است گفتیم شبهای جمعه چرا کُنجِ شش گوشه تصویرِ ما نیست نه عرش و نه کُرسی جنان هم به قدرِ تماشای صحنت نفسگیرِ ما نیست من از کودکی گفتم ای جانِ عالم عزیزم عزیزم عزیزم عزیزم نشسته است عالم به حیرت لبالب که حتی خدا هم حسینی است مذهب نه که پیش تو ، پیش یاران یارت همه انبیا ایستاده مؤدب حبیب و بُریر و زُهیر و جُناده شبیب و حَتوف و سلیمان و شوذب سعید و جُوین و بشیر و انیس و عباد و وهب ، عابس و جون و جُندَب نعیم و رُمَیث و سُوَید و کِنانه و حُر و عُبَید و ابابکر و قَعنَب همه زیرِ دستِ امیرِ علمدار همه تحتِ امرِ فرامینِ زینب همه غرقِ فریاد با سر به زیری امیری حسین و نعم الامیریشاعر : حسن لطفی

شور - بختیاری - فارغ از قیل و قال می گویند نطفه های حلال می گویند مستند, با مثال می گویند از «بحار» و «خصال» می گویند نطف های حلال میگویند دست بالای دست حیدر نیست تیغِ طوفان سوار می گوید قبضه ی کهنه کار می گوید فاتح کارزار می گوید تا ابد ذوالفقار می گوید دست بالای دست حیدر نیست علی مولا حیدر علی مولا نه فقط ذوالفقار می گوید کعبه با افتخار می گوید عاشقی روی دار می گوید قنبر شهریار می گوید دست بالای دست حیدر نیست

سرود - بختیای - خوشبخته هر کی که گفته با توئه خوشبخته هر کی تو رو داره فقط خوشبخته اونی که شب تولدت میگیره روزی یک سالو ازت حسین جانه اونی که دورش میگردم مثل پروانه اونی که کربو بلاش روضه رضوانه اونی که بالا سرم میاد طبیبانه خوشبختی یعنی بهشت باشم همسایه تو هر دم هر لحظه اباعبدالله خوشبختی یعنی نگاه زهرا به نوکرا تو هیأت محو اباعبدالله حسین جانم به ابی انت و امی حسین جانم دل بستم به عشق تو من از ازل دل بستم به لحظه لحظه نوکریت آغوشت همیشه وا بوده برام دل برده ازم نگاه دلبریت چقدر زیبا تا سلام میدیم حرم از راه دور پیداست چقدر خالیه جامون کربلا غوغاست عیدی امشبمون دست بی بی زهراست اسم تو محول الاحواله قلب پر از آشوبه همه اباعبدالله قلبم توی هر دقیقه هر ثانیه داره با تو میزنه اباعبدالله