شب سوم فاطمیه اول 1400 - مهدی رسولی

ما گدایان خیل سلطانیم/شهربند هوای جانانیم/بنده را نام خویشتن نبود/هر چه ما را لقب دهند آنیم/دوستان در هوای صحبت یار/زر فشانند و ما سر افشانیم

در را ببند فضّه، جارو بکش زمین را/تا هیچ کس نفهمد دیشب کبوتری رفت/خاکستر پرش را از روی خاک بردار/تا خاکیان نفهمند از خانه آن پری رفت/آیینه ها شکسته، دست بهار بسته/خورشیدمان به سمت دنیای دیگری رفت/در را ببند فضه! دیگر کسی نیاید/دشمن به جشن در این دلواپسی نیاید/باید جهاز او را، چادر نماز او را/تحویل دخترش داد، وقتی که مادری رفت/در کوچه های بن بست تکرار می شود درد/در چاه های متروک انبار می شود درد