شهادت حضرت فاطمه (س) شب پنجم فاطمیه اول 95 - محمدحسین پویانفر

روضه - چه همسری که برای علی به حظ حضور طلوع باور معراج داشت دیدن او چه مادری که به تفسیر روز عاشورا حریم مدرسه کربلاست دامن او بمیرم آن همه احساس بی تعلق را که بار پیرهنی را نمی‌کشد تن او دمی که فاطمه تسبیح گریه بردارد حیا چه می‌کشد از چلچراغ شیون او از آن ز دیده ما در حجاب خواهد ماند که چشم را نزند آفتاب مدفن او ...

زمینه - خبر رفتن اومد تا که شنیدمش مردم یه تیکه راه مسجد رو تا خونه هی زمین خوردم چشاتو وا کن و ببین عذابمو باشه تو هم دیگه نده جوابمو خاکت کنم با چه دلی یا فاطمه انا علی مرو تنها میشم بمون زهرا پیشم پسرعموت شکست پشتش توی غم تو خانومم پاشو یه کاری کن زهرا میدونی خیلی مظلومم تنهایی مو ببین اگه میشه نرو آخه چجوری من کفن کنم تو رو وقت وداع شده ولی یا فاطمه انا علی خاکت کنم با چه دلی یا فاطمه انا علی وصیتاتو میدونم غم دلم میدونی دمای آخری خیلی برا حسین پریشونی این لحظه ها بیا منو تو روضه خون گریه کنیم با هم برا حسینمون رو سینه شه چه قاتلی یا فاطمه انا علی

واحد - زهرای من دین و دنیای من دنیای من تویی زیبای من زیبای من مرو زهرای من زهرای من روز علی بی تو سیاه میشه کارم فقط ناله و آه میشه هر نفسم بی تو گناه میشه زهرای من وای کاشکی میشد که بمونی پیشم زخم بازوت میزنه آتیشم تنهاتر از همه روزا میشم زهرای من میبینی که چقده مظلومم تنها با تو فاطمه آرومم از پیش من نرو تو خانومم زهرای من غرورمو زخم تو میشکونه حال منو کسی نمیدونه می ری ولی چرا غریبونه زهرای من تو بغلم زانومو میگیرم بدون تو فاطمه میمیرم چی اومده به سر تقدیرم زهرای من اسما بریز آب روان آروم رو بدن فاطمه ی مظلوم شده ناله م خانومم ای خانوم زهرای من آرزوهام رفته همه بر باد تا که چشمم به زخم تو افتاد با دیدن زخمت زدم فریاد زهرای من

تک - در نگاهم سخنی از شرم است مرد این خانه به تو دلگرم است مرد تو مرد همان سابق نیست قدر تو هیچ کسی عاشق نیست آه از چشم ترت میریزد آه از درد سرت میریزد عشق از چشم ترت میریزد مثل سابق تو مرا درکم کن فکر آینده ی ما را هم کن موج آرامش من طوفانی جان مردت تو بگو میمانی خسته ای از من اگر حرفی نیست از منو ما بگذر حرفی نیست آن غرورم که شکستم دادی بنگر کار به دستم دادی رخت امید بیا بر تن کن شام این غم زده را روشن کن این مسیحت به غمت مصلوب است خنده ی مصلحتی هم خوب است ابر پاییزی من بارانی جان مردت تو بگو میمانی یار تو خسته ازین پیکار است مرد زانو زدنش دشوار است جان تو شاکی ازین تقدریم قصد کردی بروی میمیرم بین این خانه صدایت باقیست میروی خاطره هایت باقیست تا ابد کوچه دگر محبوس است خانه ی بی تو مرا تابوت است دو سه روزی به گمان مهمانی جان مردت تو بگو میمانی ...