شهادت حضرت فاطمه (س) شب چهارم فاطمیه دوم 99 - محمدحسین پویانفر

روضه - داد از این درد که اُفتاده به جانم ای داد "من زمین خورده ترین مردِ جهانم " ای داد من جوانم تو جوان پیر شدی پیر شدم زود می‌اُفتد از این غم ضربانم ای داد نوزده سالگی‌ات قسمت ما حیف نشد چشم خوردیم من و تازه جوانم ای داد من که لب دوختم اما جگرم را چه کنم می‌شود تا دو سه خط روضه بخوانم : ای داد همه‌ی شهر به اُفتادنمان خندیدند همه دیدند که پاشید تَوانم ای داد هفت جای بدنت تا در مسجد بشکست و نمی‌شد به تو خود را برسانم ای داد همه گفتند علی بود و زنش را کُشتند من جگر سوخته از زخمِ زبانم ای داد درِ خیبر ، صفِ دشمن همه هیچ.. این غم را نتوانم نتوانم نتوانم ای داد

واحد - قبل خلقت بود وقتی که خدا زهرا نوشت پیش تر از لوح قبل از ابتدا زهرا نوشت با ظهور او کمالات خدا اظهار شد تا خدا از ابتدا تا انتها زهرا نوشت آفرینش امتداد نور لولا فاطمه است چارده دفعه خدا با کبریا زهرا نوشت قلعه خیبر خودش فهمید درهم میشود روی بازو بند خود تا مرتضی زهرا نوشت بر در بیتش علی حک کرده بیت الفاطمه در نجف هم روی ایوان طلا زهرا نوشت آنقدر جبریل نازل شد به قلب فاطمه تا که قرآن را علی در خانه با زهرا نوشت شد مفاتیح الجنان تازه مفاتیح الجنان شیخ عباس اولین خطش که تا زهرا نوشت از شهیدان مادری هایند مفقود الاثر سرنوشت بچه های جنگ را زهرا نوشت ما کجا فیض سحر های حرم این سال ها مادری کرد و برات کربلا زهرا نوشت ما گرفتار حسینِ بین گودالش شدیم نام ما را تا که روی بوریا زهرا نوشت در میان شعله ها یک سوم سادات رفت محسنش با میخ در انگار یا زهرا نوشت

زمینه - ای تکیه گاه علی تکیه به دیوار نکن با این بازوی کبود جان علی کار نکن خانومم به رفتن اصرار نکن جلو چشم حسنت گریه نکن سر قبر محسنت گریه نکن نود و پنج روزه که دلم میسوزه صدای خنده زهرا نمیاد نود و پنج روزه که دلم میسوزه دستای شکسته بالا نمیاد نود و پنج روزه که دلم میسوزه محسنم دیگه به دنیا نمیاد ویلی علی المظلومه جون به لب شد حیدر از حرفای روی لبت دَفِنی بِالَیل آه وصیت امشبت خانومم دق میکنه زینب روضه ای به پا میشه گریه نکن زخم سینه وامیشه گریه نکن نود و پنج روزه که دلم میسوزه خاک غربت روی چادرت نشست نود و پنج روزه که دلم میسوزه نمیگی چی شد که گوشواره شکست نود و پنج روزه که دلم میسوزه روی صورت تو مونده ای دست ویلی علی المظلومه دوختی یک پیروهن برا بی کفن کرب و بلا میمونه عریان تنش زیر سم مرکبا ای وای از تشنه لب سر جدا شب آخری بیا گریه کنیم برا داغ کربلا گریه کنیم نود و پنج روزه که دلم میسوزه باز دوباره این آتیش به پا میشه نود و پنج روزه که دلم میسوزه میخ در خنجر کربلا میشه نود و پنج روزه که دلم میسوزه پسرت راهی کربلا میشه ویلی علی العطشان