شهادت حضرت فاطمه (س) شب اول فاطمیه دوم 1400 - محمدحسین پویانفر

روضه - یه کوچه که به پاش باید همیشه اشک غم ریخت یه کوچه که تموم زندگیمونو بهم ریخت یه کوچه که گرفتن انتقام بدر و خیبر یه کوچه که گرفتن از تموم ما یه مادر یه کوچه که حسن شد غریب و مات و مبهوت باید لعنت کنیم ما همیشه طاغوت یه کوچه که تا همیشه دل حسن رو ناامید کرد همه موهاشو تو شیش سالگی بمیرم که سفید کرد دلم را مهر غربت بر جبین خورد ای خدایا چه مشتاقانه آخر زهر کین خورد ای خدایا اگر از قبر من پرسندبگویید در مدینه همانجایی که مادر بر زمین خورد ای خدایا منو یه یک قلب شاکی منو یک داغ حاکی مدینه کشته من را غم چادر خاکی غم مادرو غم چادرت دلم رو میسوزونه خدا قبر من مثل چادرش باید خاکی بمونه به یاد ماجرای کوچه قلبم غرق آبه اومد تو کوچه و دید مادر من بی پناهه میدونست مادر من سوگواره داغ باباست میدونست نانجیب که مادر من پا به ماهه نزن ای بی مروت مگه غیرت نداری ببین که داری پاتو روی چادر میذاری نزن نانجیب ببین خواهشم با چشمای بهاری نزن نانجیب عقب تر برو مگه ناموس نداری ...

زمینه - از اول تا آخر طهرٌ طاهرٌ مطهر پسراتون عالیجنابن و دختراتون اولیا مخدره نور نور نور نور نورین از هر رجسی ولله دورین آل اللهین و سربازان روز ظهورین

روضه پایانی - گل بر من و جوانی من گریه میکند بلبل به نغمه خوانی من گریه میکند در هر قدم نشینم و خیزم میان باغ پیری بر این جوانی من گریه میکند از درد شانه شانه نشد موی زینبم دختر به ناتوانی من گریه میکند ...