ظهر شهادت امام رضا (ع) 99 - حسین سازور

غزل خوانی و روضه - بسم رب النور نورالله این عالم رضاست پاره جان و تن‌ پیغمبر اکرم‌ رضاست عالم‌ آل محمد عالم اعلم رضاست آنکه ما را میخرد در این حرم درهم رضاست رعیت این خاندانیم و سیادت می کنیم با گدایی از رضا احساس عزت می کنیم هر کجا از درد می گویند درمان لازم است حج واجب جای خود حج فقیران لازم است مور هم باشی تماشای سلیمان لازم است دم به دم پابوسی شاه خراسان لازم است یا علی موسی الرضا روح دعای ما تویی کاظمین و سامرا و کربلای ما تویی بی تعارف این حرم از عرش اعلی برتر است آنچه قسمت میکنی برگ امان محشر است عشق تو دار و ندار مردم این کشور است آب سقاخانه ات از جنس آب کوثر است من دلم تنگ است تنگ مشهد تو یا رضا خوش بود مرگم به رفت و آمد تو یا رضا ما جوانان در پناه تو مرید مکتبیم نان تو خوردیم و حالا پیش مرگ‌ زینبیم در عبودیت همین که عشق محور می شود سیر عرفانی زاهد بین سنگر می شود به امامش می رود آدم که نوکر می شود عاشق معشوق بی سر مانده بی سر می شود سمت مشهد جان خود را نذر جانان می کنیم با رضا جان یادی از آقای عطشان‌ می کنیم حال و روز نوکر خود را بیا حالا ببین از غم جد غریب تو شدم چله نشین راستی آقا خبر داری نرفتم اربعین چه بلایی بود آمد بر سر این سرزمین مجلس روضه برای نوکرت دفع بلاست یا من اسمه دوا دست شفای تو کجاست تو غریب افتادی و داغی از این بدتر نبود قاتل تو زهر بود اما دگر خنجر نبود بر لباس تو نشان از چکه لشکر نبود دست و پا که میزدی بالا سرت خواهر نبود ناله کن بر شاه مظلومان تو با این الشبیب بر تنی که رفت بر آن اسبهای نانجیب

نوحه - عالم آل احمدی یا رضا مروج محمدی یا رضا رئوف دین سرمدی یا رضا تو اباالجوادی فاطمه نژادی تو پاره ی قلب رسولی عزیز زهرای بتولی بوی نجف میرسد از کوی تو شکل حسین است سر و روی تو دست عوالم همگی سوی تو تویی شمس الشموس ای انیس النفوس سعادتم زیارت توست غصه ی من شهادت توست میان حجره دست و پا میزنی فاطمه را ز دل صدا می زنی ناله ی وا حسین چرا میزنی ای که در تاب و تب بوده ای تشنه لب تو سفره دار روضه هایی فرزند شاه کربلایی ارث امامت تو چنین برده ای تو مثل فاطمه زمین خورده ای ز غصه ی مادرت آزرده ای مثل ابر بهار گریه ات بی قرار گناه مادرت چه بوده صورت فاطمه کبوده در وسط کوچه تو را می زدند کاش به جای تو مرا می زدند به در خانه همه پا می زدند بین دیوار و در گشته ای خون جگر بابا کجایی بی پناهم شد خانه ی من قتلگاهم

واحد - در محل هرجا صدای عبد گریان شد بلند قامت صاحب کرم از روی ایوان شد بلند نوکری سخت است اما سختیش عشق است عشق پای ما با عشق بر خارمغیلان شد بلند من که هرجایی کم آوردم صدا کردم رضا رعیت آنجایی که کم آورد، سلطان شد بلند ما ز اسب افتاده ایم اما ز اصلِ عشق نه پرچم سبز رضا بر بام تهران شد بلند بیشتر از سائل، آقا بی قرار سائل است بیشتر از شهر ما، آهْ از خراسان شد بلند کافری بودم که با شرط تو رفتم بر سجود بس که ازخاک تو عطر و بوی ایمان شد بلند خاک ایران قبل تو لطفی برای کس نداشت تو به ایران آمدی و بَخت ایران شد بلند جذر و مدِّ صحن تو یعنی که رو به گنبدت هر مَلَک افتاد روی خاک و انسان شد بلند شانه بر زلف تو زد مِنّای اهل البیت شد بعد مرگش مرد سَلمانی چو سلمان شد بلند هر کسی که سخت دامان جوادت را گرفت با براتِ کربلای خویش آسان شد بلند گریه بی حد می کنی و روی زانو میزنی بابت دستی که بر روی عزیزان شد بلند نام زینب را پس از عباس نامحرم که بُرد از ته گودال دادِ شاه عطشان شد بلند